Κωνσταντίνος και Χουάν Κάρλος ως royal ninjas στην Κέρκυρα, υποθέτω στο Mon Repos, μέσω Life Magazine.

Αχ, ώρα να διακοπεύσω και γω, πριν μου φύγει το καλοκαίρι. Σε όσους παραμείνουν στις επάλξεις, γενναίοι και μάγκες στο κάλεσμα των εργασιακών υποχρεώσεων Αύγουστο μήνα, αφιερώνω τους υπερήρωες του Mother Jones.

Καλόν Αύγουστο σε όλους, χωρίς τα περσινά.

Ενώ οι κούκλες με τα παλτά που φορούν τα κορίτσια πάνω από τα μαύρα συνολάκια του μουσουλμανισμού λιώνουν στη λάβρα της Μέσης Οδού, παραπέρα το παζάρι με τα διάφανα γκλίττερ υφάσματα της Ανατολής φαίνεται να απευθύνεται κυρίως σε τουρίστες και ορθόδοξους παπάδες.

Στην Πρίγκηπο, ο αγώνας για το μεροκάματο ενώνει Χριστό, Αλλάχ και τον πανταχού παρόντα Κεμάλ. Μα πανταχού. Ολούθε. Με κάθε ευκαιρία, φωτογραφία με ταιριαστή στην περίσταση πόζα και φόντο, σε χρυσό ως προτομή, σε υφαντό ώς χαλάκι, στις κούπες του καφέ με χαμηλωμένο πηγούνι και γαλανό βλέμμα, σαν γόης ταινίας του τριάντα.

Αυτό που με στενοχώρησε στην Κωνσταντινούπολη δεν είχε να κάνει με τις ερειπωμένες βίλες ενός παρελθόντος που μοιάζει με παραμύθι και τις έρημες εκκλησιές με καλυμμένα τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, λες και από τα πρόσωπα να εκπορευόταν θανάσιμος κίνδυνος, έλεος πια. Αλύτρωτα μου φάνηκαν τα μαλλιά των γυναικών κάτω από τις μαντήλες που όλο και πληθαίνουν στους δρόμους και ενοχλητική μια αμοιβαία καχυποψία που φαντάστηκα, ή όντως ήταν εκεί.

Τα μάτια μου προσπαθούν να συλλάβουν το λοξό φως, τις βαθιές σκιές, το χλωρότατο πράσινο, την εξαιρετική ευκρίνεια που μαντεύω πίσω από το αστιγματικό πέπλο. Κάπως έτσι.

Στον ελαιώνα καταλαβαίνεις πως γίνεται να χαθείς για μια εικοσαετία στο νησί.

Ο αισθητικός τρόπος που βλέπουμε τη φύση είναι σε μεγάλο βαθμό νεώτερο φαινόμενο – σε ένα τοπίο όπως στη φωτό πριν από εκατό χρόνια πιθανώς να ήξερα να αναγνωρίσω όλα τα δέντρα, τη χρήση τους, τα όρια των ιδιοκτησιών και τα χούγια κάθε ιδιοκτήτη. Η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα να ζήσω σε άλλους αιώνες, τουλάχιστον όχι στο παρελθόν. Ασθένειες, φτώχεια, δεισιδαιμονίες, κοινωνική ανισότητα και περιορισμοί – σκέφτομαι εδώ στην πολυθρόνα μου στο δυτικό ημισφαίριο του 21ου τι σόι σκληροτράχηλοι άνθρωποι ήταν οι πρόγονοί μου που τα άντεξαν όλα αυτά; Μερικές φορές όμως αναρωτιέμαι, αν είχα γεννηθεί έναν αιώνα πίσω, αν θα με αποζημίωνε αυτή η ανέγγιχτη φυσική ομορφιά σχεδόν παντού για έναν πιθανώς πρόωρο θάνατο από, ξέρωγω, πονόδοντο;

Και στη Δευτέρα Παρουσία πρέπει να πας κατάλληλα ντυμένος• πόσο μάλλον να αντικρύσεις με τον σωστό εξοπλισμό άλλη μια νέα χρονιά. Πατέντα ανθεκτική σε μπουγέλα, ψυχρολουσίες και γιαούρτια.