Πατώνεις;
Ο βυθός δεν είναι προφανές μέρος για επικοινωνία, παρά με τον εαυτό σου. Παρακάμπτοντας το αξίωμα αυτό, διασκεδάζω την ανία της παραλίας αφήνοντας σύμβολα κοπιαστικά γραμμένα με μεγάλες λευκές πέτρες στα άπατα, ελπίζοντας να εκπλήξω κανέναν συνάδελφο μασκοφόρο κολυμβητή. Δύσκολη δουλειά, ε, πίνεις πολύ νερό.
Τα ποντισμένα γλυπτά του Jason Taylor μου μεταδίδουν δέος, αίσθηση μυστηρίου, χαρά και μοναξιά ταυτόχρονα. Κάτι που δεν πολυκατάφερε ο Hirst με την bling κάρα του.
Μαμα, ο Δαμιανός πάλι κλέβει ιδέες
Η ιδέα του κρανίου είναι εξαιρετικά παλιά. Έχουμε ένα τέτοιο κρανίο στο ανθρωπολογικό μουσείο του Παν/μίου Αθηνών μόνον που δεν έχει διαμάντια αλλά ενθέσεις ( όπως λέγονται) από τυρκουάζ. Το κρανίο είναι προέλευσης Σουμάτρας. Ποιος ξέρει από πού το είχε μαζέψει ο Κούμαρης στις αρχές του προηγούμενου αιώνα…Το δικό μας κρανίο δε, δεν συγκρίνεται καν με αυτό που είδα στη φωτογραφία. Είναι μακράν εντυπωσιακότερο.
Από παιδί ακόμη με φόβιζε ο βυθός. Μια φορά φόρεσα μάσκα και μου κόπηκε η αναπνοή από το φόβο που προκάλεσε αυτό που αντίκρυσα…
Σχόλιο by Αθήναιος — 30/6/2007 @ 1:31 μμ
Ένα ακριβώς τέτοιο κρανίο αζτεκικής προέλευσης, με ένθετα τυρκουάζ πάνω σε πραγματικό κρανιό νεκρού και με αληθινά δόντια, είναι η μόνη επιρροή που δήλωσε ο Hirst . Έχει, παρεμπιπτόντως, σπίτι στο Μεξικό, όπου εορτάζεται μετά ευθυμίας η Dia de los Muertos και αφθονούν οι νεκροκεφαλές – μερικές και φαγώσιμες, όπως σίγουρα θα ξέρεις :}
Από μικρή έβρισκα το βυθό το πιο τρομακτικό και άρα γοητευτικότερο μέρος της ιστορίας “μπάνιο” – ίσως φταίει η πρώτη μου συνάντηση με ένα χταπόδι όταν ήμουν νήπιο ακόμη. Βγήκα τρέχοντας στην παραλία, για να ξαναπέσω αμέσως μετά. Το περιορισμένο οπτικό πεδίο της μάσκας, η έλλειψη βαρύτητας, η *ησυχία*. Πολύ βαθειά δεν πάω – έχω υπερβολικά ζωηρή φαντασία :)
Σχόλιο by helion — 30/6/2007 @ 10:42 μμ
Ναι, το κρανίο του Ανθρωπολογικού Μουσείου του Παν/μίου είναι “μυστήριο” αλλά επειδή ακριβώς ακολουθεί την παράδοση των κρανίων με ενθέσεις της αμερικανικής ηπείρου (π.χ τα κρανία στις φωτό) μπορούμε να πούμε ( όχι εγώ, αυτοί που τα έχουν μελετήσει) κάποια πράγματα. Αυτά τα κρανία που έχεις στη φωτό,προφανώς διακοσμούνταν για έκθεση σε κοινή θέα κι έτσι, μάλλον ήταν λάφυρα πολέμου.
