Εδώ και καιρό, το spam και η ποίηση δεν είναι άσχετοι μεταξύ τους όροι. Δεν ξέρω πόσο υψηλής αισθητικής είναι τα αποτελέσματα, το χ-α! factor όμως ειναι τουλαχιστον αρχικά υψηλό και η χρήση *και* αυτού του υλικού μου φαίνεται απόδειξη του πόσο ζωντανό παραμένει το παιχνίδι με τις λέξεις. Στα διαφημιστικά μηνύματα που με περίμεναν δεν βρήκα μεν αποσπάσματα της Ιλιάδας, αλλά ανέσυρα ονόματα αποστολέων που υπαινίσσονται πολλά.

Ο Physiognomy R. Regurgitation, τον ερμηνεύω ως νοερή αναμάσηση της φυσιογνωμιας μιας νεας γνωριμίας – θέλει να μου πουλήσει βιάγκρα. Ο Marionette Q. Thucydides είναι προφανώς κατευθυνόμενος ιστορικός – μαζί με έναν εκρηκτικό ιταλό συνθέτη, τον Palestrina P. Missile και ένα ναυάγιο με κίονες, το Shipwreck U. Corinthian, θέλουν να μου συστήσουν διάφορα άγνωστα φάρμακα. Μεταμελημένος δογματικός ο Fundamentalism R. Repentant προσφέρει αδυνάτισμα χωρίς κόπο, ενώ η γαστρική μαρτυρία του Abdominal J. Testimony εγγαστριμυθεί για σόφτγουερ σε εκπληκτικές τιμές.
Διαβάζω σπαμ, σβήνω – έξω ο ζουμερός Damascus V. Succulent, ουστ στον Coroner M. Carotid και στον ενδοφλέβιο χορηγητή ψυχραιμίας Mainlining K. Dispassionate. Αλλά ξαφνικά, μπροστά στους ex machina βαφτισμένους, λες και η βιομηχανία spam λειτουργεί σαν τεράστια συνωμοσία του Oulipo, το ονοματεπώνυμό μου μου φαίνεται πεζό και βουβό.

Το 1998, ο William Boyd παρουσίασε στην έκθαμβη καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης έναν ξεχασμένο καλλιτέχνη, τον Nat Tate. Ο εξαιρετικά ταλαντούχος Nat, φίλος του Τζάκσον Πόλλοκ και αλκοολικός, είχε αυτοκτονήσει το 1960 σε ηλικία 31 ετών πηδώντας από το φέρι του Staten Island – αφού πρώτα συγκέντρωσε και έκαψε το μεγαλύτερο μέρος των έργων του, στερώντας από τον κόσμο όχι μόνο το ταλέντο του, αλλά και τις περισσότερες περί αυτού υλικές αποδείξεις.

Με αγάπη, ο Boyd συγκέντρωσε τα στοιχεία για την ύπαρξη και τις ματαιωμένες δυνατότητες του νεαρού αυτόχειρα και έγραψε μια βιογραφία με τίτλο “Nat Tate: An American Artist, 1928-1960.” Η τραγική αλλά τόσο αρχετυπική ιστορία του ανήσυχου ζωγράφου, τις οποίας αποσπάσματα ανέγνωσε ο David Bowie, τα χοντρόκοκκα ενσταντανέ του με γνωστές προσωπικότητες και μια σειρά πίνακες εμπνευσμένοι από το ποίημα του Hart Crane “Η Γέφυρα” (που είχαν ως εκ θαύματος γλιτώσει το ολοκαύτωμα) συγκίνησαν το εκλεκτικό νεοϋορκέζικο κοινό, που κατά τη διάρκεια μιας δεξίωσης στο στούντιο του Jeff Koons παραδόθηκε στο μύθο του. Σημαντικοί παράγοντες της εικαστικής αγοράς τον θυμήθηκαν με θλιψη, κατά τις δηλώσεις τους, απολαμβάνοντας τα ποτά τους ενω εκτιμούσαν με έμπειρο μάτι τα ανηρτημένα έργα του – όλα έκτακτα έργα Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού, όπως έσπευσε να βεβαιώσει η Sunday Telegraph.

Μόνο που, βέβαια, ο Nat Tate δεν υπήρξε ποτέ. Δηλαδή, ποτέ έξω από τις σελίδες του βιβλίου του Boyd, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο σκάρωσε μια κατεργάρικη φάρσα στο υπερεκλεπτυσμένο μέχρις ευπιστίας κοινό του. Το όνομα του καλλιτέχνη είχε δημιουργηθεί συνδυάζοντας τις δύο μεγαλύτερες γκαλερί τέχνης της Βρετανίας, τη National Gallery και την Tate. Την επομένη της απόκάλυψης βέβαια, άπαντες προσπαθούσαν να δώσουν την εντύπωση πως ήταν στο κόλπο, χωρίς μεγάλη πειστικότητα. : )

Keep it quiet. (Go slow.)
Circulate. Need to know.
Stamp the date upon your file
masquerade, but well worth while.
Wrapped in the warmth of you
wrapped up in your smile.
Wrapped in the folds of your attention.

Wear an air (keep mum)
of casual indifference.

Careful how you go
about your usual business.

(Under Wraps – Jethro Tull, 1984, πάνω δεξιά)