Himmelhoch
Είναι ημέρες που ξυπνώ πιστεύοντας πως η ζωή με έκλεψε στα ρέστα. Mου είναι δύσκολο να σηκωθώ κάτι πρωινά, που από τον κόμπο ενός ανεξήγητου θυμού το μόνο που θα ήθελα θα ήταν ένα ποτό να λύσει το ηλιακό μου πλέγμα. Που ανοίγω τα μάτια, και βλέπω μόνο σκοτάδι, κατά τι αχνότερο από το τείχος των βλεφάρων. Σιχαίνομαι τους γιατρούς αλλά δεν ωφελεί, έχω ραντεβού. Σηκώνομαι, ντους, ντύνομαι με κάτι ράντομ από τον μαύρο σωρό, βρέχει πολύ έξω, φορτώνω τσάντα και ομπρέλα, βουλώνω τα αυτιά μου με τα ακουστικά και βγαίνω.
Η βροχή δυναμώνει, πέφτει οριζόντια ενάντια στο νόμο της βαρύτητας, κατεβάζω την ομπρέλα σχεδόν καπέλο και ακούω μουσική στη διαπασών, το μπ3 στο αριστερό cup σε θέση εξωτερικού βηματοδότη. Ο κόσμος δεν με αφορά, η κίνηση ας πρόσεχε, κοιτάζω μόνο τα πόδια μου να τσαλαβουτάνε ρυθμικά, τις γόβες μου να καταστρέφονται και την φούστα μου να παίρνει σχήμα υγρής δημιουργίας Γιαμαμότο, μέχρι που πέφτει στην πλεύλιστ το Hoppipolla που κατέβασα χτες και ανεβαίνει το πιάνο σκαλάκια και ξαφνικά αλαφραίνω, κάτι έλκει τη σπονδυλική μου προς τα πάνω και ο κόμπος λύνεται και πετάει τη στιγμή που γλιστράω στις πέτρες και το σώζω την τελευταία στιγμή, οι τουρίστες με κοιτάνε στριμωγμένοι κάτω από τις τέντες και γελάμε και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου είμαι πανευτυχής. Καταραμένη εφηβεία.
Θενκς, ίσλανδερς.
Αυτό πάει ντουγρού στα favorites.
Σχόλιο by Sraosha — 3/10/2008 @ 6:48 μμ
Εμένα μ’ αρέσει και αυτό.
Σχόλιο by Sraosha — 3/10/2008 @ 6:49 μμ
Μόλις έκανα ένα σερτς για μετάφραση των ισλανδικών λύριξ του Hopp í polla και ψιλοέμεινα, γιατί δικαίως με έπιασε σήμερα το πρωί σαν tailored φάρμακο. Hopping into puddles/ completely drenched/ soaked/ with no boots on/ and I get nosebleed/ but I always get up. Υπερχορδή αναγκαιότητας και τύχης, για να παραφράσω. Και οκ, οι καλοί στίχοι είναι ελλειπτικοί και σε πιάνουν όπως και τα φλου ωροσκόπια, αλλά αυτό πλησιάζει την twilight zone.
Σχόλιο by helion — 3/10/2008 @ 7:56 μμ
Τι άλλο να προσθέσω εκτός από ‘μουάχαχα’.
Σχόλιο by Sraosha — 3/10/2008 @ 8:14 μμ
θαρρώ πως είναι από τις ζωντανότερες περιγραφές που έχω διαβάσει ποτέ…
κλάπ, κλάπ, κλάπ… το μυαλό μου χτυπάει παλαμάκια…
Σχόλιο by τέλσον — 4/10/2008 @ 7:46 πμ
@sraosha, ρακασίζεις while I was so vulnerable right there :ppp
@telson, σε ευχαριστώ :)
Σχόλιο by helion — 4/10/2008 @ 3:27 μμ
respect
Σχόλιο by Valeria — 4/10/2008 @ 7:53 μμ
“Το έχεις”, δεν υπάρχει αμφιβολία. Απ’ τα ωραιότερα. Ας προστεθούν και τα δικά μου παλαμάκια, μαζί με όλων των άλλων.
Σχόλιο by Β.Ε. — 6/10/2008 @ 8:15 μμ