Προετοιμάζομαι για τον χειμώνα και στοκάρω προμήθειες σα χάμστερ. Μερικά από αυτά τα βιβλία τα είχα παλαιότερα κατεβάσει από undernet σε pdf, αλλά θέλω να τα ξαναδιαβάσω σε ημιοριζόντια θέση στον καναπέ, με τα πόδια σκεπασμένα από δαμασκηνές κουβέρτες, πίνοντας Αμοντιλλάδο και τον καπνό του τσιγάρου να περιδινίζεται γύρω από την αλλοπαρμένη κεφαλή μου. Παράγγειλα και ΝτεΛίλλο και το τελευταίο Booker Prize αλλά δεν είναι γι’ αυτά που τρίβω νοερά τα χέρια μου με ανυπομονησία σαν τον γέρο-λαδά: my heart belongs to gothic.

Items not yet shipped:
Delivery estimate: November 13, 2008 – December 4, 2008

# 1 of: Underworld: A Novel
# 1 of: Falling Man: A Novel
# 1 of: The League of Extraordinary Gentlemen: The Black Dossier
# 1 of: Wastelands: Stories of the Apocalypse
# 1 of: The White Tiger: A Novel
# 1 of: Jonathan Strange & Mr. Norrell: A Novel
# 1 of: The Invisibles Vol. 1: Say You Want a Revolution
# 1 of: The Crow Road: A Novel
# 1 of: The Wasp Factory: A Novel
# 1 of: The Absolute Sandman, Vol. 1
# 1 of: The Sandman: Endless Nights
# 1 of: Sandman: The Dream Hunters
# 1 of: Anansi Boys
# 1 of: Smoke and Mirrors: Short Fictions and Illusions
# 1 of: Fragile Things: Short Fictions and Wonders

Είναι ημέρες που ξυπνώ πιστεύοντας πως η ζωή με έκλεψε στα ρέστα. Mου είναι δύσκολο να σηκωθώ κάτι πρωινά, που από τον κόμπο ενός ανεξήγητου θυμού το μόνο που θα ήθελα θα ήταν ένα ποτό να λύσει το ηλιακό μου πλέγμα. Που ανοίγω τα μάτια, και βλέπω μόνο σκοτάδι, κατά τι αχνότερο από το τείχος των βλεφάρων. Σιχαίνομαι τους γιατρούς αλλά δεν ωφελεί, έχω ραντεβού. Σηκώνομαι, ντους, ντύνομαι με κάτι ράντομ από τον μαύρο σωρό, βρέχει πολύ έξω, φορτώνω τσάντα και ομπρέλα, βουλώνω τα αυτιά μου με τα ακουστικά και βγαίνω.

Η βροχή δυναμώνει, πέφτει οριζόντια ενάντια στο νόμο της βαρύτητας, κατεβάζω την ομπρέλα σχεδόν καπέλο και ακούω μουσική στη διαπασών, το μπ3 στο αριστερό cup σε θέση εξωτερικού βηματοδότη. Ο κόσμος δεν με αφορά, η κίνηση ας πρόσεχε, κοιτάζω μόνο τα πόδια μου να τσαλαβουτάνε ρυθμικά, τις γόβες μου να καταστρέφονται και την φούστα μου να παίρνει σχήμα υγρής δημιουργίας Γιαμαμότο, μέχρι που πέφτει στην πλεύλιστ το Hoppipolla που κατέβασα χτες και ανεβαίνει το πιάνο σκαλάκια και ξαφνικά αλαφραίνω, κάτι έλκει τη σπονδυλική μου προς τα πάνω και ο κόμπος λύνεται και πετάει τη στιγμή που γλιστράω στις πέτρες και το σώζω την τελευταία στιγμή, οι τουρίστες με κοιτάνε στριμωγμένοι κάτω από τις τέντες και γελάμε και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου είμαι πανευτυχής. Καταραμένη εφηβεία.

Θενκς, ίσλανδερς.