θέρος
το πυρηνικό τραγούδι του ήλιου μαρτυράει με ανελέητη ακρίβεια τα πάντα (διαβάζω sf – φαίνεται, ε) . ακτινοβολούμαι με τα μούτρα στην πετσέτα, κοιτάζω ανάμεσα στις χαραμάδες της ξύλινης προβλήτας τον πράσινο δροσερό κόσμο εκεί από κάτω.
οι πιο θεαματικές βουτιές, τα καλύτερα μπάνια, τα αποτελεσματικότερα μονόζυγα, οι πιό κρυφές ερωτοτροπίες γίνονται στην ήσυχη σκιά ενός πόντε
Και φυσικά η ερώτηση έρχεται αναμενόμενη – τι είναι το πόντε;
Σχόλιο by diafanos — 14/6/2005 @ 12:34 πμ
Γεφύρι
Σχόλιο by ick — 14/6/2005 @ 1:55 πμ
Πόντες, ο (εκ του pons, pontis, λατ. γέφυρα). Έτσι λένε στο νησί τις μικρές η μεγάλες ξύλινες προβλήτες που δένουν βάρκες και καϊκια.
Σεις πως τις λέτε αυτού;
Καλό καλοκαίρι!
Σχόλιο by helion — 15/6/2005 @ 9:39 πμ
Που είσαι, χαμένο. Κλασικά, μια κουβέντα ρίχνεις και μου ανεβάζεις το αίμα στο κεφάλι :ρ
Ωστόσο στη θέση σου δε θα μιλούσα για νοικοκυροσύνη και πολύ, στο σπίτι του κρεμασμένου και τέτοια, καταλαβαίνεις. Τα χαιρετίσματά μου στη μικρή. Αμχ.
Σχόλιο by helion — 25/6/2005 @ 12:20 μμ
Τα πολλά σου ταλέντα εμφανίζονται λίγο-λίγο (έτσι όπως πρέπει). Last but not least το φωτογραφικό. Ποιο θα εμφανιστεί επόμενα; Αναμονή…. (ή προσδοκία).
Σχόλιο by emperor — 27/6/2005 @ 7:07 μμ
Της Αρτας το πόντε; Καλό!
Μ’αρέσουν τα νέα σου χρώματα. Μύρισε καλοκαίρι!
Σχόλιο by CrazyMonkey — 14/6/2005 @ 10:54 πμ