Ε, δεν θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων. Στη στεριά δεν βρίσκω ησυχία, οπότε απόψε ο απόπλους με τον σκυλοπνίχτη. Καμία σχέση δεν έχω δυστυχώς με αυτήν την περίεργη καλοκαιρινή φυλή των σκαφάτων, αυτών με το βαθύ μαύρισμα και το σλο-μόσιον λικνιστό περπάτημα – το μόνο κοινό που έχουμε είναι βιβλία με τσακισμένα φύλλα και μια τάση προς το αχτένιστο μαλλί. Ούτε είναι ιδιαίτερα κουλ σάμπα η διάθεσή μου, πργμ όχι παράξενο: αντί για Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ ακούω Πρόκολ Χάρουμ (σας έβαλα και σας, να μην υποφέρω μόνη) και προετοιμάστηκα ξαναδιαβάζοντας το “Ταξίδι του Άρθουρ Γκόρντον Πύμ” και μια αρχαία παλπ συλλογή της Ωρόρα με τίτλο “Ιστορίες σε Παράξενες Θάλασσες ΙΙ” (είχε και Κόναν μέσα). Τώρα θα κοιτάζω καχύποπτα και τις πεταλίδες. Απηυδισμένη με τον εαυτό μου, μετράω τα λάθη μου και θέλω να με χαστουκίσω.