Απρίλης
 |
Το 1998, ο William Boyd παρουσίασε στην έκθαμβη καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης έναν ξεχασμένο καλλιτέχνη, τον Nat Tate. Ο εξαιρετικά ταλαντούχος Nat, φίλος του Τζάκσον Πόλλοκ και αλκοολικός, είχε αυτοκτονήσει το 1960 σε ηλικία 31 ετών πηδώντας από το φέρι του Staten Island – αφού πρώτα συγκέντρωσε και έκαψε το μεγαλύτερο μέρος των έργων του, στερώντας από τον κόσμο όχι μόνο το ταλέντο του, αλλά και τις περισσότερες περί αυτού υλικές αποδείξεις. Με αγάπη, ο Boyd συγκέντρωσε τα στοιχεία για την ύπαρξη και τις ματαιωμένες δυνατότητες του νεαρού αυτόχειρα και έγραψε μια βιογραφία με τίτλο “Nat Tate: An American Artist, 1928-1960.” Η τραγική αλλά τόσο αρχετυπική ιστορία του ανήσυχου ζωγράφου, τις οποίας αποσπάσματα ανέγνωσε ο David Bowie, τα χοντρόκοκκα ενσταντανέ του με γνωστές προσωπικότητες και μια σειρά πίνακες εμπνευσμένοι από το ποίημα του Hart Crane “Η Γέφυρα” (που είχαν ως εκ θαύματος γλιτώσει το ολοκαύτωμα) συγκίνησαν το εκλεκτικό νεοϋορκέζικο κοινό, που κατά τη διάρκεια μιας δεξίωσης στο στούντιο του Jeff Koons παραδόθηκε στο μύθο του. Σημαντικοί παράγοντες της εικαστικής αγοράς τον θυμήθηκαν με θλιψη, κατά τις δηλώσεις τους, απολαμβάνοντας τα ποτά τους ενω εκτιμούσαν με έμπειρο μάτι τα ανηρτημένα έργα του – όλα έκτακτα έργα Αφηρημένου Εξπρεσιονισμού, όπως έσπευσε να βεβαιώσει η Sunday Telegraph. Μόνο που, βέβαια, ο Nat Tate δεν υπήρξε ποτέ. Δηλαδή, ποτέ έξω από τις σελίδες του βιβλίου του Boyd, ο οποίος με αυτόν τον τρόπο σκάρωσε μια κατεργάρικη φάρσα στο υπερεκλεπτυσμένο μέχρις ευπιστίας κοινό του. Το όνομα του καλλιτέχνη είχε δημιουργηθεί συνδυάζοντας τις δύο μεγαλύτερες γκαλερί τέχνης της Βρετανίας, τη National Gallery και την Tate. Την επομένη της απόκάλυψης βέβαια, άπαντες προσπαθούσαν να δώσουν την εντύπωση πως ήταν στο κόλπο, χωρίς μεγάλη πειστικότητα. : ) |
Πηγές:
http://www.21publishing.com/21pub/p8.html
Γκούγκλ: Nat Tate και έντερ
Αυτό μού θύμισε τη σπαρταριστή υπόθεση του πλασματικού ποιητή Ανδρέα Καράβη, με την οποία εξαπατήθηκε κοτζάμ προξενείο της Ελλάδας στον Καναδά (δε λέω ποιο), ο David Ricks και πολλοί άλλοι. Δεν ξέρω τι υπάρχει ονλάιν επί του θέματος πια, έσπευσαν να καταβάσουνε τα περισσότερα πειστήρια κακήν κακώς. Κάντε κανα γκούγκλισμα εσείς που είστε νέα παιδιά (κι έχετε και ISDN ή πώς τα λένε αυτά τα διαόλια), φίλοι αναγνώστες, μπας και βρούμε τουλάχιστον τα ‘μεταφρασμένα’ ποιήματα, έξοχα δείγματα παστίς, ή τη ‘φωτογραφία’ και το ‘βιογραφικό’…
Σχόλιο by Sraosha — 5/4/2005 @ 8:58 πμ
Εύγε και στους δυο σας για το εξαιρετικό θέμα…
Νομίζω πως εδώ είναι η πιο πλήρης σελίδα για τον “ποιητή”:
http://www.vehiculepress.com/karavis.html
Σχόλιο by Taflinel — 5/4/2005 @ 1:43 μμ
Νομίζω κάπου ανέφερα ήδη ότι αυτό το blog είναι υπέροχο;
Δεν θυμάμαι. Αυτό το blog είναι υπέροχο.
