… και ευχολόγια
Μαζί με τα εικονιζόμενα, θρύψαλα να γίνουν όσα μας βαραίνουν.
Ανάσταση σε ό,τι μας κινεί δημιουργικά και χρόνια πολλά στις αντοχές μας :)
29/4/2005
11 σχόλια
RSS feed για σχόλια σε αυτό το post.
Συγγνώμη, η φόρμα των σχολίων είναι κλειστή σε αυτό το post.
Σπάσε κι ένα κανάτι για τους bloggers (εγώ σπονσοράρω εκείνο το μπλε, στα δεξιά).
(“στα τσακίδια οι μίζεριες. όπα και άλα της!”, d’oh, τώρα μόλις πρόσεξα ότι έχεις alt τίτλους στις εικόνες, πάω να δώ και τους υπόλοιπους :-)
Σχόλιο by Oneiros — 29/4/2005 @ 1:06 μμ
ο σωστός ο μπλόγκερ, ο μασίφ, ο κιμπάρης, θα έπρεπε να ρίχνει οθόνες CRT.
η μπλε είναι ρεζερβέ για σένα. χρόνια πολλά κει πάνω *
Σχόλιο by helion — 29/4/2005 @ 8:23 μμ
Μου το είχαν κάποτε εξηγήσει, αλλά το παραχώρησα στην δικαιοδοσία της λήθης –όπως έχω ξαναϋπονοήσει σε παλιότερη συζήτηση που είχες την ατυχία (χε, χε) να κάνουμε, πολλά πράγματα από το παρελθόν μου τα πέταξα, για να δανειστώ την εκπληκτικά δηκτική ατάκα του ήρωα μιας πρόσφατης ταινίας που μου άρεσε· αλλά, ξεφεύγω από το θέμα, εννοώ την ερώτηση που ήθελα να κάνω: από πού ακριβώς προέρχεται το έθιμο, και ποιο είναι το υποτιθέμενο/συνδηλούμενο «νόημα» της θραύσης των συμπαθών κατά τα άλλα κεραμικών, πέραν της προφανούς απόλαυσης μιας ατιμωρητί παραβατικής συμπεριφοράς; Έχει καμία σχέση με ένα επιχειρούμενο «ξύπνημα» των θανόντων, ας πούμε; [Με το συμπάθειο αν αυτό ήταν μπαρούφα — δεν θυμάμαι, είπαμε].
Σχόλιο by Ο Λύκος της Στέππας — 2/5/2005 @ 3:41 πμ
Κάποτε είχα ακούσει πως το έθιμο είχε κάποια αντισημιτική χροιά – αν υπήρχε τέτοια, έχει εξαλειφθεί από τις εξηγήσεις που θα βρει κανείς online στις σελίδες του Δήμου η στα τουριστικά sites. Εκεί συνδέεται μεν με το ευαγγελικό “ίνα συντρίψω αυτούς ως σκεύη κεραμέως” αλλά προέλευση της πράξης θραύσης θεωρείται ένα παλαιό πρωτοχρονιάτικο έθιμο των Ενετών να εκσφενδονίζουν παλαιά αντικείμενα από το παράθυρο ώστε να τους φέρει ο νέος χρόνος καινουργια.
(σόρι, αφαιρέθηκα, κοίταζα την παλιά μου τηλεόραση)
Η πιο απόκρυφη και twilight εκδοχή που έχω ακούσει είναι ότι ο Χριστός μετά την Σταύρωση επικέφτηκε τον παγανιστικό Κάτω Κόσμο και δίδαξε εκεί, δίνοντας σε όσους είχαν γεννηθεί πριν την έλευσή Του ίσες ευκαιρίες στην Ανάσταση. Ο θόρυβος, λέει, συνδέεται με το σπάσιμο των λουκέτων του Άδη. Δυστυχώς αυτή η γοητευτική, αλλά κάπως περίπλοκη βερζιόν μάλλον κόβεται από τη λεπίδα του Occam.
