είπε η φρειδερίκη προχτές με πενηντάχρονη σιγουριά, τον χειμώνα ξεγυμνωνόμαστε, πετάμε τα περιττά, ξεκαθαρίζουμε, παίρνουμε νέες αποφάσεις.
εγώ πάλι κυρίως κοιμάμαι

Εικόνα: από τις μεταμορφώσεις της Asya Schween
(I’m a good girl. I will perish.)

			By a route obscure and lonely, Haunted by ill angels only, Where an Eidolon, named Night, On a black throne reigns upright, I have reached these lands but newly From an ultimate dim Thule – From a wild clime that lieth, sublime, Out of Space – out of Time. Edgar Allan Poe, “Dreamland,” 1844

όπως ο locus obscurus στις καλύτερες ιστορίες μυστηρίου, οι εικόνες που έφτασαν από τον τιτάνα ήταν ελάχιστες, θολές και με άφησαν με μια αίσθηση ανικανοποίητης περιέργειας. επίσης, είναι και το θέμα του δορυφόρου του Δία, της Ευρώπης – εχω υψηλές προσδοκίες για κει. πότε ξαναπάμε είπαμε;

Εικόνα: ESA/NASA/University of Arizona

Στο κινέζικο, πριν μου φέρουν τον λογαριασμό. Το fortune cookie λέει

Τι εννοεί. Τι είναι αυτά. Ζήτησα από την κοπέλλα να μου φέρει άλλο, πργμ που έκανε, έκπληκτη αλλά χαμογελαστή

I can live with that.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει

…

Betty said she prayed today
For the sky to blow away
Or maybe stay
She wasn’t sure

For when she thought of summer rain
Calling for her mind again
She lost the pain
And stayed for more.

…

Oh, how they come and go

Από το River Man του Nick Drake (Five Leaves Left – 1969), τραγούδι της περσινής άνοιξης , καρφωμένο γερά πλέον σαν δείγμα κολεόπτερου επάνω δεξιά. Για γρήγορες συνδέσεις και μελαγχολικά γούστα.

Σε αντίστιξη προς τον taflinel, που κοιτά από τα παράθυρα του χειμώνα με καρδιά κλίβανο, αυτός ο αίλουρος, στομωμένος από τον εγκλεισμό, δεν βλέπει πλέον πουθενά.

			Der Panther Im Jardin des Plantes, Paris Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe so müd geworden, dass er nichts mehr hält. Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe und hinter tausend Stäben keine Welt. Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte, der sich im allerkleinsten Kreise dreht, ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte, in der betäubt ein grosser Wille steht. Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille sich lautlos auf–. Dann geht ein Bild hinein, geht durch der Glieder angespannte Stille– und hört im Herzen auf zu sein.

Ο Πάνθηρας
Jardin des Plantes, Paris

Το βλέμμα του από των σίδερων το πέρασμα
Τόσο απόκαμε που τίποτε πιά δεν κρατεί.
Λες και υπάρχουν σίδερα χίλια θαρρεί
Και πίσω από χίλια σίδερα κόσμος κανένας.

Των λυγερά ισχυρών βημάτων η απαλή περπατησιά
Που σε μικρότατο κύκλο όλο στρέφει
μοιάζει χορός ρωμαλέος γύρω από ένα κέντρο
όπου μια δυνατή θέληση σε νάρκη στέκει.

Μόνο κάποτε το παραπέτασμα της κόρης
σηκώνεται βουβά – τότε μια εικόνα εισχωρεί ,
Περνά απ’ των μελών την τεταμένη τη σιγή –
Και στην καρδιά μέσα τελειώνει.

To ποίημα είναι του Rainer Maria Rilke, η αδόκιμη μετάφραση δική μου, με σκέτη πληροφοριακή πέρι του περιεχομένου χρηστικότητα.

Ξέρω ότι θα προτιμούσατε να το αποφύγετε, αλλά ήρθε εκείνη η ώρα όπου ο τουρίστας επιστρέφοντας νιώθει την ακατανίκητη ανάγκη να δείξει τις φωτογραφίες που τράβηξε.
Χε

Διαβάζω για το πως προσπαθούν να συμβιβάσουν οι θρησκείες του κόσμου την εκάστοτε πίστη τους με την πρόσφατη φυσική καταστροφή. Αμφιβολίες, αμηχανία, παραίτηση στη σκοτεινή θεϊκή βούληση, στη θεομηνία. Ακούγοντας τυχαία σήμερα τον Τσάμικο του Χατζιδάκι – “κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός, και δραγουμάνος του ο λαός” – με εξέγειρε το αφελές του στίχου. Τι σόι κρίση, τι σόι αφέντης είναι αυτός, τι έννοιες ακατανόητες διερμηνεύει ο δραγουμάνος;

Είναι βράδυ στην Ελλάδα, και ο εντόπιος ραδιομαραθώνιος έως τώρα συγκέντρωσε 7.000.000 €. Ο κόσμος ανταποκρίνεται και δίνει.
Συνειδητοποίησα πως αν ο λαός ειναι δραγουμάνος, είναι η μοναδική φορά που χάρηκα τόσο μια μετάφραση – αυθαίρετη διασκευή.

*και συ μην είσαι καρμίρης, λέμε. δώσε και σώσε, είναι λυτρωτικό

**και μια κακία: ξέρω, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και pecunia non olet και όλα αυτά. σε μια περίπτωση όμως, ακούγοντας τα ονόματα στον κατάλογο των μέγιστων συνεισφορών, σκέφτεσαι πως μερικά χρήματα χρειάζονται ένα τσουνάμι για να ξεπλυθούν >:)