μπιπ μπιπ
οκ, ξέρω πως είμαι θύμα. κόντεψα να εκραγώ από έκπληκτη περηφάνεια όταν ήρθε το εξάχρονο με την μπάλλα Γουίνι στα χέρια και τα τέσσερα βελάκια με βεντούζες καρφωμένα επάνω, και μου είπε μάτερ-οφ-φακτλι “Κοίτα μαμά, ο Σπούτνικ .”
όντως, ζου μου, είναι τέλειος
eisai mhtera, gi’auto to les
Σχόλιο by Tzeni — 6/3/2005 @ 2:23 μμ
Είναι Κυριακή, έχω χρόνο. Έτσι έχω δύο απαντήσεις για να επιλέξεις, Tzeni.
είτε
d’oh
είτε αυτή:
O καθένας που έχει δεί ποτέ φωτογραφία η μοντέλο του Σπούτνικ διακρίνει άμεσα την αντικειμενική αλήθεια – η ομοιότητα του σχήματος είναι εκπληκτική. Αλλα το παιδικό simulacrum και σε αυτήν την περίπτωση ξεπερνά το πρωτότυπο σε συμπεριφορά και σημασία. Πρόκειται για αντίγραφο αντιγράφου τόσο αποξενωμένο σε σχέση με το πρωτότυπο, που δεν μπορεί να οριστεί πλέον ως αντίγραφο (βλέπε τον αντίστοιχο ορισμό του simulacrum του Baudrillard και την εξής του σημείωση “Simulation is no longer that of a territory, a referential being, or a substance. It is the generation by models of a real without origin or reality: a hyperreal…. It is no longer a question of imitation, nor duplication, nor even parody.” ). Όπως μια μπάλα Γουίνι με 4 βέλη που αναπαριστά έναν δορυφόρο – η αξία του simulacrum δεν ορίζεται μόνο από την κοινή του μορφή με το μοντέλο του Σπούτνικ που είδαμε στο Μόναχο ή το χτένισμα της Φιλίππας το καλοκαίρι, αλλά και από την ίδια την παράδοξη αναπαράσταση, τις ιδιάζουσές της παραμέτρους (δημιουργός, υλικά) και μόνο στο τέλος την ειδική της βαρύτητα ανάλογα με τον προσλαμβάνοντα – δλδ, στην περίπτωσή μας, τη μαμά. Γκουχ.
Ωστόσο, μια και πιάσαμε τα ομοιώματα, τις μιμήσεις, λίγος Lacan για επιδόρπιο: το έντομο που μιμείται ένα φύλλο, δεν το κάνει για να συγχωνευτεί με την φυτική κατάσταση του περιβάλλοντός του, αλλά για να επανέρθει σε μια νέα βάση στον υψηλότερο κόσμο του πολέμου των αρπακτικών ζώων. Η μίμηση είναι καμουφλάζ και συγκροτεί πολεμική ζώνη, Tzeni. Μερικές φορές ωστόσο γίνεται αντιληπτή, πιότερο και απο κόκκινο πανί σε ταυρομαχία.
Hasta la vista
Σχόλιο by helion — 6/3/2005 @ 4:39 μμ
Συμφωνώ για το έπιπλο, επιφυλάσσομαι για την οσμή – ισχυρό αντίπαλο δέος αποτελεί ο φούρνος
Ύψιστη δε και ένοχη απόλαυση αποτελεί ο συνδυασμός των δύο (μου αρέσει πολύ να διαβάζω ενώ τρώω. Κακώς, αίσχος και όνειδος, ξέρω).
Για κάποιο λόγο χάρηκα που αναγνώρισες τις 1001 Νύχτες. Πιθανώς επειδή η απόκτησή τους εδώ στο νησί, τόμο-τόμο, ήταν κανονικότατο κυνήγι θησαυρού.
.:*{{{Είθε να σε αποφύγει ο Καταστροφέας των Τέρψεων και ο Διαλυτής των Συναναστροφών ως τα βαθειά γεράματα}}}*:.
Σχόλιο by helion — 8/3/2005 @ 9:01 μμ
Τα αναγνώρισα επειδή είναι η καινούργια έκδοση, με πολύ αναγνωρίσιμη ράχη, εξώφυλλο και οπισθόφυλλο. Εγώ, αν και λιώνω τις σόλες μου στα πεζοδρόμια της Αθήνας, δυσκολεύτηκα να το μαζέψω γιατί κάποια στιγμή ο Ηριδανός είχε κλείσει ή επρόκειτο να κλείσει και η Χαλιμά ήταν εκτός κυκλοφορίας. Είχα βρει τους τόμους 3 και 5 σε ένα παλαιοπωλείο (με το παλιό άσπρο εξώφυλλο) και ανακουφίστηκα όταν ξανακυκλοφόρησε.
Μετά την ανάγνωση των 1000+1 νυχτών, προτείνω την Χίμαιρα του Τζων Μπαρθ, από τις εκδόσεις Πόλις, όπου στο πρώτο -εκτενές- διήγημα με τίτλο Ντουνυαζαντιάδα ο συγγραφέας αφηγείται την ιστορία της δημιουργίας των παραμυθιών της Χαλιμάς με έναν εντελώς πρωτοποριακό αφηγηματικό τρόπο.
Συμφωνώ και για την οσμή των φαγητών, είναι ανίκητη
Σχόλιο by Promitheas — 9/3/2005 @ 7:34 μμ
Γράφω αυτό το σχόλιο – αν και άσχετο – επειδή κοιτώντας τη φωτογραφία πρόσεξα τη βιβλιοθήκη στο φόντο και είδα τις Χίλιες και Μία Νύχτες σε μετάφραση Τρικογλίδη, κατευθείαν από τα Αραβικά. Πάντοτε όποτε επισκέπτομαι ένα σπίτι μου αρέσει να κοιτάω τη βιβλιοθήκη τους, είναι το μόνο ενδιαφέρον έπιπλο στα σπίτια (κι η μόνη ενδιαφέρουσα οσμή είναι αυτή των βιβλίων).
Σχόλιο by Promitheas — 8/3/2005 @ 3:37 μμ