τι διακρίνει τις επεμβάσεις του διαβόητου Banksy από τον βανδαλισμό;
έξυπνο περιεχόμενο, ταλέντο,
ρίσκο και διαβολεμένο χιούμορ στις ευρηματικές επιδρομές του στα μουσεία.

Παίρνουμε φόρα και κυλιόμαστε με τη Φρα πάνω στο πάπλωμα. Το πρόσωπο της είναι ακόμη χλωμό, αλλά ο πυρετός έχει πέσει και τα γελάκια της ξεπετιόνται κόκκινα. O απογευματινός ήλιος χορεύει τη σκόνη που ξεσηκώνεται και αιωρείται δίνοντας διάσταση στον διάφανο αέρα που μας τριγυρίζει, φωτίζει λοξά τον λεπτό της σβέρκο, τις σκούρες κοντές μπούκλες.
Ψευτοπαλεύουμε, μου επιτίθεται κατά μέτωπο, τη γαργαλάω στα πλευρά ενώ συγκρατούμαι από ενδόμυχο φόβο μην και την πονέσω με την αγριάδα μου, η Φρα γελάει γαργαριστά. Μετά από λίγο οι ιαχές κοπάζουν, ανάσκελα και πλάι-πλάι κοιτάμε το ταβάνι. “Μαμα, δε θέλω να περνάει ο χρόνος”.
Μέσα στη διαύγεια της στιγμής, η φράση της με μαχαιρώνει

			Το πολιτιστικό φεστιβάλ στο νησί συνεχίζεται. Ο Christo τυλίγει με πράσινα δίχτυα τα κτίρια, αναδεικνύοντας μια φούγκα από στέγες στον χειμωνιάτικο ήλιο,

αποκαλύπτεται η προτομή του αγαπημένου μου γουρλομάτη Ντόναλντ Σάδερλαντ

ενώ η δράση των εντόπιων αναρχοαυτόνομων οργανώσεων στέκει αντιστικτικά στα σημαντικά καλλιτεχνικά δρώμενα.

έμαθα πως το φεγγάρι μυρίζει καμένο μπαρούτι

O Gene Cernan, αστροναύτης του Απόλλωνα 17 και τελευταίος άνθρωπος στο φεγγάρι,
κάθεται στη σεληνάκατο πασπαλισμένος με γκρίζα φεγγαρόσκονη.

Έχω χρόνια να μην κάνω απολύτως τίποτε.
(΄Ομως μου φαίνεται πως απ’ όσα κάνω ελάχιστα έχουν οποιαδήποτε σημασία)

Η φωτό που τράβηξε ο μ. στην Αθήνα με μαγνήτισε προχτές αργά το βράδυ. Την κοίταζα, την ψαχούλεψα ώρα στο φωτοσοπ να την κάνω ντεσκτοπ (εγχείρημα από το οποίο παραιτήθηκα, μια και το λευκό κάτω από τα μύρια εικονίδιά μου με στράβωνε), της μείωνα σταδιακά τα χρώματα, μέχρι που έφτασα σε ένα γκιφ 16 χρωμάτων πάνω στο οποίο έριξα τεχνητό χιονάκι. Παίζει κάτω απ’ όλα τα έγγραφα και παράθυρά μου και κάθε της αποκάλυψη με ηρεμεί. Κάπως σαν τις κρυστάλλινες μπάλλες με το νερό και τις νιφάδες από πολυστυρένιο