Σόρυ, και άλλη αστροφυσική.

Δεν θα σνομπάρω ξανά τους ηξτρημσπορτάδες στα ντοκυμανταίρ (με προφορά αλά Νάκυ Αγάθου), αφού ο Garrett Lisi, σέρφερ εκπρόσωπός τους, κατάφερε ανάμεσα σε μπόντζα και άλμα να συλλάβει μια νέα θεωρία των πάντων.

Τα εξηγεί όλα, λεει, και ως έξτρα μπόνους η θεωρία του είναι και μινιμαλιστικά απλή, όχι σαν αυτή την κομψή περιπλοκάδα με τις υπερχορδές που φαινόταν φύκια για μεταξωτές κορδέλες από τα 100 πάρσεκ. Φαντάζομαι απλή άμα έχεις 2-3 phd, γιατί προσωπικά παρέμεινα στη φυσική επιπέδου μήλο που πέφτει στο κεφάλι του επιστήμονα που μετά λεει πράγματα όπως Εύρηκα ή όλε ή χα! Από την αρχή της απροσδιοριστίας του Χάιζενμπεργκ και πέρα εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια να παριστάνω πως κατανοώ οτιδήποτε, παρά τις εκδόσεις του Κάτοπτρου που στοιβάζονται στο κομοδίνο. Για να μη μιλήσω για τις δυνητικά νεκροζώντανες γατούλες του Schrödinger, στάνταρ ιδέα θολωμένου übergeek.

Δίπλα κει που διάβαζα λοιπόν για τον surfer dude με άποψη, ανακάλυψα πως λόγω της καταραμένης απροσδιοριστίας ή της γάτας, την έκαναν τη ζημιά. Το σύμπαν θα λήξει λίγο νωρίτερα απ’ ότι σχεδιαζόταν, ακριβώς επειδή το παρατηρούμε, φαντάζομαι είτε από ντροπή ή επειδή το μάτιασε κάποιος γλαυκόφθαλμος Philosophiæ Doctor.

Συμπέρασμα: πήγαν τζάμπα όλα τα ματόχαντρα σε μέγεθος γαλαξία και νεφελώματος και, επίσης, ισχύει το όταν κοιτάς την άβυσσο σε κοιτάει και αυτή, ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων, και, τελευταίον, σύμφωνα με τη γάτα του τέτοιου, το σύμπαν που κατοικώ δεν θα διέτρεχε κίνδυνο αν δεν είχα διαβάσει το άρθρο – άρα πάλι τα μήντια φταίνε για όλα.

Στην εικόνα το Graph E8, που είναι τρομερά σημαντικό.

Φτηνά τη γλιτώσαμε και πάλι σήμερα, Τρίτη και 13, no less. Αστεροειδής αναγνωρίστηκε την προηγούμενη εβδομάδα ως απειλή μεγέθους μικρού φορτηγού της Δέλτα που θα περνούσε ξυστά από τη Γη στα 5.600 χλμ, απόσταση πραγματικά ελάχιστη σε αστρονομικά μεγέθη. Σήμανε συναγερμός στους αστρονομικούς κύκλους (με κινηματογραφική δραματικότητα το φαντάζομαι αυτό), το άγνωστο σώμα βαφτίστηκε κάπως ξερά 2007 VN84 και ετοιμάστηκαν τα σχετικά δελτία τύπου. Μέχρι που ο Μοσχοβίτης επιστήμονας Ντένις Ντενισένκο παρατήρησε πως η τροχιά του 2007 VN84 έμοιαζε με την προσχεδιασμένη τροχιά του δορυφόρου Rosetta της Ευρωπαϊκής Διαστημικής Εταιρείας, που είχε εκτοξευτεί το 2004. Και πράγματι.

Το Rosetta θα χρησιμοποιήσει σήμερα την έλξη της γης για δεύτερη φορά, προκειμένου να επιταχυνθεί για το δεκάχρονο ταξίδι του προς τον κομήτη Churyumov-Gerasimenko .

Αφήνοντας κατά μέρος την εμπιστοσύνη των επιστημόνων στην ακρίβεια μιας τροχιάς που θα χρησιμοποιήσει τη Γη συνολικά τρεις φορές ως σφεντόνα, από το όλο θέμα μου μένει και μένα η ένδειξη ασυνεννοησίας μιας επιστημονικής κοινότητας που την φαντάζεται κανείς πραγματικά πλανητικά connected. Μπα.

Για τόσους απογοητεύθηκαν, υπάρχει πάντα ο διαβόητος Άποφις, που επιστρέφει δριμύτερος τον Απρίλη του 2036, πάλι 13 του μήνα. Πέφτει Κυριακή όμως, και δε λέει.

Εικόνα από εδώ

Όταν του παραπονέθηκε ο ξαδέλφος του, που είχε χρόνια μετακομίσει στην Αθήνα και θεωρούσε εαυτόν πλέον πρωτευουσιάνο, ότι δεν μπορούσε να αποκρυπτογραφήσει τα ορνιθοσκαλίσματα που του έστελνε, του απάντησε τα εξής:

Αφιερωμένο σε όσους κατηγόρησαν το μπλογκ για εστέτ fin-de-sieclισμό. Πιστεύω πως έτσι κλείνει το θέμα. Για την αντιγραφή ευχαριστώ την Αγγελική, όνομα και πράμα.

Δεν μπορώ να πω πως εμπέδωσα το Τόκυο, αλλά το συμπάθησα έτσι και αλλιώς. Τα δυτικά ρούχα και η τεχνολογία σε κάνουν αρχικά να πιστέψεις πως έχεις να κάνεις με κάτι οικείο, αλλά το μαζικό σύμπλεγμα Πήτερ Παν, το ιδιότυπο, ευγενικά κλειστό, οργανωμένο και ενίοτε αφελές ταυτόχρονα σε μπερδεύουν αφοπλιστικά. Πρέπει να ξαναπάω.

