Έτσι ακριβώς :) Από xkcd

Δημοσίως και ταπεινά ζητώ συγγνώμη από τον schottkey που τον κατηγόρησα, η άσχετη, για έμφαση σε ενίοτε ελάσσονα μουσική. Αυτό που κρέμασε, αν και παλαιότερο, το ανακήρυξα στο κατ΄εξοχήν άσμα της φετεινής άνοιξης.

Αφιερωμένο στους φίλους που τριγύρισαν το Πάσχα στο νησί και γέμισαν τον χάρτη αυτών των ημερών με προγραμματισμένες ή / και τυχαίες συναντήσεις : την γλυκύτατη Theorema, τον στιβαρό Herr K, τον φίλο DimitrisTI, την αεικίνητη Evee και τους εντόπιους Papapete και τον απίστευτο τροβατόρε, που δεν είχα το λινκ του, αλλά ορίστε :)

Ο Μπάλλαρντ με γοήτεψε παλιά με το Drowned World, με εντυπωσίασε με την ιστορία του, όπως κινηματογραφήθηκε στο Empire of the Sun, αλλά τον αγάπησα διαβάζοντας το ελεγειακό Voices of Time. Ήταν ικανός να παράγει ανεξίτηλες εντυπώσεις: κόσμους που είτε αναχρονίζονται στην παλαιοζωική, είτε ξεκουρδίζονται σαν ρολόι, του οποίου το εκκρεμές χάνει σε ροπή ταλάντωσης ∙ εικόνες με πένθιμο, αινιγματικό συμβολισμό ∙ ήρωες που επιλέγουν την απομόνωση μπροστά στην καταστροφική εντροπία. Όταν απορρυθμίζεται το σύστημα, η πανοπλία του μοντερνισμού εγκαταλείπεται και παραμένει άδειο κέλυφος, ενώ οι πρωταγωνιστές χάνονται σε ένα μυστικιστικό ταξίδι αταβισμού.

Γεγονός είναι πως στα μάτια μου μια σπείρα, μια καυτή καλοκαιρινή μέρα, μια αδειασμένη πισίνα, ένα πλανητάριο απέκτησαν ένα άλλο επιπλέον νόημα ως πένθιμη παρήχηση, όχι ακριβώς ενός memento mori, αλλά ενός βιολογικού ντετερμινισμού παράφωνου με την ad astra εποχή, κατά την οποία περιγράφτηκαν από τον Μπάλλαρντ – στα βιβλία του το ζενίθ είναι ήδη παρελθόν και η μόνη δυνατή πορεία είναι προς την απώλεια.

Λυπήθηκα ειλικρινά που τον χάσαμε και αυτόν, όντως άλλη μια νίκη για τις φωνές του χρόνου και την εντροπία.

Κωνσταντίνος και Χουάν Κάρλος ως royal ninjas στην Κέρκυρα, υποθέτω στο Mon Repos, μέσω Life Magazine.