Το να περπατάς με jet lag τη Shibuya του χαμένοι στη μετάφραση. Το Τόκιο είναι ωραίο μόνο τη νύχτα, ιδίως με τη βοήθεια ενός Yamazaki Single Malt ή ενός Σαντόρι. Δεν ψεύδονται οι ταινίες, η μοναξιά του ξενοδοχείου με θέα το Μπλέηντ Ράνερ έχει κάτι ψεύτικο και κινηματογραφικό, όπως και αυτή η πόλη όπου όλα είναι είτε καινούργια, είτε σαν, τα καθαρά ταξί πολλά, οι άνθρωποι εξωπραγματικά πρόθυμοι και οι προφυλακτήρες χρωμίου όλων των φορτηγών καλογυαλισμένοι.
Είναι αργά, το φωτάκι του φλας ανάβει συγχρονισμένο με τα κόκκινα φώτα των ουρανοξυστών του Shinjuku και το ρυθμό του mp3. Ο Μέγας Τέκτονας και Τρισμέγιστος Σκηνοθέτης επαναλαμβάνεται, και γω υποψιάζομαι πως από συνήθεια ψιλοαπολαμβάνω την εστέτ μελαγχολία μου. Αν και, όπως πάντα, ο ρυθμός είναι η ίδια μάντρα, το ίδιο συμπέρασμα: wish u were here.
ιούν, ιούν, ιούν-ιούν
(blade runner, όντως)
Σχόλιο by Sraosha — 17/10/2007 @ 12:53 πμ
Το “wish u were here” είναι πολύ σκληρό, αν “u are near”. Η εικόνα breathtaking.
Σχόλιο by b.e. — 17/10/2007 @ 5:39 μμ
@Jujuku Sraosha-san >:) Η Ι. και συ πρέπει να το δείτε αυτό.
@b.e. Ζω το δικό μου δράμα-de-chambre ράιτ νάου, όταν γυρίσω με το καλό να βρεθούμε για να συγκρίνουμε σημειώσεις.
Σχόλιο by helion — 18/10/2007 @ 4:30 πμ
νομιζω οτι η μελαγχολια θα ειναι εκει ουτως ή αλλιως.
Σχόλιο by ε — 18/10/2007 @ 10:33 πμ
Πρέπει, ε;
Χμ.
Σχόλιο by Sraosha — 18/10/2007 @ 11:54 πμ
δε σε κυνηγάει ο πανικός σε αυτή τη μεγαλούπολη;
Σχόλιο by παπαρούνα — 21/10/2007 @ 10:43 μμ
να προσέχεις τον ανθρωποφάγο σταθμό του shinjuku, helion :)
[μελαγχολία στο τόκυο, ναι, regardless]
Σχόλιο by !{shush} — 22/10/2007 @ 1:27 πμ
Παφ, παφ – ήχος από απαλό σκαμπίλισμα προς επαναφορά στην πραγματικότητα και ψιθύρισμα στα αυτιά σου: “Συνήθεια είναι, συνήθεια, είναι απλή επιθυμία, wish το λέει και η λέξη, δεν είναι αληθινή ανάγκη”. Άστο και απόλαυσε καμιά σούπερ οφδεμπιτεντρακ εμπειρία απαυτές που με κάνουν να λέω γουις άι γουόζ δέαρ: εγώ θα διάλεγα το γυμναστήριο Σούμο, η σύγκριση μπορεί να λειτουργήσει και λυτρωτικά όποια κι αν είναι η σωματοέννοια σου. Χε Χε.
http://www.virtualtourist.com/travel/Asia/Japan/Tokyo_to/Tokyo-969164/Off_the_Beaten_Path-Tokyo-Experience-BR-1.html#2
Σχόλιο by Valeria — 23/10/2007 @ 3:44 μμ
@ε – η μελ. είναι πιθανώς μέρος της διαδικασίας καθυστερημένης ενηλικίωσης. η κάτι τέτοιο.
@παπαρούνα- καθόλου πανικός. όσο δεν είσαι μέρος του οργανισμού, αφήνεσαι και πλέεις σαν ξένο μικροσωματίδιο στην ασταμάτητη ροή ιαπωνικών πεταλίων. Μαγαζιά, νέον, φαγάδικα, αυτόματοι πωλητές, κόσμος μυρμήγκια, απρόσιτες υποκουλτούρες, τροχονόμοι με light sabers.
@!{shush} – Hai! Mε προστατεύει η τύχη του αδαούς και οι random μου κινήσεις
@Valeria – την είχα σταμπάρει την ευκαιρία να τους δεις στα stalls τους, αλλά δεν πρόλαβα. Ο κόσμος του σούμο συγκλονίζεται τελευταία από μια σειρά σκανδάλων σύμφωνα με την Asahi Shimbun, ένας θάνατος νεαρού από καψόνια, μια γυναίκα που θέλησε να βεβηλώσει ένα ρινγκ, ένας μογγόλος πρωταθλητής που, ενώ προσποιούταν τραυματισμό, εθεάθη να παίζει χαρούμενος ποδόσφαιρο στα βάθη της πατρίδας του, τέτοια. Ένας που είχα την τύχη να δω πάντως ήταν πολύ εντυπωσιακός, πράγμα που δεν μπορεί να πει κανείς για την πλειονότητα των επιμελώς καλοντυμένων, μετρίου αναστήματος και αδύνατων ανδρών στην πόλη. Οκ, με εξαίρεση έναν νεαρό με αλταϊκό αέρα που καθάριζε τζάμια στο Omotesando τινάζοντας αγέρωχα την γυαλιστερή, μακριά του κόμη.
Έχεις κοφτερό μάτι. Πραγματικά, τη διάκριση μεταξή συνήθειας, επιθυμίας και ανάγκης, αν είναι εφικτή, δεν την κατέχω ακόμη ως τέχνη.
Σχόλιο by helion — 24/10/2007 @ 9:34 πμ
…μωρέ σκάνδαλα ξε-σκάνδαλα ένας από δαύτους είναι ίσος με δέκα εγώ – δηλαδή το ένα κιλό που πήγε και χώθηκε υποδορίως, εκεί που δεν το σπέρνανε, μοιάζει τόσο ασήμαντο… Μέχρι και ευτυχία πετυχαίνεις έτσι.
Θέλω να κάνω ένα ταξιδάκι. Ζηλεύω που είσαι Τόκιο. Πάντως λέω να πάω Βραζιλία. Όλοι εκεί πάνε. 8)
Σχόλιο by Valeria — 28/10/2007 @ 5:05 μμ