Αντί περιγραφής οι βιαστικές φωτό, που εμφανίζονται με κλικ και ξανακλείνουν με τον ίδιο τρόπο, σκριπτ θέλοντος. Σε αυτή τη χώρα, όπου όλα είναι σε αέναη κίνηση, ευχήθηκα να υπήρχε πλέον η εμφυτευμένη μηχανή στο μάτι, τύπου τέρμινεητορ – η μικρή δεν τα βγάζει πέρα πάντα, και η μεγάλη θέλει δύναμη, χάρη και ταχύτητα gunslinger.

Ένας φίλος με ρώτησε πρόσφατα γιατί έχει γίνει τόσο βαρετό το μπλογκ μου. Easy: αυτολογοκρισία, έλλειψη χρόνου και κυρίως, έλλειψη αποδέκτη. Και μερικές φορές κούραση- εξαντλείσαι να πετάς τα 2μπιτς σου σε έναν ωκεανό πληροφορίας, έχοντας πλήρη συναίσθηση της ασημαντότητάς και του τετριμμένου τους. Ο Καλύτερος που χρησιμοποίησε πλατφόρμα μπλογκ στο ελληνόφωνο νετ το έκλεισε, πέρασε στα επόμενα, σκέφτηκα να το κλείσω κι’ εγώ ηρωικά. Μπήκα/βγήκα από το Facebook στα γρήγορα, ξέφτισε τάχιστα η γοητεία του να βρίσκεις τους φίλους σου – μετά τι; Να ανταλλάσσεις pokes, vampire bites και Christmas countdowns με ανθρώπους με τους οποίους έχεις πιει, αγκαλιαστεί, σκοτωθεί, χαθεί και ξαναβρεθεί αμέτρητες φορές πάει λίγο.

Δεν ξέρω τι έχει το νετ να δώσει ακόμη σε μας που έχουμε κολλήσει ένσημα μπροστά στην οθόνη για πολλά χρόνια, εκτός από ενημέρωση, κάνα download και ένα εργασιακό αντικείμενο. Ξέρω όμως πως όταν ανέβασα 3 φωτό στο φέησμπουκ και όχι εδώ, όχι στον Οίκο μου, αισθάνθηκα πως κάνω απιστία. Επίσης, pathetic, άλλά ξέρω πως πάντα στα πάρτυ έφευγα τελευταία.

Two lovers kissing amongst the scream of midnight
Two lovers missing the tranquility of solitude
Getting a cab and travelling on buses
Reading the graffiti about slashed seat affairs –

That’s Entertainment.

*μέχρι να βρεις άλλο όχημα να επιστρέψεις, στάνταρ. You can check out any time you like, but κλπ κλπ.

Το να περπατάς με jet lag τη Shibuya του χαμένοι στη μετάφραση. Το Τόκιο είναι ωραίο μόνο τη νύχτα, ιδίως με τη βοήθεια ενός Yamazaki Single Malt ή ενός Σαντόρι. Δεν ψεύδονται οι ταινίες, η μοναξιά του ξενοδοχείου με θέα το Μπλέηντ Ράνερ έχει κάτι ψεύτικο και κινηματογραφικό, όπως και αυτή η πόλη όπου όλα είναι είτε καινούργια, είτε σαν, τα καθαρά ταξί πολλά, οι άνθρωποι εξωπραγματικά πρόθυμοι και οι προφυλακτήρες χρωμίου όλων των φορτηγών καλογυαλισμένοι.

Είναι αργά, το φωτάκι του φλας ανάβει συγχρονισμένο με τα κόκκινα φώτα των ουρανοξυστών του Shinjuku και το ρυθμό του mp3. Ο Μέγας Τέκτονας και Τρισμέγιστος Σκηνοθέτης επαναλαμβάνεται, και γω υποψιάζομαι πως από συνήθεια ψιλοαπολαμβάνω την εστέτ μελαγχολία μου. Αν και, όπως πάντα, ο ρυθμός είναι η ίδια μάντρα, το ίδιο συμπέρασμα: wish u were here.

Το λέγαμε πως είναι μπανιέρα: η Μεσόγειος και τα νησιά της. Θα βρείτε Μυτιλήνη, Αστυπάλαια, Μύκονο.

Δεν είναι Klee, είναι οι Τίγρης, Ώξος, Ινδός.

Η Κύπρος και τα σημαντικότερα λιμάνια της, εξαίσια συμπυκνωμένη σε κύβο.

Οι ασύλληπτου (αισθητικά σχεδόν μοντέρνου) μινιμαλισμού χάρτες του μεσαιωνικού αραβικού χειρογράφου Kitāb Gharāʾib (Βιβλίο των Αξιοπερίεργων) είναι μια καλή αφορμή να στοχαστεί κανείς πάνω στην πρόσληψη και στην απόδοση του κόσμου, την δική μας και των εκάστοτε άλλων.

Η ηλεκτρονική τους παρουσίαση από τη Βοδλιανή Βιβλιοθήκη είναι από τις καλύτερες που είχα έως τώρα την τύχη να συναντήσω online. Φωτογραφίες σε μέγεθος πρωτότυπου (όχι μίζερα και δυσδιάκριτα θάμπνεηλς), μεταφράσεις και σχολιασμός του αραβικού κειμένου με ποπ-αψ ανάλογα με την περιοχή που εξετάζει κανείς. Χλιδή για μάτια και πνεύμα.