29/8/2007

Και τώρα τι.

Στο συρτάρι: λάιφ,σημειώσεις — helion @ 10:58 μμ

Μπορεί να μην έχει άδικο ο Δήμου, αλλά πάρα ταύτα πήγα στην τοπική συγκέντρωση – πέρα από το στρατηγικό όφελος υπάρχει και η πιεστική ανάγκη αντίδρασης.

Βρήκα καμιά σαρανταριά «πολίτες», συμπαθητικές φάτσες, αμήχανα κοιταζόμαστε μέχρι να βρούμε ο καθένας έναν γνωστό να πιάσουμε κουβέντα. Τα καφέ στο Λιστόν παραδίπλα γεμάτα. Τα παιδάκια άναβαν κεριά και το άρωμα του αντικουνουπικού απλώθηκε στο Πεντοφάναρο. Σταθήκαμε ήσυχα περίπου δύο ώρες. Πέρασε ο Δήμαρχος, κάτι τοπικά στελέχη, και όταν κατά τις 9, και ενώ είχε πλέον σχεδόν διαλυθεί η μάζωξη, εμφανίστηκε και η Βουλευτής (με απαστράπτοντα εμπριμέ) αποφάσισα να φύγω.

Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να κάνει κανείς
. Ιδίως όταν είναι βέβαιο πως ακόμη και όταν σβήσει η τελευταία φωτιά δεν θα έχουμε τελειώσει και κάθε μελλοντικό καλοκαίρι θα είναι ύψιστου κινδύνου.

3/8/2007

Incubi & alibi

Στο συρτάρι: θαύμα — helion @ 6:32 μμ

Μετά από σθεναρή αντίσταση πολλών ετών ζήτησα πιστωτική κάρτα, καταγοητευμένη από το “Incubus” του Leslie Stevens. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αποκτήσω την ασπρόμαυρη μπεργκμανότροπη ταινία τρόμου, όπου πρωταγωνιστεί ο “Captain Kirk” William Shatner ερμηνεύοντας το ρόλο του – όπως όλοι οι συντελεστές – σε άπταιστη Εσπεράντο.

Το Incubus είναι μια όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους καταραμένη ταινία – είχε θεωρηθεί χαμένη από τον ίδιο τον δημιουργό της, μέχρι που μια κόπια βρέθηκε στην παρισινή Cinémathèque Française. Εκ των ηθοποιών, ο ίδιος ο δαίμων Milos Milos (εκ του Μιλόσεβιτς), αυτοκτόνησε το 1966, αφού δολοφόνησε την εν διαστάσει σύζυγο του Μίκυ Ρούνεϊ, ενώ κατά το ίδιο έτος αυτοκτόνησε επίσης η Ann Atmar, που είχε τον ρόλο της άτυχης αδελφής του Shatner. Ωστόσο δεν ίσχυσε για όλους τους συντελεστές η γρουσουζιά εκείνη τη χρονιά: ο ίδιος ο Shatner βρήκε στο Σταρ Τρεκ το ρόλο που θα τον καθιέρωνε, και ο κινηματογραφιστής Conrad Hall προτάθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του για το Όσκαρ, βραβείο που θα κέρδιζε 3 φορές στο μέλλον.

Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως ένας τόσο οφφ σκοπός (εσπεράντο;) αγιάζει ηθικά την οικειοθελή ένταξη στα βαμπιρικά τραπεζικά αποθέματα και τη φημολογούμενη μετέπειτα παντοτινή εξάρτηση από το πλαστικό χρήμα. Αν δεν φτάσει η δικαιολογία, χμ. Think shoes.

2/8/2007

Ρατ τατ τατ

Στο συρτάρι: σημειώσεις — helion @ 9:55 μμ

Όπως τα γκάτζετ που περιγράφουν τη διάθεσή σου σήμερα: Seascape with Machine Gunfire του Marc Dennis.
Mέσω Giornale Nuovo. Κήγουωρντς θέρος, θερίζω, Ξέρξης, USS Indianapolis, φαινόμενο θερμοκηπίου και άλλα ασυνάρτητα, όλα μαζί.

Powered by WordPress