Πάντως μας αρέσει σε πλανητικό επίπεδο να κάνουμε θόρυβο – στους πιο διαφορετικούς πολιτισμούς είναι κοινή η δοξασία πως οι κρότοι αποτρέπουν τα παντός τύπου δαιμόνια και κακοποιά πνεύματα. Σπάμε πιάτα σε γλέντια και κηδείες, ρίχνουμε ρουκέτες και πυροτεχνήματα, βαράμε τύμπανα, καμπάνες και κουδούνες, βγάζουμε κραυγές, και ας μη θυμόμαστε ακριβώς γιατί. It just feels right.
Όπα, λέμε.
Παρατηρώ πως παρά την αποστροφή σας στο νησί, σας τσιγκλίζουν τα τοπικού ενδιαφέροντος ποστς. Η υπόθεσή σας δεν έχει κλείσει, μάλλον.
Σχόλιο by helion — 2/5/2005 @ 1:27 μμ
Σωστά μαντεύετε, η υπόθεσή μου παραμένει ανοικτή–εκείνο το “εξ ανάγκης” που πέταξα, το εννοούσα. Κι εξ άλλου, όπως είχε πει κάποιος κάποτε, πατρίδα μου είν’ εκεί που μίσησα. Για να γίνω όμως πιο σαφής, η “αποστροφή” μου δεν είναι προς το νησί το ίδιο, αλλά προς τους βιαστές του· έτυχε να δω σ’ αυτό για πολλά χρόνια και στην πράξη τον καπιταλισμό του κοπανιστού αέρα: της νεοελληνικής τζάμπα μαγκιάς, του καταστροφικού ωχαδερφισμού, της αντίληψης όσα φάμε όσα πιούμε, του φορ γιου όνλυ θέρτυ φάιβ θάουζαντζ μάι φρεντ για μια διαδρομή πέντε χιλιομέτρων με ταξί, των σωλήνων αποχέτευσης που κατέληγαν στα δύο χιλιόμετρα από την ακτή, κ.λπ., κ.λπ., ων ουκ έστιν αριθμός. Και δεν είναι ότι οι διαπράξαντες το έγκλημα δεν γνώριζαν. Ή ότι τα ίδια και χειρότερα δεν έγιναν αλλού. Απλώς τυχαίνει να έχω πολύ απτά παραδείγματα, να το έχω δει όλο αυτό, εκεί. Καταλαβαίνετε. Διότι κατά τα λοιπά, μπορώ να καθήσω σε μια βεράντα με θέα το Ιόνιο κι ένα ποτήρι κρασί στο χέρι για ώρες ατελείωτες, πράγμα που έκανα ακριβώς το περασμένο καλοκαίρι.
Παραλίγο να το ξέχναγα: ευχαριστώ για την απάντηση. Να πω με γεια την καινούργια τηλεόραση, ή όχι;
Σχόλιο by Ο Λύκος της Στέππας — 4/5/2005 @ 4:28 πμ
Κάποτε διάβασα σε ένα από τα εκλεκτικά ταξιδιωτικά περιοδικά (κάτι σε έκδοση Condé Nast ή εξίσου ιλλουστρασιόν) πως το νησί μοιάζει με πόρνη, κάτω από τα φτηνά φτιασίδια της οποίας διακρίνονται τα ίχνη μεγάλης αλλοτινής ομορφιάς.
