Πατώντας

άλλη μια φορά σε μυριάδες περιττώματα περιστεριών και αγριοκοιτάζοντας τους παραγωγούς τους (ποτέ μου δε χώνεψα τα περιστέρια, ορίστε. Σε κοιτάζουν με αυτά τα γυάλινα κόκκινα ματάκια, είναι γεμάτα ζωϋφια και παντελώς αναξιόπιστα στις συναυλίες, όπου δεν δείχνουν τον απαιτούμενο ενθουσιασμό όταν το σενάριο απαιτεί την τελετουργική τους απελευθέρωση), πατώντας λοιπόν τις κουτσουλιές , σκεφτόμουν τι θα κάνουμε να προστατευθούμε αν ο ιός μολύνει και τα άγρια πουλιά της πόλης.

Ιδού ένα διαχρονικά κομψό σύνολο του 17ου αιώνα. Την εποχή της πανώλης, ο γιατρός – συχνότερα κομπογιαννίτης – επισκεπτόταν τους ασθενείς του ενδεδυμένος με ειδική στολή biohazard. Η μάσκα με ένθετα κρυστάλλινα μάτια προστάτευε το πρόσωπο, το κούφιο ράμφος ήταν παραγεμισμένο με βότανα και μπαχαρικά για να καθαρίσει τον εισερχόμενο αέρα – ή, όπως και να ‘χει, τον έκανε σίγουρα πιο αρωματικό. Δερμάτινα γάντια, άκαμπτος, κερωμένος μανδύας και ψηλές μπότες συμπλήρωναν ένα σύνολο, που θα μπορούσε να αποτελέσει και πρόταση για την επαπειλούμενη πανδημία, με λεπτές στιλιστικές αναφορές στην προέλευσή της. Με το ξυλάκι θα διώχνω τα πουλιά, ουστ.
Πιστεύω πως έχω αυξημένες πιθανότητες επιβίωσης, και, το σπουδαιότερο, με αυτό το ντύσιμο θα μπορώ επιτέλους να κυκλοφορώ άβαφη.