Και τώρα τι.
Μπορεί να μην έχει άδικο ο Δήμου, αλλά πάρα ταύτα πήγα στην τοπική συγκέντρωση – πέρα από το στρατηγικό όφελος υπάρχει και η πιεστική ανάγκη αντίδρασης.
Βρήκα καμιά σαρανταριά «πολίτες», συμπαθητικές φάτσες, αμήχανα κοιταζόμαστε μέχρι να βρούμε ο καθένας έναν γνωστό να πιάσουμε κουβέντα. Τα καφέ στο Λιστόν παραδίπλα γεμάτα. Τα παιδάκια άναβαν κεριά και το άρωμα του αντικουνουπικού απλώθηκε στο Πεντοφάναρο. Σταθήκαμε ήσυχα περίπου δύο ώρες. Πέρασε ο Δήμαρχος, κάτι τοπικά στελέχη, και όταν κατά τις 9, και ενώ είχε πλέον σχεδόν διαλυθεί η μάζωξη, εμφανίστηκε και η Βουλευτής (με απαστράπτοντα εμπριμέ) αποφάσισα να φύγω.
Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να κάνει κανείς. Ιδίως όταν είναι βέβαιο πως ακόμη και όταν σβήσει η τελευταία φωτιά δεν θα έχουμε τελειώσει και κάθε μελλοντικό καλοκαίρι θα είναι ύψιστου κινδύνου.
Η απολιτίκ “αντίδραση” απέναντι στους πολιτικούς “που είναι όλοι ίδιοι”, απέναντι στα “κακά” κόμματα, εξουσίας ή μη, απέναντι στο “γελοίο” κοινοβούλιο, θρέφει μιαν υπόγεια απαξίωση της ίδιας της δημοκρατίας και των θεσμών της. Μήπως πρέπει να καταλήξουμε να (ξανα)χάσουμε αυτό που έχουμε για να διαπιστώσουμε την αξία του;
ΥΓ. Κάτι παιδάκια που πουλούσαν Ριζοσπάστη είπαν ειρωνικά σε άλλους νέους που αρνήθηκαν να αγοράσουν: “… Ο κοινοβουλευτισμός θα μας σώσει;” Αυτή η πλύση είναι ο πραγματικός κίνδυνος, νομίζω (αλλά μπορεί και να κάνω λάθος).
Σχόλιο by B. E. — 31/8/2007 @ 8:19 μμ
“… Στο μεταξύ, εξοργισμένοι είναι οι πυρόπληκτοι, βλέποντας εκτός από την καμένη τους γη, πολιτευτές των δύο μεγάλων κομμάτων να κυκλοφορούν στα χωριά μοιράζοντας υποσχέσεις για προτεραιότητα στη λήψη επιδομάτων και αποζημιώσεων για την ολοσχερή καταστροφή. …” (από την Καθημερινή )
Μπορεί κανείς να τιμά απολύτως τον κοινοβουλευτισμό, και ταυτόχρονα να βρίσκει κάπως δύσκολο το να σέβεται μερικούς λειτουργούς του, non?
Σχόλιο by helion — 31/8/2007 @ 11:33 μμ
Absolument! Αρκεί να μπορεί να κάνει τη διάκριση. Βλέπεις στην Ελλάδα έχουμε πάντα μια δυσκολία να ξεχωρίσουμε το Θεσμό από τον φορέα του θεσμού.
Σχόλιο by B. E. — 1/9/2007 @ 5:04 μμ
δεν πηγα, ομως το μετανοιωσα.
σκεφτομαι οτι μπορει να μην ειχε νοημα για μενα
αλλα για τα παιδια μου θα ειχε.κι ας αναβαν αντικουνουπικα
κερακια κι ας παιζανε εκει γυρω.
αυτο θα μπορουσα να κανω εγω. και δεν το εκανα.
Σχόλιο by ε — 3/9/2007 @ 3:14 μμ
Β.Ε. μου, δεν μπορώ να σου απαντήσω, πενθώ την απώλεια της Φώφης και παρακολουθώ τις σοβαρές αντιδράσεις του κινήματος. :}
Αγαπητό ε – δίστασα και γω, σκεφτόμουν αν έχει κανένα νόημα, ή αν θα ανταποκριθεί κανείς άλλος εδωδά στο νησί. Τα παιδιά ήταν ακριβώς το κίνητρό μου για να ξεκουνηθώ. Είχα κάνει το λάθος να τις ενημερώσω και, όπως κάθε γονέας, σιχαίνομαι να λιγοψυχώ μπροστά τους.
(Προσοχή, παράκαμψη: φοβάμαι πως ισχύει το κιτς που λένε τσι ταινίες αγάπης “they make me want to be a better person”, είναι ρηλ-λάιφ συναίσθημα αυτό, όπως πολλά άλλα κλισέ – άλλα ξεφεύγω από το θέμα μας, θα σας το αναλύσω με το ζόρι άλλη ώρα).
Όπως και να έχει, λίγοι-ξελίγοι, χαίρομαι που πήγα. Και καλά που μετάνοιωσες επειδή έτσι θα σε δούμε στην επόμενη – αχρείαστη να ‘ναι, αλλά δεν το βλέπω. @->->-
Σχόλιο by helion — 3/9/2007 @ 6:17 μμ
να το αναλυσεις, βεβαια, μα τι ζορι; χαρα μου να σε διαβαζω.
σιγουρα θα μου δωθει η ευκαιρια να επανορθωσω (δυστυχως)
Σχόλιο by ε — 4/9/2007 @ 2:16 πμ