Ο Μπάλλαρντ με γοήτεψε παλιά με το Drowned World, με εντυπωσίασε με την ιστορία του, όπως κινηματογραφήθηκε στο Empire of the Sun, αλλά τον αγάπησα διαβάζοντας το ελεγειακό Voices of Time. Ήταν ικανός να παράγει ανεξίτηλες εντυπώσεις: κόσμους που είτε αναχρονίζονται στην παλαιοζωική, είτε ξεκουρδίζονται σαν ρολόι, του οποίου το εκκρεμές χάνει σε ροπή ταλάντωσης ∙ εικόνες με πένθιμο, αινιγματικό συμβολισμό ∙ ήρωες που επιλέγουν την απομόνωση μπροστά στην καταστροφική εντροπία. Όταν απορρυθμίζεται το σύστημα, η πανοπλία του μοντερνισμού εγκαταλείπεται και παραμένει άδειο κέλυφος, ενώ οι πρωταγωνιστές χάνονται σε ένα μυστικιστικό ταξίδι αταβισμού.
Γεγονός είναι πως στα μάτια μου μια σπείρα, μια καυτή καλοκαιρινή μέρα, μια αδειασμένη πισίνα, ένα πλανητάριο απέκτησαν ένα άλλο επιπλέον νόημα ως πένθιμη παρήχηση, όχι ακριβώς ενός memento mori, αλλά ενός βιολογικού ντετερμινισμού παράφωνου με την ad astra εποχή, κατά την οποία περιγράφτηκαν από τον Μπάλλαρντ – στα βιβλία του το ζενίθ είναι ήδη παρελθόν και η μόνη δυνατή πορεία είναι προς την απώλεια.
Λυπήθηκα ειλικρινά που τον χάσαμε και αυτόν, όντως άλλη μια νίκη για τις φωνές του χρόνου και την εντροπία.
Ακουμπώ το τηλέφωνο στο τραπέζι. Ξαπλωμένη στον καναπέ με τα πόδια σηκωμένα δεν αισθάνομαι τίποτε, παρά το μούδιασμα της κούρασης. Μένω ακίνητη. Ο αέρας είναι ασάλευτος και ουδέτερος, δεν νοιώθω ούτε ζέστη ούτε δροσιά. Κανένας αχός τηλεόρασης, ραδιόφωνο, φωνή παιδιού, τίποτε δεν σπάει αυτή τη σπάνια σιωπή που ξεχύνεται σε σχεδόν απτά κύματα ξεχειλίζοντας από το σπίτι με τα ορθάνοικτα παράθυρα σε όλη τη γειτονιά κάτω.
Από το παράθυρο φαίνονται τα ελαφριά χρυσόγκριζα σύννεφα που χαμηλώνουν στη μεγάλη πλατεία ανάμεσα στα τείχη του φρουρίου και τις προσόψεις των σπιτιών σχεδόν σαν ταβάνι, ένα γιγάντιο σκηνικό κλειστό. Κάπου έξω, απροσδιόριστα, αρχίζει να βουίζει ήρεμα μια μηχανή, και, ενώ γλιστρώ σε μια νάρκη αθέλητη, μου φαίνεται πως είναι μια από τις μηχανές που κινούν αυτό το μεγάλο θέατρο, πως έχω πιάσει τον κόσμο άδειο, σε μια σπάνια στιγμή ανάμεσα σε δύο σκηνές, στην παύση ανάμεσα σε δύο ανάσες.
Σιωπηλά αρχίζει να πέφτει μια βροχή ψιλή, σα σκόνη, χρυσωμένη από το πλάγιο φως του ηλίου ενώ με παίρνει ο ύπνος.
Είναι ημέρες που ξυπνώ πιστεύοντας πως η ζωή με έκλεψε στα ρέστα. Mου είναι δύσκολο να σηκωθώ κάτι πρωινά, που από τον κόμπο ενός ανεξήγητου θυμού το μόνο που θα ήθελα θα ήταν ένα ποτό να λύσει το ηλιακό μου πλέγμα. Που ανοίγω τα μάτια, και βλέπω μόνο σκοτάδι, κατά τι αχνότερο από το τείχος των βλεφάρων. Σιχαίνομαι τους γιατρούς αλλά δεν ωφελεί, έχω ραντεβού. Σηκώνομαι, ντους, ντύνομαι με κάτι ράντομ από τον μαύρο σωρό, βρέχει πολύ έξω, φορτώνω τσάντα και ομπρέλα, βουλώνω τα αυτιά μου με τα ακουστικά και βγαίνω.