Αν τα κρανία με ενθέσεις χρησίμευαν ως επίδειξη λαφύρων πολέμου, βρίσκω την επιρροή τους στον Χίρστ πολύ ταιριαστή.Και τα αρχαία κρανία χρησιμοποιούνταν για ένα showing off αλλά σ’ενα συγκεκριμένο κοινωνικό και φυλετικό/εθνοτικό context κι αυτό εδώ κάτι τέτοιο επιχειρεί να κάνει. Για μένα, η απουσία context το κάνει κωμικό κι ακόμη κι αν ήθελε να χρησιμοποιήσει το σύμβολο του λάφυρου και να το αναγάγει στη σύγχρονη εποχή δεν με έπεισε για την ειλικρίνεια της πρόθεσής του. Έχει σημασία η ειλικρίνεια της πρόθεσης; Δεν ξέρω. Εγώ που τώρα βλέπω πολλά λόγω της ενασχόλησής μου με το Destroy Athens έχω διαπιστώσει πως υπάρχουν έργα που με καθηλώνουν με την ειλικρίνεια και την αλήθεια τους κι ας μην είναι μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας και υπάρχουν άλλα, φορτωμενα μηνύματα και σύμβολα τα οποία θεωρώ εντελώς μπανάλ αλλά αυτός που ψωνίζει, θέλει να καταλαβαίνει τί παίρνει…
Ε, άρχοντας του βυθού έχει καταφέρει να υπάρξει μόνον ο Πλοίαρχος Νέμο, στοιχειώνοντας τα όνειρά μας. :)
Σχόλιο by Αθήναιος — 1/7/2007 @ 9:08 πμ
Και όμως με τη δήλωση ότι τα διαμάντια είναι ethically mined ακύρωσαν ένα επί πλέον μήνυμα που θα μπορούσε να έχει το έργο.Δεν είναι υποκρισία, είναι βλακεία.
Σχόλιο by alberich — 1/7/2007 @ 10:12 πμ
@Αθήναιος: Η πρόθεση στην περίπτωση αυτή είναι πρόδηλη, απλά όχι πολύ ενδιαφέρουσα: ένα σχετικά ασφαλές παιχνίδι με την αγορά και τη ματαιοδοξία. Και ναι, σε τρόπαιο για extreme showoff θα μετατραπεί το έργο με τη δημοπρασία του.
@Alberich: έχεις δίκιο, αφαιρέθηκε μια σαρκαστική αιχμή, που θα την είχε ανάγκη >:}
Αλλά ο μαλθακός ημιριζοσπαστισμός είναι so very now.
Κοιτάξτε να δείτε όμως, που όλη η κουβέντα γίνεται γα τον Hirst και όχι π.χ. για το θέμα του ποστ – ένα μέρος του σκοπού του το πετυχαίνει. Και όχι, αρνούμαι, δεν τον κάνει καλύτερο καλλιτέχνη :p
Σχόλιο by helion — 1/7/2007 @ 7:58 μμ
Ήθελα να πω κάτι και για την άρια του Μπενιαμίνο Τζίλι αλλά κρατήθηκα. :-Ρ
Σχόλιο by Αθήναιος — 1/7/2007 @ 8:30 μμ
Και γω ήθελα διευκρινιστικά την άποψή σου στο τι συνιστά “μεγάλη καλλιτεχνική αξία”, αλλά κρατήθηκα επίσης :)
Σχόλιο by helion — 2/7/2007 @ 8:17 πμ
Είναι λίγο νεκρά τα γλυπτά. Κλειστά μάτια στον πάτο της θάλασσας και ένας τύπος σε ένα γραφείο, σαν να ήταν εκεί την ώρα που τον έφτασε η πλημμύρα και εκεί παρέμεινε. Α, όχι, αυτή ήταν σκηνή από την Πομπηία. Σχεδόν το ίδιο θλιμμένη. Όσο για το κρανίο τί να πω, είμαι κάπως μπρουτάλ στα θέματα τέχνης μάλλον γιατί την συγκεκριμένη δεν την νοιώθω. Ο Δαμιανός ποιος είναι και τι έκλεψε; :(
Αθηναίε, να σε πληροφορήσω ότι άρχοντας του βυθού είναι και ο Μπομπ Σφουγγαράκης, καθόλου καλλιτεχνικός και τελείως αποδεκτός από την νέα γενιά. Όλα γίνονται αποδεκτά με την πλύση εγκεφάλου.
Σχόλιο by Valeria — 2/7/2007 @ 3:18 μμ
Βαλέρια, άσχετο: κάνω να κόψω το τσιγάρο από χτες πρωί, από 40 την ημέρα cold turkey. Αυτή δα τη στιγμή μου φαίνονται και μένα *κάπως* και τα γλυπτά και όσα γράφω και όλα – και για να είμαι ειλικρινής, είναι αστείο αλλά αμφιβάλλω αν ποτέ μου θα ξανααπολαύσω οτιδήποτε, αν θα μπορέσω να ξαναγράψω μια παράγραφο με συνοχή ή αν θα ξανακάνω καν μια διαυγή σκέψη. Ούτε ηρωίνη να έκοβα. Την ευχή σου, κοπέλλα μου.
