24/12/2004

52 Hz

Στο συρτάρι: θαύμα — helion @ 12:54 πμ

Μια φάλαινα διανύει ασυγχρώτιστες πορείες, δεν ακολουθεί τους κοινούς αποδημητικούς δρόμους, τραγουδά σε συχνότητα ασυνήθιστη.
Μυθικό μοναχικό πλάσμα, σε πλήρη αντίστιξη με τις ημέρες

(φωτό D. White)

23/12/2004

O Tannenbaummm

Στο συρτάρι: εικόνες — helion @ 11:17 μμ
   
  *  

Mέρες ψάχνω να βρω ένα δέντρο να πω ευχές, να αρέσει και στην μεταμόρφωση (το καταπληκτικό που μπαίνει στο usb της φαίνεται θλιβερό – αν ειναι δυνατόν, κιτς ένα τόσο γοητευτικό πλαστικό πραγματάκι, θέλω δυο-τρία, ακούς; – και το πλουμιστό του Συντάγματος βάρβαρο).

Τελικά εποίησεν και έφερεν το μικράκι από τα νήπια το για μένα απόλυτα καλύτερο. Απ’ όλα έχει. Και μυρίζει – κανέλα και ούχου – και ανακυκλωμένο φεγγάρι έχει, και κρυφό μήνυμα με ευχές θα βρείτε συνημμένο.

Χρόνια πολλά, απείθαρχα και γεμάτα αγάπη

Ring out

Στο συρτάρι: σημειώσεις — helion @ 12:25 πμ

(πάνω δεξιά) μέσω νετ ακούγεται σαν απο ραδιοφωνάκι, αλλά για αυτήν την εποχή δεν έχω να αφήσω τίποτα καλύτερο παρά ιδιότροπους Jethro Tull και το λαμπερό, χαρούμενα παγανιστικό Ring out great solstice bells.
Δε με νοιαζει που από προχτές μπήκαμε και επίσημα στο χειμώνα, η μακρύτερη νύχτα του χρόνου πέρασε.

22/12/2004

προσεχώς νόστιμον ήμαρ

Στο συρτάρι: σημειώσεις — helion @ 10:54 μμ
   
  *καχυποψ*  

Ξένη για τους έλληνες, υπερβολικά ελληνίδα για τους συμπατριώτες συμμαθητές της τότε κλειστής κοινότητας, ένα παράξενο πράγμα. Αμπαριζώθηκα πολλά χρόνια στη χώρα που ήρθα τριών ετών. Φέτος, ώρα να κλείσω – ή να ανοίξω – λογαριασμούς, να επισκεφτώ για πρώτη φορά την αδιανόητα ξένη μητρίδα.

Ξεκινώ απ’ όσο πιο νότια γίνεται. Με χαλάει που το αεροδρόμιο φέρει όνομα τεθνεώτος χριστιανοδημοκράτη πολιτικου, μάλλον με ενοχλούν όλα αυτή τη στιγμή, εσωτερικό σημάδι πως πρόκειται να διαβώ κάποιον ουδό. Τουλάχιστον η μπύρα θα είναι της προκοπής.

18/12/2004

Waking in Winter

Στο συρτάρι: εικόνες — helion @ 5:36 μμ

I can taste the tin of the sky — the real tin thing.
Winter dawn is the color of metal,
The trees stiffen into place like burnt nerves.

δεν είναι ολονών τα μάτια στραμμένα στις βιτρίνες αυτές τις μέρες. δυο άντρες στην προβλήτα κοιτούν ίσως τη θάλασσα, ίσως την πατρίδα τους απέναντι, ίσως το πλαστικό μπουκάλι που χορεύει πάνω στο κρύο κύμα.

(Στίχοι από το Waking in Winter της Σύλβια Πλαθ)

16/12/2004

σωτήρες

Στο συρτάρι: γκρίνια — helion @ 11:36 μμ

Δεν αισθάνομαι ικανή να σχολιάσω δημόσια τα καθημερινά, το κάνουν άλλοι αυτό, εύγλωττα και εύστοχα.
Ούτε τώρα θα καταπιαστώ με κάνα μείζον θέμα, μόνο με μια πιθανώς ελάσσονα η ακόμη και παρωχημένης ευαισθησίας γκρίνια.

