Το να περπατάς με jet lag τη Shibuya του χαμένοι στη μετάφραση. Το Τόκιο είναι ωραίο μόνο τη νύχτα, ιδίως με τη βοήθεια ενός Yamazaki Single Malt ή ενός Σαντόρι. Δεν ψεύδονται οι ταινίες, η μοναξιά του ξενοδοχείου με θέα το Μπλέηντ Ράνερ έχει κάτι ψεύτικο και κινηματογραφικό, όπως και αυτή η πόλη όπου όλα είναι είτε καινούργια, είτε σαν, τα καθαρά ταξί πολλά, οι άνθρωποι εξωπραγματικά πρόθυμοι και οι προφυλακτήρες χρωμίου όλων των φορτηγών καλογυαλισμένοι.

Είναι αργά, το φωτάκι του φλας ανάβει συγχρονισμένο με τα κόκκινα φώτα των ουρανοξυστών του Shinjuku και το ρυθμό του mp3. Ο Μέγας Τέκτονας και Τρισμέγιστος Σκηνοθέτης επαναλαμβάνεται, και γω υποψιάζομαι πως από συνήθεια ψιλοαπολαμβάνω την εστέτ μελαγχολία μου. Αν και, όπως πάντα, ο ρυθμός είναι η ίδια μάντρα, το ίδιο συμπέρασμα: wish u were here.