Ο βυθός δεν είναι προφανές μέρος για επικοινωνία, παρά με τον εαυτό σου. Παρακάμπτοντας το αξίωμα αυτό, διασκεδάζω την ανία της παραλίας αφήνοντας σύμβολα κοπιαστικά γραμμένα με μεγάλες λευκές πέτρες στα άπατα, ελπίζοντας να εκπλήξω κανέναν συνάδελφο μασκοφόρο κολυμβητή. Δύσκολη δουλειά, ε, πίνεις πολύ νερό.

Τα ποντισμένα γλυπτά του Jason Taylor μου μεταδίδουν δέος, αίσθηση μυστηρίου, χαρά και μοναξιά ταυτόχρονα. Κάτι που δεν πολυκατάφερε ο Hirst με την bling κάρα του.

Μαμα, ο Δαμιανός πάλι κλέβει ιδέες

… και για όλους όσοι αντιμετώπισαν ασυνειδησία, αναξιοπρέπεια και αναλγησία όταν ήταν ευάλωτοι. Τα ξέρουμε από δικούς μας ανθρώπους και θα τα βιώσουμε αυτοπροσώπως – και αν δεν είναι ο κανόνας, γιατί μοιάζει αναπόφευκτο;

Απ’ όσα πρόλαβα να διαβάσω, κρατάω την κινητοποίηση των παιδιών, τη συζήτηση στου Κουκ αλλά, κυρίως, τα λόγια που έγραψε πριν δυο μέρες ο Αστέρης: “Η χαμένη αξία της Ελλάδας είναι το φιλότιμο, ο συνεκτικός ιστός μιάς μυθικής ελληνικής κοινωνίας που ξέρουμε μόνο από τις αφηγήσεις των μεγαλυτέρων· κι η απτή απουσία του σε κάθε έκφανση της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής στη χώρα μας είναι που κάνει έννοιες όπως η παιδεία, η υγεία και η δικαιοσύνη να φαντάζουν κενά γράμματα. Ακόμα κι αν ευτυχήσουμε κάποτε να δούμε καλύτερους πολιτικούς, όμως, για να “αλλάξουν τα πράγματα” χρειάζονται καλύτεροι πολίτες.”

Εικόνα: ακτινογραφία λουλουδιού, κλεμμένο κατά πως πρέπει.