Μήνυμα προς απαισιόδοξους, από το νεοαποκτηθέν pop sci βιβλίο του Bill Bryson, A Short History of Nearly Everything – ως τώρα απολαυστικό:

Consider the fact that for 3.8 billion years, a period of time older than the Earth’s mountains and rivers and oceans, every one of your forebears on both sides has been attractive enough to find a mate, healthy enough to reproduce, and sufficiently blessed by fate and circumstances to live long enough to do so. Not one of your pertinent ancestors was squashed, devoured, drowned, starved, stranded, stuck fast, untimely wounded or otherwise deflected from its life’s quest of delivering a tiny charge of genetic material to the right partner at the right moment to perpetuate the only possible sequence of hereditary combinations that could result – eventually, astoundingly, and all too briefly – in you.

σκαλίζοντας, γέλασα με το παλαιότερο ποστ του Λοξία για τις κυπριακές βιτρίνες. να συνεισφέρω αυτό, από την περσινή μου επίσκεψη εκείθε. στην αρχή ενθουσιάστηκα – κοίτα, λέω, κούκλες με ρεαλιστικές αναλογίες σε βιτρίνα, ουάου. μετά κατάλαβα

παρεμπιπτόντως, ο εικονιζόμενος πάππους τις κοίταζε καχύποπτα κάνα πεντάλεπτο πηγαίνοντας μπρος-πίσω

οκ, ξέρω πως είμαι θύμα. κόντεψα να εκραγώ από έκπληκτη περηφάνεια όταν ήρθε το εξάχρονο με την μπάλλα Γουίνι στα χέρια και τα τέσσερα βελάκια με βεντούζες καρφωμένα επάνω, και μου είπε μάτερ-οφ-φακτλι “Κοίτα μαμά, ο Σπούτνικ .”

όντως, ζου μου, είναι τέλειος

‘Οπως στα παλιά περιοδικά, ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες.
Το θέμα όμως διόλου δεν θυμίζει Φαντάζιο η Οικογενειακό Θησαυρό:
κάθοδος στην παράδοξη κόλαση ενός stalker, στο Incubo di Beatrice.
‘Ελληνας συνμπλόγκερ εποίησεν.
‘Οπως και νάχει, διαβάζεται πολλά υποσχόμενο.

Εικόνα: Johann Heinrich Füssli – alias Henry Fuseli – , Nightmare

πολύς κόσμος. η ατμόσφαιρα πάλλεται απο το buy-buy-buy.

κάποιες στιγμές μοιάζουν στημένες: στο κόβεντ γκάρντεν λίγα μιλλισέκοντς απόλυτης ευτυχίας, ο πλανόδιος τενόρος πατά γερά στην κορόνα του o sole mio, ενώ απέναντι μου βγαίνει ακριβοθώρητος ο ήλιος, τυφλώνοντας με.

χάζεψα ένα μωρό – μάτια καθαρά καταπράσινα. η μητέρα επίσης, μόνο βλέμμα πιο κενό – και ράμματα στο κάτω χείλος. ίσως, αν δεν είχα δει τα πόστερ για την αντιμετώπιση της οικογενειακής βίας λίγο πριν, να μην σκεφτόμουν το χειρότερο.

τρεχάλα, δουλειά. λάφυρα: μια δερμάτινη κόκκινη καρδιά για τα κέρματα από το πορτομπέλο, που έσφυζε από ιταλούς τουρίστες, ένα κανοκιάλι και άνθρωποι που σπάνια έχω τη χαρά να βλέπω ρηλ λαϊφ – διαφ, λουκ, κατ, μαλ.

Η Αθήνα ήρεμη και γλυκειά. Άφιξη στο Bag End, στο νησί βρέχει

Well, I’m back