Ενώ οι κούκλες με τα παλτά που φορούν τα κορίτσια πάνω από τα μαύρα συνολάκια του μουσουλμανισμού λιώνουν στη λάβρα της Μέσης Οδού, παραπέρα το παζάρι με τα διάφανα γκλίττερ υφάσματα της Ανατολής φαίνεται να απευθύνεται κυρίως σε τουρίστες και ορθόδοξους παπάδες.

Στην Πρίγκηπο, ο αγώνας για το μεροκάματο ενώνει Χριστό, Αλλάχ και τον πανταχού παρόντα Κεμάλ. Μα πανταχού. Ολούθε. Με κάθε ευκαιρία, φωτογραφία με ταιριαστή στην περίσταση πόζα και φόντο, σε χρυσό ως προτομή, σε υφαντό ώς χαλάκι, στις κούπες του καφέ με χαμηλωμένο πηγούνι και γαλανό βλέμμα, σαν γόης ταινίας του τριάντα.

Αυτό που με στενοχώρησε στην Κωνσταντινούπολη δεν είχε να κάνει με τις ερειπωμένες βίλες ενός παρελθόντος που μοιάζει με παραμύθι και τις έρημες εκκλησιές με καλυμμένα τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, λες και από τα πρόσωπα να εκπορευόταν θανάσιμος κίνδυνος, έλεος πια. Αλύτρωτα μου φάνηκαν τα μαλλιά των γυναικών κάτω από τις μαντήλες που όλο και πληθαίνουν στους δρόμους και ενοχλητική μια αμοιβαία καχυποψία που φαντάστηκα, ή όντως ήταν εκεί.