21/4/2007

Αυτοεκπληρούμενες προφητείες

Στο συρτάρι: λάιφ — helion @ 10:37 μμ

γκρρρ

I’ll use a lock that has no key
Bind you with chains
That no one else can see

Let the water creep over your face
I’ll send it in waves
Just to watch you perform the great escape

I’ll pull your arms tight behind you back
Use myself as weight
And wonder while you fade

How long can you hold your breath
While you hold mine again and wait
Just to watch you perform the great escape

δεν έχω υπομονή.
υπολογίζοντας τι θα συμβεί, μερικές φορές αδημονώ για το τέλος,
τόσο, ώστε να το επιφέρω με τη βία.

Εικόνα: ο μέγας Houdini, που όμως πάλι δεν πίστευε ούτε σε προφητείες, ούτε σε πνεύματα, ούτε τπτ, συνοδεύεται από το Great Escape του Mοby.

7/4/2007

Αι γενεαί πάσαι

Στο συρτάρι: εικόνες,θαύμα,λάιφ — helion @ 1:45 πμ

να κι άλλη φιλαρμονική!
Και τώρα, παγιδευμένη στο Νησί Του Πάσχα, εγκλωβισμένη μέσα στην πυκνή ανθρωποθάλασσα της οποίας η βουή δεν θα με αφήσει να συγκινηθώ με το Caldae Lacrimae της φιλαρμονικής των διακοσίων πενήντα πνευστών, σηκώνω τα μάτια πάνω από τα καλοχτενισμένα κεφάλια και τα λάβαρα του Επιταφίου για να χαρώ κλεφτά ένα άχρονο κλισέ.

Wish you were here. Καλή Ανάσταση σε όλους, με αγάπη και χαρά

2/4/2007

Μπλε

Στο συρτάρι: γκρίνια,σημειώσεις — helion @ 5:52 μμ

μην ξυνειςΣτον Θας, με αφορμή το «Η κίνησή της με έσωσε από την απελπισία μιας ζωής όπου το όχι είναι πάντα όχι και ο κύκλος δεν τετραγωνίζεται ποτέ.»

Caveat: αν δε σας αρέσουν τα μελό, ή αν σας εκνευρίζουν οι απολύτως προσωπικές μικρές κολάσεις των άλλων, προσπεράστε.

Μετά το νιοστό συνεχόμενο «όχι» μαθαίνεις και παύεις να ρωτάς, η άρνηση εγγράφεται και λειτουργεί αποτρεπτικά, εξ αρχής παραιτείσαι κάθε εξωτικότερης απαίτησης προκειμένου να γλιτώσεις την ανώφελη και ταπεινωτική, από μια ηλικία και πέρα, στιχομυθία.

Πρέπει να ήμουν εφτά, όταν ζωγράφιζα για το μάθημα της επομένης έναν χάρτη. Αυτά τα πράγματα στο δημοτικό έχουν κανόνες απαράβατους. Συμβατικό πράσινο για τα δάση και λιβάδια, καφέ για τα βουνά ασφαλώς, μπλε για τα ποτάμια – και η Γερμανία έχει πολλά. Μόνο που από το ελλιπέστατο πλέον σετ με τις ξυλομπογιές μου είχα χάσει το αναγκαίο μπλε. Ούτε γαλάζιο είχα. Έψαξα όλο το σπίτι, τίποτε, μόνο στυλό, και δεν γινότανε.

Έκατσα ξανά στο τραπέζι και φαντάστηκα το μολύβι, προκλητικά γαλάζιο και σε ζωηρό 3-δ, κυλισμένο κάτω από το θρανίο μου στο θεόκλειστο σχολείο, ή πεσμένο σε καμιά γωνία με απάσβεστα στα παλιόσπιτα που εξερευνούσαμε τότε στη Βασιλίσσης Όλγας, μετά το μάθημα στο Γερμανικό. Όσο έντονα και να το σκεφτόμουν όμως, οι επικλήσεις μου δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, το μπλε δεν υλοποιήθηκε στην κασετίνα μου. Οι αυριανές φωνές μέσα από τα μούσια του δασκάλου κάπου ψηλά πάνω από το κεφάλι μου γινόταν αναπόδραστη μοίρα, με κατέλαβε οξύς και σιωπηλός πανικός.

Θα πίστευε κανείς πως η σκληρή εκπαίδευση ανέθρεψε έναν άνθρωπο εγκρατή, οικονόμο, αυστηρό. Μπα. Νομοτελειακά βέβαια τα παιδιά μου έχουν κουτιά ολόκληρα με μπογιές κάθε @#$! είδους που μπορεί να φανταστεί κανείς, σε αποχρώσεις που επαρκούν να ζωγραφιστεί η ανάδυση της μυθικής R’lyeh με όλα τα απόκοσμα και καταραμένα χρώματά της, εν ώρα ηφαιστειακού ηλιοβασιλέματος, πανσέληνου και βροχής μετεωριτών.

Θας, πάρ’ το το ρημάδι. H ζωή είναι μικρή, οι απογοητεύσεις πολλές και, έτσι κι αλλιώς, είναι μάλλον αργά να κακομάθουμε πλέον.

Δεν ζήτησα βοήθεια, δεν το συνήθιζα έτσι και αλλιώς – η επτάχρονη εμπειρία μου με είχε πείσει πως οι γονείς μου ζούσαν σε μιαν άλλη σφαίρα, ένα σύμπαν όπου κυριαρχούσαν οι Σοβαρές Ανάγκες της Ζωής. Ούτε για μια στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό πως το να ζητήσεις ένα καινούργιο σετ ξυλομπογιές είναι μια απαίτηση ευτελής και λογική, μια ερώτηση στην οποία ενδεχομένως δεν θα λάβεις αρνητική απάντηση. Αντίθετα, βάλθηκα απεγνωσμένα να *δημιουργήσω* το χρώμα, επιχειρηματολογώντας παράλογα πως αν το μπλε και το κίτρινο κάνουν πράσινο, από κάπου πρέπει να προέρχεται και το μπλε. Μάταια προσπαθούσα να βρω λύση, έξω νύχτωσε, έβαλα τα κλάματα και με πήρε ο ύπνος πάνω στον πολύπαθο χάρτη με τα ποτάμια σε σουρεαλιστικά χρώματα, πλέον ταιριαστά μουλιασμένο.

Ο δάσκαλος το άλλο πρωί δεν ζήτησε να δει τις ζωγραφιές μας.

Θυμάμαι την άφατη σαστισμάρα μου, όταν κάποτε μου πήραν ένα βιβλίο χωρίς καν να το ζητήσω, μόνο επειδή θαύμασα το πολύχρωμο εξώφυλλό του – και την απελπισία που αυτή η πράξη γενναιοδωρίας, πιθανώς το μόνο επεισόδιο instant gratification της παιδικής μου ηλικίας, σπαταλήθηκε στις «Θαυμαστές Ιστορίες της Βίβλου».

Powered by WordPress