Στο κατάστημα που συνόδευα τη Θεία, όταν δεν σκάλιζα χωμένη κάτω από τον μουσαμά κρυφά τις πούλιες από τις σκονισμένες άκαμπτες τουαλέτες, κατέπλησσα τις πωλήτριες παριστάνοντας τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον Χερνάντο Κορτέζ ή την τρομερότερη προσωπικότητα όλων, τη Θεία αυτοπροσώπως.

Πέτυχα πριν λίγες ημέρες μια κυρία εκ του μπουκέτου των πωλητριών, ηλικιωμένη πια, χωρίς τα μίνι των σέβεντιζ και το μαλλί Κλειώ Δενάρδου. Με ρώτησε τι κάνω, τι απέγινα, που εργάζομαι. Όταν ανέμελη άρχισα να της αφηγούμαι, μπορεί και να μου φάνηκε αλλά ορκίζομαι πως με κοίταξε επιτιμητικά, απογοητευμένη από την συνηθισμένη εξέλιξή μου. Ουψ.

Εικόνα του Orson Lowell, από την εκφραστική εικονογράφηση του “The Bishop’s Carriage”, 1904.

Χοχο, πρόλαβα να ποστάρω κάτι στο boingboing.