παπί εξορκιστής
επιστρέφοντας ονλαϊν, διαπιστώνω πως όσο σπανιότερα γράφεις, τόσο πιο δύσκολο είναι ξεκινήσεις ξανά.
χρουμφ. εικόνες μέχρι να ξαναπιάσω το νωχελικό μου τέμπο – έχω πείσμα.
Πάνω δεξιά κάτι για βοήθεια από Wilco:
She’s a jar/ With a heavy lid / My pop quiz kid
A sleepy kisser / A pretty war /With feelings hid / You know she begs me not to hit her
διαπιστώνω πως όσο σπανιότερα γράφεις, τόσο πιο δύσκολο είναι ξεκινήσεις ξανά.
Σαν το μαρτύριο του Σίσυφου’ όσο περισσότερο καιρό κάνεις “να πιάσεις την πένα”, τόσο περισσότερο κατρακυλάει η κοτρώνα της έμπνευσης. Welcome back, again :-)
Σχόλιο by Oneiros — 15/10/2005 @ 10:09 πμ
Όταν έρχεσαι με την κεκτημένη ταχύτητα μερικών εβδομάδων πίεσης εκεί έξω φέρνεις έναν διαβρωτικό πραγματισμό.
Κοιτάς το playground σου και αμφιβάλλεις αν αξίζει να σηκώσεις ένα ακόμη ποστ – αν αξίζει καν οτιδήποτε απ όσα λιλιά έχεις κρεμάσει έως τώρα.
Τέτοιου είδους αμφιβολίες όμως χαλάνε τον ανέμελο Ασάρωτό μου. Και γιατί να σκέφτομαι το πρώτο βήμα όταν είσαι πάντα κει με ένα καλωσόρισμα – δίχτυ :}
Τα νέα για τη ccd τα είδες;
Σχόλιο by helion — 15/10/2005 @ 10:42 πμ
Λάθος κίνηση ήταν η επιστροφή (της ψηφιακής, όχι η δική σου).
Θα ‘βαζες ένα slideshow από τις καμμένες φωτογραφίες και μια συλλογούλα χαλαρωτική και θα πέρναγε το άγχος σε χρόνο ντε-τε. :)
Welcome back.
Σχόλιο by Taflinel — 15/10/2005 @ 1:20 μμ
Oχι απλά ένα διαβρωτικό πραγματισμό αλλά και ένα οντολογικό παράδοξο.
Εδώ είμαστε όλοι “περσόνες” χωρίς πραγματική υπόσταση. Είμαστε κάπως σαν πάντα ονλάιν. Όταν γράφεις ότι έφυγες κι επέστρεψες χαλάς τη συνέχεια της “περσόνα ζωής σου” και στεναχωριέμαι. Ανακατεύεις τους δύο κόσμους του Μάτριξ,γίνεσαι πράκτορας.
Με μαύρο κουστούμι.
Όμως δεν είναι έτσι. Γι’ αυτό και τον ψυχίατρο τον λένε Λόξα. Κι εσύ δεν είσαι αγχωμένη στην πραγματικότητα. Εδω στο playground μόνο λίγο κουρασμένη.
Σχόλιο by onoufrios — 15/10/2005 @ 4:22 μμ
Μα τις χίλιες πίπες! Ονούφριε, στο τέλος θα μου απαγορέψετε να μπαίνω στον Οίκο με τα μπικουτί, μην πάει και χαλάσω την περσόνα μου. Έτσι και αλλιώς, στον Δρα Λόξα πήγα μόνο για μανικιούρ – σιχαίνομαι την ψυχανάλυση και το υπερεγώ μου μου απαγορεύει οιαδήποτε εμπιστοσύνη στους ψυχολόγους.
Ταφλινέλ, ως νεόκοπη & dilettante καλλιτέχνις διακατέχομαι ακόμη από μια δέσμευση προς την απεικονιστική φωτογραφία.
Όταν ξαναλήξει ο αισθητήρας θα είμαι πλέον έτοιμη για τις προκλήσεις της Smudge Art. >:)
Σχόλιο by helion — 15/10/2005 @ 8:50 μμ
Ok,what Mickey Mouse issue is that from? Confess! Or might it be Comix, by any chance?
Σχόλιο by Sympathy_FTD — 16/10/2005 @ 11:31 μμ
She begs me not to miss her
φιλενάδα: μίς χερ.
Σχόλιο by Valeria — 17/10/2005 @ 2:20 μμ
κούκλ, άκου το ως το τέλος το ρημάδι.
Σχόλιο by helion — 17/10/2005 @ 2:54 μμ