Μου κάνει σε Τέρι Γκίλιαμ: από τον Τομ έμαθα για το νέο τρεντ και το έψαξα. Καίς τον τεθνεώτα αγαπημένο σου, συλλέγουν 8 ουγγιές στάχτης, στον αναθερμαίνουν τρυφερά σε περιβάλλον χαμηλού οξυγόνου μετατρέποντάς τον σε γραφίτη*, τον μεταφέρουν με λεπτότητα σε μια πρέσα διαμαντιών, οπού θα υποστεί 3.500 βαθμούς θερμότητας και περίπου 400.000 κιλά πίεσης ανά τετραγωνική ίντσα, για να μετουσιωθεί ο καλός σου μετά από πολύμηνη ηφαίστεια διαδικασία σε κατακίτρινο διαμάντι, απολύτως φορέσιμος και διακοσμητικός – πιθανώς περισσότερο απ’ όσο ήταν εν ζωή.

Αυτή η εκδοχή του bonding όμως είναι Κρόνενμπεργκ: σχεδόν ταυτόχρονα διάβασα εδώ για τα οστεϊνα δαχτυλίδια – όχι κόκκαλα φάλαινας η τίποτε τόσο νορδικά παραδοσιακό. Το υλικό είναι καλλιεργημένη οστική μάζα δύο ανθρώπων, που θέλουν η βέρα τους να συμβολίζει την σχεδόν οργανική σύμφυση τους.

*θεωρητικά, για χαμηλόμισθους ή ακόμη συγγραφείς/ποιητές, το προτσές θα μπορούσε να λήγει σε αυτή τη φάση και να μετατρέπουν τον μακαρίτη σε μολυβάκι.

Σσσστ, μην ανησυχείς. Όπως λέει ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος στο Ευχή Μυστική “και θα σε τρώγω και θα σε πίνω και θα σε ντύνομαι κάθε ώρα” – χωρίς το πεζό της κυριολεξίας :)