27/3/2005

exit stage left

Στο συρτάρι: σημειώσεις — helion @ 10:58 μμ

dunno.

απ’ όλα πιό πολύ θυμάμαι τις στιγμές που χωρίζαμε. εξπέρ στους αποχαιρετισμούς, στα δραματικά “τέρμα”, στις τελευταίες φονικές ατάκες, στις επεισοδιακές εξόδους, στα ψυχρά τσίου. είδα την ερώτηση αυτή χτες και βραχυκύκλωσα – δεν θα ήξερα τι να απαντήσω.

Φωτό picturesofwalls

26/3/2005

ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα; μπα

Στο συρτάρι: θαύμα — helion @ 2:57 πμ

τα-ρά

τέλειος τετράποδος συγχρονισμός, ασορτί με τα λυκόπουλα

αρκετά με τη σοβαρότητα, πάμε στο κόρους λάιν

είμαι κατά, όπως οφείλω ως συνειδητοποιημένη τέτοια, αλλά παρελάσαμε και σήμερα. μπάντες, παιδολόι, ο γνωστός σκύλος έκανε δύο φορές το γύρο της πλατείας συνοδεύοντας κάθε φορά και διαφορετικό άγημα. ακριβώς όπως και η μεγάλη μου που πρόλαβε να αλλάξει ρούχα και να συμμετάσχει δύο φορές. φωνές στους γνωστούς που παρέλαυναν, ο πυροσβέστης με το σούπερ scifi κράνος πάνω στο όχημα ήταν φτυστός ο Master Chief του Halo, το κλίμα δεν ξέρω αν ήταν ακριβώς ανυψωτικό του εθνικού ήθους ή ιδιαίτερα χρήσιμο ως μιλιταριστική άσκηση, πάντως όταν βγήκαν και οι μαζορέτες έκανε σε πάρτυ σίγουρα.

δεν έχω αποσαφηνίσει τι διαβρωτικό έχει το νησί, αλλά δεν καταφέρνει να στήσει μια ορθά βλοσυρή εθνική εορτή. δόξα σοι.

10/3/2005

αβεσσαλώμ

Στο συρτάρι: σημειώσεις — helion @ 10:49 μμ
   
  και μπούκλες έχουμε φάει σε αντίστοιχες στιγμές  

ο κόσμος με πιάνει από τα μαλλιά. κυριολεκτικά – τα κουμπιά όταν ντύνομαι, τα πόμολα όταν φοράω τα παπούτσια μου, τα κλαδάκια στη βόλτα. δεν με πτοεί, δεν τα κόβω. είναι πρόχειρο οχυρό όταν θέλω ησυχία και απλώνονται σαν ζωντανές κεραίες όταν είμαι καλά.

ωδή στην τρίχα. στις μακριές λευκές κοτσίδες μιας νόνας στον θάλαμο του παθολογικού. κάθεται με λουλουδάτο γαλάζιο νυχτικό στο κρεβάτι – τα πόδια της δεν φτάνουν στο πάτωμα – και κοιτάζει τριγύρω με περιέργεια. ωδή στα γένεια, στην θαλπωρή του μάγουλου του εραστή που σκύβει να ανασάνει τις εκπνοές σου. στα μαλλιά της μαμάς που χτένισα, τα σχέδια που κάναμε πως θα τα βάψει μόλις γερέψει, στα ατίθασα νημάτια της μικρής μου, τα πυκνά μελί μαλλιά της μεγάλης. στο μαλλί της Όλγας, απόρθητο ακόμη και από τη θάλασσα όταν βούταγε, τόσο κατσαρό, στις μαύρες μπούκλες της Κατερίνας. στην βελούδινη κοντοκουρεμένη χαίτη του οκτάχρονου αγοριού που θες να αγγίξεις οπωσδήποτε, αλλα δεν του αρέσει πια να το χαιδεύουν στο κεφάλι, μεγάλωσε. στις πρώτες λευκές τρίχες.

(η παραπάνω ιστορία ειναι αληθινή και έχει απόλυτη σχέση με εν ζωή προσωπικότητες, και, κυρίως, με ανθρώπους που δεν είναι πια)
Εικόνα: Love’s Shadow, μια πιστή, αν και preraphaelite απεικόνιση της ζήλειας από τον Anthony Frederick Sandys (1829-1904)

4/3/2005

mnemosyne

Στο συρτάρι: λάιφ — helion @ 11:29 μμ

Ιστορίες που δεν μπορούν να ειπωθούν, επειδή δεν αξίζει τον κόπο ή είναι πολύ προσωπικές ή δεν ξέρουμε πως να τις αρχίσουμε, ή ακόμη επειδή δεν ήρθε απλά η ώρα τους. Τις ζούμε, τις συλλέγουμε ασυναίσθητα, μερικές τις ξεχνάμε πεισματικά.
Μέχρι που μια νύχτα η θάλασσα των ονείρων σου ξεβράζει απρόσμενα ένα παράξενο ζώο, έναν άνθρωπο, θύμα άγνωστης υποβρύχιας διαμάχης. Και εξετάζοντας το εύρημά σου, αρχίζεις να θυμάσαι.

Εικόνα: Παρέμβαση σε Ernst Haeckel, Kunstformen der Natur 1899-1904

Powered by WordPress