Πήγα και στο χριστουγεννιάτικο παζάρι της βρετανικής εντόπιας κοινότητας, αλλά δεν είναι αυτό. Αν έχω ντιρλαντά διάθεση σήμερα, φταίει η εμποροπανήγυρις (βλέπε φωτόζ στο λινκ) . Εκτός από τον καθιερωμένο Χαλβά Φαρσάλων και τους λουκουμάδες, φέτος η κατάσταση ήταν πολυπολιτισμικότερη – να ήταν τα ινδικά ποπ χιτς που έπαιζαν ανταγωνιζόμενα την αιγυπτία Βανδή, τα incense sticks που καίγαν σε κάθε δεύτερο πάγκο, τα απίθανα εμπορεύματα; Δυστυχώς η κάμερά μου τα έπαιξε νωρίς (κατά περίεργη σύμπτωση η επαναφορτιζόμενη μπαταρία εγκατέλειψε ακριβώς τη στιγμη που έσβησαν τα φώτα της μισής αγοράς, με αποτέλεσμα μουρμουρητά τιριριρι – τιριριρι – τουαϊλαϊτ ζόουν).

Την έβαλα στην τσάντα και ξεκίνησα τα ψώνια.

Χα! Bragtime. Στρήμινγκ μουσική (πάνω δεξιά) κάθε εβδομάδα ή κάτι τέτοιο, το τραγούδι των ημερών. Ξεκίνησα με ενα γερμανικό ριζίτικο (χελλό διάφανε). Οκ, με χαλάει κάπως που το Principle of Joy του Thom το έμαθα από διαφήμιση της BMW, γαργαλάει τα ημιθανή μου αριστεριστικά αντανακλαστικά. Και ας έκανε ο Μπομπ Ντύλαν διαφήμιση για το Victoria’s Secret και οι U2 για την Apple.

Αχμ. Αν συνεχίσω έτσι, τα μπλινκ*μπλινκ* μπανεράκια δεν είναι μακριά. Ίσως και κάνα ωραίο φόντο, από αυτά τα στραβωτικά;

			Μ ‘αρέσει το κρύο. Περπατάω σαν κάβουρας με τακούνια βγαίνοντας από το Κωσταλέξι της δουλειάς, στραβολαιμιάζω για να δω το τελευταίο φως πάνω στο καμπαναριό. Γουρλώνω τα μάτια, έκπληκτος αρειανός στην προσπάθεια μου να απορροφήσω την κρυστάλλινη ατμόσφαιρα, την απόσταση, τα κτήρια, τα φουσκωμένα περιστέρια που καθονται με αστεια επιτηδευμένη τάξη στο γείσο της Παναγίας των Ξένων, τον σχεδόν άδειο δρόμο λίγο πριν το σούρουπο. Όλα μου φαίνονται παράδοξα και ενδιαφέροντα. Ωραίος ο πλανήτης σας. Άγε μοι εις τον άρχοντα υμών.

Εικονογράφηση του τρομερού Marc Burckhardt, δανεισμένη από εδώ.

i jumped in the river and what did I see?
black-eyed angels swimming with me
a moon full of stars and astral cars
all the figures i used to see
all my lovers were there with me
all my past and futures
and we all went to heaven in a little row boat

there was nothing to fear and nothing to doubt

(Radiohead, Pyramid Song)

απλός θρησκευτικός ύμνος για τον άθεο τον χειμώνα.

			Η γνώση βαθαίνει την ομορφιά σε σημείο οδυνηρό. Όχι πως χρειάζεται να ξέρεις από Σεγκεριανή ανάλυση (;) για να συγκινηθείς από την Pavane του Faure. Δεν χρειάζεται η ψυχολογια για να θαυμάσεις τις στροφές και την ειρωνία μιας ανθρώπινης πορείας. Παρομοίως, δεν είναι αναγκαίοι οι αριθμοί Fibonacci, η χρυσή τομή ή η γνώση του αλγόριθμου κατασκευής του για να νιώσεις την ελικτή τελειότητα του κοχλία. Είναι που αφήνει το κυνικό μυαλό μας άναυδο η διαπίστωση πως μερικά πράγματα, όσο και να τα αναλύσεις, παραμένουν απλά έξοχα.

Ακτινογραφία κοχυλιού από εδώ.

Και πάνω που πιστεύω πως όλα είναι καλύτερα πια και γω συγκροτημένη, αδιαίρετη και μασίφ ξυπνάω απόγευμα με δάκρυα στα μάτια από ένα σπαρακτικό όνειρο που δεν θυμάμαι παρά εικόνες του – ένα λεωφορείο, παιδάκια, ένα κατάστημα ηλεκτρικών ειδών, μια αγκαλιά, να τρέχω να προλάβω μάταια.

Κακή Δευτέρα η σημερινή – δεν την χώνεψα από το πρωί που μπήκε γκρίζα στα μάτια μου.