Η βροχή δυναμώνει, πέφτει οριζόντια ενάντια στο νόμο της βαρύτητας, κατεβάζω την ομπρέλα σχεδόν καπέλο και ακούω μουσική στη διαπασών, το μπ3 στο αριστερό cup σε θέση εξωτερικού βηματοδότη. Ο κόσμος δεν με αφορά, η κίνηση ας πρόσεχε, κοιτάζω μόνο τα πόδια μου να τσαλαβουτάνε ρυθμικά, τις γόβες μου να καταστρέφονται και την φούστα μου να παίρνει σχήμα υγρής δημιουργίας Γιαμαμότο, μέχρι που πέφτει στην πλεύλιστ το Hoppipolla που κατέβασα χτες και ανεβαίνει το πιάνο σκαλάκια και ξαφνικά αλαφραίνω, κάτι έλκει τη σπονδυλική μου προς τα πάνω και ο κόμπος λύνεται και πετάει τη στιγμή που γλιστράω στις πέτρες και το σώζω την τελευταία στιγμή, οι τουρίστες με κοιτάνε στριμωγμένοι κάτω από τις τέντες και γελάμε και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου είμαι πανευτυχής. Καταραμένη εφηβεία.
Το να εγκαταλείπεις το νησί καλοκαιριάτικα ταξιδεύοντας κόντρα στα εισερχόμενα μπουλούκια δεν είναι ιδιοτροπία, είναι αναγκαίος ξενιτεμός. Δεν αντέχεις εδώ, παρεκτός και αν έχεις ανάγκη στενής, ιδρωμένης και ξέπνοης ανθρώπινης επαφής στα καντούνια με τον συνάνθρωπό σου. Καλύτερο το στρίμωγμα στις παλιές πόλεις των άλλων, που ενέχει και τη χαρά του κατακτητή.
15 ημέρες στον αντίποδα, με ρακές, πανηγύρια, κάθε λογής πιτάκια, μαντινάδες, μαλεβιζιώτες, μονές με παραδείσιους κήπους. Επίσης πιστόλια, τουφέκια, τον Πασχάλη, καλάσνικωφ (με αυτήν ακριβώς την κλιμάκωση), εκλείψεις, μουσεία, γαμοπίλαφα, στάκα, θάλασσα, ξεραϊλα και πέτρα, πέτρα και πέτρα. Ωραία ήτανε.
Αύριο πρώτη του μήνα. Τα κεφάλια μέσα και do the hustle.
Το βίντεο από την γνωστή αμφιλεγόμενη όσο και θεαματική πρωτοβουλία του Byron Garcia στην φυλακή Cebu στις Φιλιππίνες.
Ο Μπάλλαρντ με γοήτεψε παλιά με το Drowned World, με εντυπωσίασε με την ιστορία του, όπως κινηματογραφήθηκε στο Empire of the Sun, αλλά τον αγάπησα διαβάζοντας το ελεγειακό Voices of Time. Ήταν ικανός να παράγει ανεξίτηλες εντυπώσεις: κόσμους που είτε αναχρονίζονται στην παλαιοζωική, είτε ξεκουρδίζονται σαν ρολόι, του οποίου το εκκρεμές χάνει σε ροπή ταλάντωσης ∙ εικόνες με πένθιμο, αινιγματικό συμβολισμό ∙ ήρωες που επιλέγουν την απομόνωση μπροστά στην καταστροφική εντροπία. Όταν απορρυθμίζεται το σύστημα, η πανοπλία του μοντερνισμού εγκαταλείπεται και παραμένει άδειο κέλυφος, ενώ οι πρωταγωνιστές χάνονται σε ένα μυστικιστικό ταξίδι αταβισμού. 
