Ακουμπώ το τηλέφωνο στο τραπέζι. Ξαπλωμένη στον καναπέ με τα πόδια σηκωμένα δεν αισθάνομαι τίποτε, παρά το μούδιασμα της κούρασης. Μένω ακίνητη. Ο αέρας είναι ασάλευτος και ουδέτερος, δεν νοιώθω ούτε ζέστη ούτε δροσιά. Κανένας αχός τηλεόρασης, ραδιόφωνο, φωνή παιδιού, τίποτε δεν σπάει αυτή τη σπάνια σιωπή που ξεχύνεται σε σχεδόν απτά κύματα ξεχειλίζοντας από το σπίτι με τα ορθάνοικτα παράθυρα σε όλη τη γειτονιά κάτω.

Από το παράθυρο φαίνονται τα ελαφριά χρυσόγκριζα σύννεφα που χαμηλώνουν στη μεγάλη πλατεία ανάμεσα στα τείχη του φρουρίου και τις προσόψεις των σπιτιών σχεδόν σαν ταβάνι, ένα γιγάντιο σκηνικό κλειστό. Κάπου έξω, απροσδιόριστα, αρχίζει να βουίζει ήρεμα μια μηχανή, και, ενώ γλιστρώ σε μια νάρκη αθέλητη, μου φαίνεται πως είναι μια από τις μηχανές που κινούν αυτό το μεγάλο θέατρο, πως έχω πιάσει τον κόσμο άδειο, σε μια σπάνια στιγμή ανάμεσα σε δύο σκηνές, στην παύση ανάμεσα σε δύο ανάσες.

Σιωπηλά αρχίζει να πέφτει μια βροχή ψιλή, σα σκόνη, χρυσωμένη από το πλάγιο φως του ηλίου ενώ με παίρνει ο ύπνος.