Σχόλιο by Valeria — 7/4/2005 @ 3:11 μμ
Τι είναι εκείνο που κάνει αυτές τις ιστορίες τόσο απολαυστικές :)
Κορυφαίο, Σραόσα, και θενκς Φλατλαϊνερ για το λινκ
Βαλέρια, σήμερα ήσουν η ακτίνα φωτός μου ανάμεσα σε περίπου 100 σπάμποστς στο μπλογκ για πόκερ, επενδυτικά scams, βικοντίν και υδροκωδόνη (ο,τι στον άνεμο και να είναι αυτό). Ξαναανάφερέ το, δεν πειράζει καθόλου, πίστεψέ με. :)p
Σχόλιο by helion — 7/4/2005 @ 9:46 μμ
Μπορώ να έχω, κάθε μέρα, ένα νέο ποστ, σε αυτό το μπλογκ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ;;;; Όχι;;; Τί όχι;;; Εδώ έπρεπε να πεις “δεν υπάρχουν όρια” και γω να χαμογελάω σαν τον μαάλκα. Τί μου χαλάς την διαφήμιση αφήνοντας τόσες μέρες να περάσουν χωρίς ποστ;;; :(
Σχόλιο by Βαλέρια — 14/4/2005 @ 1:13 μμ
Όχι – όχι όσο λείπω :) Βάλ, πότε θα κάνεις μπλογκ;
Σχόλιο by helion — 14/4/2005 @ 3:55 μμ
Οντως, Βαλ., λείπει. Σήμερα κιόλας την είχα δίπλα μου όλο το μεσημέρι και διάβαζαν τ’ αφτιά μου τα καλύτερα posts της. Ζήλιαααα.
Σχόλιο by mor — 14/4/2005 @ 9:52 μμ
1. Το μπλογκ αυτό είναι έξοχο.
2. Sraosha, για την ιστορία του θέματος μπορεί κανείς να δει και τον παρακάτω σύνδεσμο:
http://books.guardian.co.uk/departments/politicsphilosophyandsociety/story/0,6000,461850,00.html
3. Παρά το ρεζίλεμα του εν λόγω ελληνικού προξενείου στον Καναδά, ύποπτη θεωρείται και η στάση ενός ελληνικού προξενείου σε αμερικάνικο έδαφος. Ω, ναι…
Σχόλιο by Mαίανδρος — 16/4/2005 @ 10:20 μμ
Μαίανδρε, δεν ξέρω να δέχομαι τα κομπλιμάννν με χάρη. *@#$%!
Όπως και νάχει, χαίρομαι που σου αρέσει :)
Σχόλιο by helion — 21/4/2005 @ 5:14 μμ
Νομίζω πως η αρχετυπική ιδέα αυτής της “φάρσας” βρίσκεται σε ένα διήγημα του Μαρκ Τουαίην, το “Ζει ή πέθανε;”, όπου 4 ταλαντούχοι πλην καραφτωχικοί ζωγράφοι, στα πρόθυρα της λιμοκτονίας, σκηνοθετούν τον θάνατο και την υστεροφημία του ενός από αυτούς, με ακριβώς τον ίδιο τρόπο (παρουσιάζοντάς τον ως τον “γνωστό” Μιλέ, που “όλοι” περιμένουν τον θάνατό του ενώ θαυμάζουν την τέχνη του κτλ κτλ. Φυσικά δημιουργούν έναν μύθο που τους κάνει πλούσιους, με μοναδική “απώλεια” τον ζωντανό-νεκρό ζωγράφο. Το διήγημα είναι πραγματικά εξαιρετικά ευρηματικό και πικρό ταυτόχρονα (το έχω σε μια συλλογή του 1979 από τις εκδόσεις Γράμματα – δεν ξέρω αν υπάρχει νεότερη έκδοση). Παρά τις διαφορές, η ουσία βρίσκεται ακριβώς στο πώς εντέλει καλλιεργείται ο μύθος του καλλιτέχνη και πώς φτιάχνεται η αγορά της Τέχνης- ερωτήματα που αγγίζουν την ίδια τη φύση της Τέχνης. Σόρρυ για το μακροσκελές σχόλιο, δεν συνηθίζω να σχολιάζω στα blogs όσο κι αν μου αρέσουν (και το δικό σου είναι πραγματικά εξαιρετικό – προσυπογράφω όλα τα θετικά σχόλια που κατά καιρούς σου έχουν κάνει!) αλλά έχω μια αδυναμία σ’ αυτά τα διηγήματα του Τουαίην…
Σχόλιο by Μάρθα — 6/6/2005 @ 4:18 μμ
Και μένα μου αρέσει πολύ ο Τουέην – τουλάχιστον όσος έχω διαβάσει. Θα’χω το νου μου για το διήγημα. Σε ευχαριστώ Μαρθα :)
Σχόλιο by helion — 13/6/2005 @ 11:49 μμ