κατέβασα τον πλανήτη ντεσκτοπ σε σχεδόν ρηλ-ταϊμ από εδώ. μετεωρολογικά, καιρικά μέτωπα, κιτρινοι κύκλοι για τους σεισμούς, παρακολούθηση ενεργών ηφαιστείων, κόκκινα σημάδια για τις ανθρώπινες απώλειες σε φυσικές καταστροφές, η πορεία του χάμπλ και του διαστημικού σταθμού, μερικοί στρατιωτικοί δορυφόροι.
το κομπ μου μοιάζει με κάτι σε υπόγειο κέντρο επιχειρήσεων.
προσηλωμένη παρακολουθώ επί οθόνης τον ήλιο να δύει πάνω από την ελλάδα, ενώ στη γείτονα ανάβουν τα φώτα. ουψ, στο τασκμπαρ φωνάζει το σέτι.

μάλλον καιρός να επιστρέφω στη δουλειά αύριο.

The Moving Finger writes; and, having writ,
Moves on: nor all your Piety nor Wit
Shall lure it back to cancel half a Line,
Nor all your Tears wash out a Word of it

(ξανά-) σκόνταψα σε ένα από τα ρουμπαγιάτ του Omar Khayyam σε μετάφραση Edward Fitzgerald

Χτες η καλοκαιρινή γιορτή που σηματοδότησε το τέλος του νηπιαγωγείου για τη Φ. Τριγύριζα τους χώρους που πέρασε δυόμιση χρόνια δημιουργικά, ελεύθερα, εκεί που είχε περάσει εξ ίσου ωραία και το άλλο, το μεγάλο μου Φι. Είτε η ίωση είτε ο φόβος για την κρεατομηχανή του δημοτικού, την αδιαφορία, την ανία, τα κακά βιβλία, με έκανε να μελαγχολήσω. Αλλά, όπως ήξερε να απαγγείλλει και κάθε αποφοιτάκι

το σπιτάκι λέει μείνε
το δρομάκι λέει φύγε
είναι όμορφα να μείνω
μα ήρθε η ώρα πια να φύγω

το πυρηνικό τραγούδι του ήλιου μαρτυράει με ανελέητη ακρίβεια τα πάντα (διαβάζω sf – φαίνεται, ε) . ακτινοβολούμαι με τα μούτρα στην πετσέτα, κοιτάζω ανάμεσα στις χαραμάδες της ξύλινης προβλήτας τον πράσινο δροσερό κόσμο εκεί από κάτω.
οι πιο θεαματικές βουτιές, τα καλύτερα μπάνια, τα αποτελεσματικότερα μονόζυγα, οι πιό κρυφές ερωτοτροπίες γίνονται στην ήσυχη σκιά ενός πόντε

Μου κάνει σε Τέρι Γκίλιαμ: από τον Τομ έμαθα για το νέο τρεντ και το έψαξα. Καίς τον τεθνεώτα αγαπημένο σου, συλλέγουν 8 ουγγιές στάχτης, στον αναθερμαίνουν τρυφερά σε περιβάλλον χαμηλού οξυγόνου μετατρέποντάς τον σε γραφίτη*, τον μεταφέρουν με λεπτότητα σε μια πρέσα διαμαντιών, οπού θα υποστεί 3.500 βαθμούς θερμότητας και περίπου 400.000 κιλά πίεσης ανά τετραγωνική ίντσα, για να μετουσιωθεί ο καλός σου μετά από πολύμηνη ηφαίστεια διαδικασία σε κατακίτρινο διαμάντι, απολύτως φορέσιμος και διακοσμητικός – πιθανώς περισσότερο απ’ όσο ήταν εν ζωή.

Αυτή η εκδοχή του bonding όμως είναι Κρόνενμπεργκ: σχεδόν ταυτόχρονα διάβασα εδώ για τα οστεϊνα δαχτυλίδια – όχι κόκκαλα φάλαινας η τίποτε τόσο νορδικά παραδοσιακό. Το υλικό είναι καλλιεργημένη οστική μάζα δύο ανθρώπων, που θέλουν η βέρα τους να συμβολίζει την σχεδόν οργανική σύμφυση τους.

*θεωρητικά, για χαμηλόμισθους ή ακόμη συγγραφείς/ποιητές, το προτσές θα μπορούσε να λήγει σε αυτή τη φάση και να μετατρέπουν τον μακαρίτη σε μολυβάκι.

Σσσστ, μην ανησυχείς. Όπως λέει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος στο Ευχή Μυστική “και θα σε τρώγω και θα σε πίνω και θα σε ντύνομαι κάθε ώρα” – χωρίς το πεζό της κυριολεξίας :)