5έντε
Προς φίλους Όνειρο, Schottkey, Rakasha, diafanos: μου έπεσε δύσκολο αυτό το πεντάρι. Γράφω και διαγράφω συνέχεια, όχι για λόγους καλύτερης αυτοπαρουσίασης στους 10 ανθρώπους που θα το δουν, οι περισσότεροι των οποίων με γνωρίζουν έτσι και αλλιώς, αλλά επειδή, κλασικά, κάθε γραμμή με κάνει να αναθεωρώ, να σβήνω και να σβήνω μέχρι να μην μείνει τίποτε. Διέσωσα λάιτ σπαράγματα και πατώ post πριν χαθούν και αυτά:
Όλοι έχουμε ένα όνειρο, non? Στα 17 μου ήθελα να γίνω καλλιτέχνης κάποιου εικαστικού είδους. Δεν ήμουν κακή, αλλά ταυτόχρονα ήμουν η πιο αμείλικτη κριτικός των έργων μου, πράγμα αρκετά ευνουχιστικό – ή ίσως και να ήμουν απλώς κότα.
Την εποχή που η ηθική μου ήταν επικά μαυρόασπρη, ήξερα που ανήκω και στο διάολο οι υπόλοιποι. Είναι κάπως αστείο πως τα χρόνια σου αφαιρούν βεβαιότητες. Αν συνεχίσω έτσι, θα εγκαταλείψω τον κόσμο τούτο εξίσου tabula rasa και έκπληκτη όπως γεννήθηκα.
Προς μεγάλη μου ντροπή θα παρατούσα κάθε λογοτεχνικό αριστούργημα για να διαβάσω μια από τις φτηνές scifi ανθολογίες της Ωρόρα επί Μπαλάνου.
Είμαι πολύ καλή στη σκοποβολή. Το χρεώνω στο ότι έλκω την καταγωγή μου από τους πλέον φιλειρηνικούς λαούς της Ευρώπης (Γερμανία και Σερβία). Μόνη σατανική μετάλλαξη το ότι με αηδιάζουν τα πυροβόλα όπλα.
On a lighter note, ιδού o ιδανικός μου άντρας: με iq 300, ειρωνικά ανασηκωμένο φρύδι, αντικολλητικό συναισθηματικό κόσμο χωρίς να ανησυχείς μήπως απασχολείται με άλλες και ευλύγιστα δάκτυλα. Fascinating.
Σκυτάλη στους Sraosha, mor (εμφανίσου), Αlberich (αν δεν τα έχει δηλώσει και ξεκρεμάσει ήδη πριν από ημέρες, δεν τον προλαβαίνω, μα το θεό), στην Aeon και στον Ανατομία.
Φίου. Πάει και αυτό :)
