απ’ όλα πιό πολύ θυμάμαι τις στιγμές που χωρίζαμε. εξπέρ στους αποχαιρετισμούς, στα δραματικά “τέρμα”, στις τελευταίες φονικές ατάκες, στις επεισοδιακές εξόδους, στα ψυχρά τσίου. είδα την ερώτηση αυτή χτες και βραχυκύκλωσα – δεν θα ήξερα τι να απαντήσω.

Φωτό picturesofwalls

είμαι κατά, όπως οφείλω ως συνειδητοποιημένη τέτοια, αλλά παρελάσαμε και σήμερα. μπάντες, παιδολόι, ο γνωστός σκύλος έκανε δύο φορές το γύρο της πλατείας συνοδεύοντας κάθε φορά και διαφορετικό άγημα. ακριβώς όπως και η μεγάλη μου που πρόλαβε να αλλάξει ρούχα και να συμμετάσχει δύο φορές. φωνές στους γνωστούς που παρέλαυναν, ο πυροσβέστης με το σούπερ scifi κράνος πάνω στο όχημα ήταν φτυστός ο Master Chief του Halo, το κλίμα δεν ξέρω αν ήταν ακριβώς ανυψωτικό του εθνικού ήθους ή ιδιαίτερα χρήσιμο ως μιλιταριστική άσκηση, πάντως όταν βγήκαν και οι μαζορέτες έκανε σε πάρτυ σίγουρα.

δεν έχω αποσαφηνίσει τι διαβρωτικό έχει το νησί, αλλά δεν καταφέρνει να στήσει μια ορθά βλοσυρή εθνική εορτή. δόξα σοι.

Ιστορίες που δεν μπορούν να ειπωθούν, επειδή δεν αξίζει τον κόπο ή είναι πολύ προσωπικές ή δεν ξέρουμε πως να τις αρχίσουμε, ή ακόμη επειδή δεν ήρθε απλά η ώρα τους. Τις ζούμε, τις συλλέγουμε ασυναίσθητα, μερικές τις ξεχνάμε πεισματικά.
Μέχρι που μια νύχτα η θάλασσα των ονείρων σου ξεβράζει απρόσμενα ένα παράξενο ζώο, έναν άνθρωπο, θύμα άγνωστης υποβρύχιας διαμάχης. Και εξετάζοντας το εύρημά σου, αρχίζεις να θυμάσαι.

Εικόνα: Παρέμβαση σε Ernst Haeckel, Kunstformen der Natur 1899-1904