Ο Μπάλλαρντ με γοήτεψε παλιά με το Drowned World, με εντυπωσίασε με την ιστορία του, όπως κινηματογραφήθηκε στο Empire of the Sun, αλλά τον αγάπησα διαβάζοντας το ελεγειακό Voices of Time. Ήταν ικανός να παράγει ανεξίτηλες εντυπώσεις: κόσμους που είτε αναχρονίζονται στην παλαιοζωική, είτε ξεκουρδίζονται σαν ρολόι, του οποίου το εκκρεμές χάνει σε ροπή ταλάντωσης ∙ εικόνες με πένθιμο, αινιγματικό συμβολισμό ∙ ήρωες που επιλέγουν την απομόνωση μπροστά στην καταστροφική εντροπία. Όταν απορρυθμίζεται το σύστημα, η πανοπλία του μοντερνισμού εγκαταλείπεται και παραμένει άδειο κέλυφος, ενώ οι πρωταγωνιστές χάνονται σε ένα μυστικιστικό ταξίδι αταβισμού.

Γεγονός είναι πως στα μάτια μου μια σπείρα, μια καυτή καλοκαιρινή μέρα, μια αδειασμένη πισίνα, ένα πλανητάριο απέκτησαν ένα άλλο επιπλέον νόημα ως πένθιμη παρήχηση, όχι ακριβώς ενός memento mori, αλλά ενός βιολογικού ντετερμινισμού παράφωνου με την ad astra εποχή, κατά την οποία περιγράφτηκαν από τον Μπάλλαρντ – στα βιβλία του το ζενίθ είναι ήδη παρελθόν και η μόνη δυνατή πορεία είναι προς την απώλεια.

Λυπήθηκα ειλικρινά που τον χάσαμε και αυτόν, όντως άλλη μια νίκη για τις φωνές του χρόνου και την εντροπία.