Αρχοντας του βυθού for tonight: ο Dagon του Λάβκραφτ.
Σχόλιο by helion — 2/7/2007 @ 5:47 μμ
Καλή επιτυχία. Κάτσε να στα επαναλάβω: Το ΄κοψα μαχαίρι από τρία πακέτα πριν από τέσσερα χρόνια. Κι από τότε ούτε τζούρα. Γιατί έτσι. Πέρα από το κόψιμο του τσιγάρου, που είναι καλό για όλους τους γνωστούς λόγους, κυρίως ωφέλησε την αυτοπεποίθησή μου. Έχω να το λέω όταν αντιμετωπίζω πρόκληση: “βρε εγώ έκοψα τρία πακέτα μαχαίρι, αυτό θα με κωλώσει;”. Και σε όποιον βρω μπόσικο κομπάζω. Οπότε, θέλω να πω, γίνεται. Το δικό μου μότο ήταν “ε, και να μην το κόψω τελείως, κάθε μέρα που περνάει χωρίς να το ανάψω, καλό κάνει”. Και βέβαια όσο περνούσαν οι μέρες, μετά σκεφτόμουν τί τράβηξα τις προηγούμενες και έλεγα να μην πάει στράφι. Την ευχή μου την ευχή μου την ευχή μου. (Ακόμα βλέπω όνειρα ότι ανάβω τσιγάρο και δεν νομίζω να φύγουν ποτέ, αλλά τί σημασία έχει).
Σχόλιο by Valeria — 2/7/2007 @ 9:04 μμ
Helion, “oi mikroi kallitexves mimoyvtai, oi megaloi kleboyv”.
Eipe evas megalos kallitexvns :-P
Σχόλιο by ambrosiac — 3/7/2007 @ 7:05 πμ
@Valeria: respect. Ήξερα από που ζήταγα ευχή *
@ambrosiac, μεγάλο τον έλεγε ο γκαλερίστας του :p
Σχόλιο by helion — 3/7/2007 @ 8:53 πμ
Helion κι εγώ το είχα κόψει μαχαίρι αλλά το ξανάρχισα. Θα το ξανακόψω. Το ταξίδι ανάμεσα στο ” νησί που δεν καπνίζουν” και εδώ είναι ένα πήγαιν’ελα ατέρμονο.
Όσον αφορά στην καλλιτεχνική αξία, πιστεύω πως ο,τιδήποτε συνοδεύει τη λέξη αξία είναι υπαρκτό και υπολογίσιμο με κάποια αντικειμενικά κριτήρια.
Σχόλιο by Αθήναιος — 3/7/2007 @ 2:35 μμ
Αθήναιε, σκεφτόμανε ως απλή θνητή πόσα κριτήρια καλλιτεχνικής αξίας είναι υπαρκτά και υπολογίσιμα: οκ, παλαιότερα η καλλιτεχνική δεξιοτεχνία ή αρτιότητα, η αισθητική, τα ωραία, τα υψηλά, τώρα η επικοινωνία, το έργο-φορέας μηνύματος, το έργο ως παιχνίδι, ως αδιαμφισβήτητα αναγνωρίσιμο προϊόν της σύγχρονης σκηνής, του τώρα, για να μην εμπλέξουμε μπελαλίδικα κριτήρια, που δεν θεωρούνται και τόσο γκαγκάν πια, όπως την ηθική παράμετρο. Ως δύσπιστος άνθρωπος όμως υποψιάζομαι πως όταν τα κριτήρια δεν είναι και τόσο προφανώς εκπληρωμένα, υπάρχουν και οι δικαιολογίες, και πως επιστρατεύεται αρκετές φορές ένα έξυπνο πλασάρισμα για να κρύψει μιαν άνευρη έμπνευση, μια χαλαρή εκτέλεση η ένα απλό κενό.
Το πιο αμερόληπτο κριτήριο όλων παραμένει το γνωστό, αμείλικτο και εκνευριστικό: τι απ’ όλα αυτά θα θεωρείται σημαντικό έργο, ή έργο τέχνης καν σε 100 χρόνια. Τιρουρίρου. Έχω την εντύπωση πάντως, πως αυτό δε μπορεί να προβλεφθεί με ασφάλεια ούτε καν από το consensus αγοράς και κριτικής.
Σχόλιο by helion — 3/7/2007 @ 10:03 μμ