Τα εγκλήματα της αρχιτεκτονικής (η μάλλον της έλλειψής της) είναι τα πιο βοερά – δεν κρύβονται με τίποτα. Περνάς από χωριά στα οποία έχουν ασελγήσει, πρόχειρα χτίσματα και ταμπέλες κράχτες (πολλά ρουμς-του-λετ συν τοις άλλοις μαυρισμένα από την εγκατάλειψη, μια και, κοίτα παράξενο πράγμα, ο τουρίστας φαίνεται δεν ήθελε να κάνει μπάνιο στο σαπουνώδη βούρκο των αποβλητών του και να κοιμάται στο μπούνκερ με τις εξέχουσες σιδερόβεργες και σπασμένα γυαλιά και πλαστικά στον χορταριασμένο περίβολο), και ακριβώς επειδή *όντως* από κάτω μπορείς να διακρίνεις πως πρέπει να ήταν ο τόπος κάποτε, σου έρχεται να ιδρύσεις μια τρομοκρατική ενός ατόμου, να δυναμιτίσεις τα αβαθή θεμέλια για να καλύψει με έλεος η βλάστηση τα χαλάσματα, ή σκέφτεσαι πρόστιμα ελέγχου αισθητικής από επιτροπές και τετοια κατασταλτικά. Οργή και αδυναμία. Μετά έρχονται οι ενοχές – τι σοι εστέτ θα σταθεί εμπόδιο στον βιοπορισμό ανθρώπων που ένα μεγάλο μέρος τους μέχρι πρότινος πατούσε σε χωμάτινα πατώματα μέσα στα σπίτια του χωρίς να αντιπροτείνει βιώσιμη λύση, μονο και μόνο επειδή αυτό που βλέπει τον θλίβει. Δεν αντέχω να γράψω για τις αιτίες της τουριστοθηρίας, την κερδοσκοπία που κατέστρεψε τη φύση, τις πολυακουσμένες ελπίδες για αειφόρο ανάπτυξη, ειλικρινά, τα ακούω να αναμασώνται χρόνια τώρα *ad nauseam*.
Το να αποστρέφεις το βλέμμα είναι, φαντάζομαι, μια λύση. Όπως και το να έχεις επιλεκτική ματιά και να επικεντρώνεσαι μόνο στα ωραία (που υπάρχουν, εν αφθονία) σβήνοντας αυτόματα από τη “μαγευτική θέα” τις πλαστικές σακούλες, τα μπουκάλια νερού, το αυθαίρετο στην κορφή του λόφου. Προτιμώ τη γκρίνια και τη διαμαρτυρία, ηχηρά και τακτικά, μήπως και ξερωγωρεγμτ αλλάξει κάτι στην πορεία, κάποτε.
Παρεμπιπτόντως, λειτουργεί εδώ και κάτι χρόνια βιολογικός και μπορεί πλέον να ξανακάνει κανείς βουτιές στα Μπάνια του Αλέκου, κάτω από τα τείχη. Όσο για το άλλού, μην ψάχνεις μακριά για τα χειρότερα – κοίτα εδώ, αν θες.
Σχόλιο by helion — 4/5/2005 @ 11:02 πμ
α, και όχι, δεν πήρα άλλη τιβί, ούτε θα πάρω. μια οθόνη (του pc) φτάνει στη ζωή μου, αϊ θινκ.
Σχόλιο by helion — 4/5/2005 @ 11:22 πμ
Όπως είχε πει κάποτε ένας φίλος [ελπίζω], είναι πράγματι πολύ ωραίο μια στις τόσες να εκπέμπουμε προς συγγενείς περιπτώσεις που έχουν τους κατάλληλους δέκτες.
Με τον κίνδυνο να ακουστώ μελό, θα πω Shine on, you crazy diamond.
Σχόλιο by Ο Λύκος της Στέππας — 4/5/2005 @ 6:30 μμ
ωραία τα μελό, ιδίως άμα είναι πινκ :)
Σχόλιο by helion — 5/5/2005 @ 1:08 πμ
Σπάσε ό,τι θες. Εγώ ακόμα περιμένω τα τσιλιχουρδα που μου έταξες, κι ας μη ξέρω τι είναι :-p
Σχόλιο by C — 5/5/2005 @ 1:02 μμ
Α, γκαλά μάνκι, του χρόνου τώρα – τα τσακίσαμε όλα είπαμε :)p
Σχόλιο by helion — 5/5/2005 @ 11:21 μμ