Σπάνια παρακολουθώ τηλεόραση, όχι από κάποιου εναλλακτικού τύπου σνομπαρία αλλά επειδή συνήθως με κάνει είτε να βαριέμαι ή και να εκνευρίζομαι. Ίσως και να φταίει ένα αίσθημα αποξένωσης και απομονωτισμού – εδώ στην επαρχία ελάχιστα ομφαλοσκοπικά του αθηναϊκού κράτους μας αγγίζουν. Έτυχε να αρρωστήσω και να ανοίξω την τηλεόραση, να επιβεβαιώσω το κλισέ περί ασθενών και συνταξιούχων ως πρωινών τηλεθεατών, ανήμερα το πρωί της λεωφορειοπειρατείας. Λαχείο. Το γνωστό ακινητοποιημένο λεωφορείο, παράθυρα, τηλεφωνικές συνδέσεις.

Πρώτα έπεσα πάνω στο μεγαλοδημοσιογράφο να συνομιλεί με τρελαμένη από ανησυχία γυναίκα, που τον παρακαλούσε να κάνει κάτι, να επέμβει, να σώσει το παιδί της. Ποιόν ικέτευε; Το δημοσιογράφο. Μάλιστα. Φυσικά και του “λειτουργού” ούτε του πέρασε από το μυαλό να βάλει τον εαυτό του στην θέση του, να φέρει τις αρμοδιότητές του στα πραγματικά τους μέτρα. Θα ζητάω πολλά. Θάναι λογικό στη χώρα όπου κάθε παράβαση και ενόχληση μπορεί να καταλήξει σε ένα “θα φέρω τον Τριανταφυλλόπουλο” εκ μέρους του αδικημένου, σκέφτομαι. Αλλάζω κανάλι.

Δημοσιογραφικό δίδυμο αλλού, ελέω κινητού Στέλλας, συζητούν με τον Πειρατή. Ύφος προσαρμοσμένο στην περίσταση, ηρέμησε ρε φίλε, ναι, τι θες, να τα πούμε στην αστυνομία. Έμπειροι και προπαντώς πανέτοιμοι διαπραγματευτές, οι δημοσιογράφοι, αναλαμβάνουν την ευθύνη να συνομιλήσουν ανεξέλεγκτα με οπλισμένο άνθρωπο που δεν ξέρουν σε τι κατάσταση βρίσκεται. Κάπως μούρθε. Την ξανάκλεισα και το γύρισα στο ραδιόφωνο, κρατικό κανάλι, πείτε με μούχλα.

Την άλλη μέρα διάβασα συγχαρητήρια για τον υπεύθυνο τρόπο που τα ΜΜΕ χειρίστηκαν την κατάσταση. Εγώ πάλι δεν μπορώ να αποδεχτώ πως είναι αυτονόητη αρμοδιότητα των δημοσιογράφων οτιδήποτε άλλο πέρα από την ενημέρωση. Ε, είμαι παράξενη, τελείωσε.

15/12/2004

μετέωρο

Στο συρτάρι: λάιφ — helion @ 10:12 μμ
   
  ερμίνα:  το χαϊδεμένο επιδέξιο αρπακτικό θανατώνει με ακριβές δήγμα στο λαιμό  

αν δεν πνίγεσαι στη βουή των πραγμάτων, είναι ένα διάστημα το χειμώνα, όπου όλα αργούν.
σάμπως να μειώνεται η γωνιακή ταχύτητα της γης, κάποιο μηχανικό Bεεμώθ να ασθμαίνει προς το πέρας των εργασιών του,
το εκκρεμές φτάνει στο απόγειο και σου φαίνεται πως ακους το χρόνο να βραδύνεται.

στάση.

αναμονή.

στο προσωπικό screensaver του καθενός παίζει η αγωνία του:
ανία. προσδοκία.
αλλού, εικόνες από έναν άταφο έρωτα, replay, ξανά, ξανά.

σαν πρωτόπειρος θεατής, περιμένω την έκβαση, αγκαλιά με τον δικό μου δηκτικό οικείο δαίμονα.

Εικόνα: Leonardo, Lady with Ermine

Επόμενη σελίδα »

Powered by WordPress