Ανήμερα 21η Απρίλη ανακάλυψα πως η database μου για κάποιον ανεξήγητο λόγο ξεχαρβαλώθηκε εντελώς και πως το μπλογκ αναδείκνυε μερικά πολύ διακοσμητικά στοιχεία χαλασμένης php. Μετά το restore μερικά ποστ χάθηκαν δια παντός. Αν και μου τα έστειλαν, δεν θα τα ξανακρεμάσω – αν κάτι άξιζε σε αυτά ήταν μερικά σχόλια επισκεπτών, τα οποία όμως χάθηκαν ανεπιστρεπτί • τα ρέστα, δε βαριέσαι. Εδώ ολόκληρη Nasa κατάφερε να χάσει τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στο φεγγάρι, όσα τυπώνουμε με inkjet ξεθωριάζουν ραγδαία και κάθε αλλαγή μέσου αποθήκευσης επιφέρει μεγάλες απώλειες δεδομένων που απλώς δεν μεταγράφονται ποτέ. Παρεκτός και αν είναι φυλαγμένα στο Iron Mountain, ή τέλος πάντων το φροντίσεις ενεργά με συχνά μπάκαψ, δεν είναι μόνο τα έπεα, αλλά και τα βίντεα και τα φωτογραφημένα και τα γραπτά πτερόεντα, και δεν manet τίποτα.

Σκεφτόμουν πως, αν τελικά έχανα όλα τα ποστ μου, θα λυπόμουν όχι για αυτό που είναι τα ίδια τα σκόρπια αυτά γραπτά, αλλά για ότι μου θυμίζουν. Α, τα αγαπημένα δεκανίκια της μνήμης. Αρχαία αφορμή γκρίνιας: Εκείνοι που θα τη μάθουν (την γραφή) θα πάψουν να ασκούν τη μνήμη τους και θα γίνουν επιλήσμονες. Θα επαναπαύονται στη γραφή, προκειμένου να ανακαλούν πράγματα διαμέσου εξωτερικών στοιχείων και όχι μέσα από εσωτερικές, δικές τους πηγές. Αυτό που έχεις ανακαλύψει είναι η συνταγή της ανάμνησης και όχι της μνήμης (Πλάτωνα Φαίδρος, απάντηση του Θαμμούζ στον Θευθ, εφευρέτη της γραφής).

Αποσπάσματα από τον Φαίδρο παρεμπιπτόντως έχω δει να χρησιμοποιούνται σε κείμενα σχετικά με την επαπειλούμενη απώλεια της προσωπικής μνήμης και γνώσης λόγω της όλο και συχνότερης και βολικής χρήσης των ηλεκτρονικών βοηθημάτων. Δεν το υποτιμώ ως κίνδυνο, το έχω βιώσει νοσταλγώντας πχ απελπισμένα σε αρχαιολογικό χώρο την πρόσβαση στο Google επειδή δεν μπορούσα, ντροπή!, να θυμηθώ έναν μύθο. Στην αποθήκη ωστόσο προχτές το μυαλό μου απέδειξε πως δεν είναι πάντα έτσι, δίνοντας ένα απίθανο ρεσιτάλ αναπαραγωγής άχρηστης για την επιβίωση καταγεγραμμένης λεπτομέρειας: «Το κόκκινο το φορούσες το 2003 όταν σου είπε πως έχεις παχύνει, αλλά δείχνεις νάις, και μετά φάγαμε. Το μαύρο στο Ντορέ το 2002 με τη Λίλα και την Έφη, όταν συναντήσαμε τον Νόο με τα σανδάλια του. Σε αυτό το παλτό κρύωνες όταν είχες βάλει τα κλάματα το Φλεβάρη πριν 300 χρόνια» Έχω 3 πισί, άπειρα σιντί, φλασάκια, προσφάτως και εξωτερικό δίσκο, λογκς, μπλογκ και ψηφιακές, αλλά λίγη ελεήμονα λησμονιά δε βλέπω να παίζει πριν το Αλτσχάιμερ.