You are a Social Liberal λέει (70% permissive) and an Economic Liberal (18% permissive). You are best described as a Socialist (18e/70s).

Μεγαλώνουμε, εκλογές έρχονται, ξαναέλεγξα μετά από 2 χρόνια σε τεστ πολιτικές χοληστερίνες και τριγλυκερίδια ως πρόχειρο διαγώνισμα φρονημάτων. Δεν περίμενα τέτοιο φίτνες – κάτι απαντήσεις υπερ κρατικού παρεμβατισμού με έκαναν να ψιλοανησυχώ για τον προοδευτισμό μου, αλλά πάλι μόνο ακροαριστερή δε μ’ έβγαλε. Όπως και το 80 % των χρηστών του web, μου φαίνεται.

Ωραία είμαστε μεταξύ μας, μια συναίνεση, μια ατμόσφαιρα, αλλά αναρωτιέμαι που βρίσκονται όλοι οι δεξιοί – έξω στον ήλιο και πίνουν καφέ; Ο τόπος πάει κατά διαόλου. :p

Το αμερικανοστραφές και light The Politics Test.

Μπορεί να μην έχει άδικο ο Δήμου, αλλά πάρα ταύτα πήγα στην τοπική συγκέντρωση – πέρα από το στρατηγικό όφελος υπάρχει και η πιεστική ανάγκη αντίδρασης.

Βρήκα καμιά σαρανταριά «πολίτες», συμπαθητικές φάτσες, αμήχανα κοιταζόμαστε μέχρι να βρούμε ο καθένας έναν γνωστό να πιάσουμε κουβέντα. Τα καφέ στο Λιστόν παραδίπλα γεμάτα. Τα παιδάκια άναβαν κεριά και το άρωμα του αντικουνουπικού απλώθηκε στο Πεντοφάναρο. Σταθήκαμε ήσυχα περίπου δύο ώρες. Πέρασε ο Δήμαρχος, κάτι τοπικά στελέχη, και όταν κατά τις 9, και ενώ είχε πλέον σχεδόν διαλυθεί η μάζωξη, εμφανίστηκε και η Βουλευτής (με απαστράπτοντα εμπριμέ) αποφάσισα να φύγω.

Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να κάνει κανείς. Ιδίως όταν είναι βέβαιο πως ακόμη και όταν σβήσει η τελευταία φωτιά δεν θα έχουμε τελειώσει και κάθε μελλοντικό καλοκαίρι θα είναι ύψιστου κινδύνου.

Μετά από σθεναρή αντίσταση πολλών ετών ζήτησα πιστωτική κάρτα, καταγοητευμένη από το “Incubus” του Leslie Stevens. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αποκτήσω την ασπρόμαυρη μπεργκμανότροπη ταινία τρόμου, όπου πρωταγωνιστεί ο “Captain Kirk” William Shatner ερμηνεύοντας το ρόλο του – όπως όλοι οι συντελεστές – σε άπταιστη Εσπεράντο.

Το Incubus είναι μια όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους καταραμένη ταινία – είχε θεωρηθεί χαμένη από τον ίδιο τον δημιουργό της, μέχρι που μια κόπια βρέθηκε στην παρισινή Cinémathèque Française. Εκ των ηθοποιών, ο ίδιος ο δαίμων Milos Milos (εκ του Μιλόσεβιτς), αυτοκτόνησε το 1966, αφού δολοφόνησε την εν διαστάσει σύζυγο του Μίκυ Ρούνεϊ, ενώ κατά το ίδιο έτος αυτοκτόνησε επίσης η Ann Atmar, που είχε τον ρόλο της άτυχης αδελφής του Shatner. Ωστόσο δεν ίσχυσε για όλους τους συντελεστές η γρουσουζιά εκείνη τη χρονιά: ο ίδιος ο Shatner βρήκε στο Σταρ Τρεκ το ρόλο που θα τον καθιέρωνε, και ο κινηματογραφιστής Conrad Hall προτάθηκε για πρώτη φορά στην καριέρα του για το Όσκαρ, βραβείο που θα κέρδιζε 3 φορές στο μέλλον.

Όπως τα γκάτζετ που περιγράφουν τη διάθεσή σου σήμερα: Seascape with Machine Gunfire του Marc Dennis.
Mέσω Giornale Nuovo. Κήγουωρντς θέρος, θερίζω, Ξέρξης, USS Indianapolis, φαινόμενο θερμοκηπίου και άλλα ασυνάρτητα, όλα μαζί.

Ο βυθός δεν είναι προφανές μέρος για επικοινωνία, παρά με τον εαυτό σου. Παρακάμπτοντας το αξίωμα αυτό, διασκεδάζω την ανία της παραλίας αφήνοντας σύμβολα κοπιαστικά γραμμένα με μεγάλες λευκές πέτρες στα άπατα, ελπίζοντας να εκπλήξω κανέναν συνάδελφο μασκοφόρο κολυμβητή. Δύσκολη δουλειά, ε, πίνεις πολύ νερό.

Τα ποντισμένα γλυπτά του Jason Taylor μου μεταδίδουν δέος, αίσθηση μυστηρίου, χαρά και μοναξιά ταυτόχρονα. Κάτι που δεν πολυκατάφερε ο Hirst με την bling κάρα του.

Μαμα, ο Δαμιανός πάλι κλέβει ιδέες

… και για όλους όσοι αντιμετώπισαν ασυνειδησία, αναξιοπρέπεια και αναλγησία όταν ήταν ευάλωτοι. Τα ξέρουμε από δικούς μας ανθρώπους και θα τα βιώσουμε αυτοπροσώπως – και αν δεν είναι ο κανόνας, γιατί μοιάζει αναπόφευκτο;

Απ’ όσα πρόλαβα να διαβάσω, κρατάω την κινητοποίηση των παιδιών, τη συζήτηση στου Κουκ αλλά, κυρίως, τα λόγια που έγραψε πριν δυο μέρες ο Αστέρης: “Η χαμένη αξία της Ελλάδας είναι το φιλότιμο, ο συνεκτικός ιστός μιάς μυθικής ελληνικής κοινωνίας που ξέρουμε μόνο από τις αφηγήσεις των μεγαλυτέρων· κι η απτή απουσία του σε κάθε έκφανση της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής στη χώρα μας είναι που κάνει έννοιες όπως η παιδεία, η υγεία και η δικαιοσύνη να φαντάζουν κενά γράμματα. Ακόμα κι αν ευτυχήσουμε κάποτε να δούμε καλύτερους πολιτικούς, όμως, για να “αλλάξουν τα πράγματα” χρειάζονται καλύτεροι πολίτες.”

Εικόνα: ακτινογραφία λουλουδιού, κλεμμένο κατά πως πρέπει.

Ο Σ., παλιά αγάπη της μαμάς, μου ζήτησε ανήμερα την Κυριακή να δει τον τάφο της – είχε να δει την ίδια 40 χρόνια και μένα 13. Με σπασμένα γερμανικά μου εξήγησε πως ήθελε να ανάψει ένα κερί, κοιταχτήκαμε με την κόρη, που προτείνε: «Δίπλα στο νεκροταφείο έχει dead shop». Πάμε πρώτα να πάρουμε μερικά λουλούδια, με ρωτάει η υπάλληλος «Για δώρο;». «Για τάφο» απαντάω αυτόματα, κοιταζόμαστε με τη μικρή ξανά και γελάμε. Βγαίνοντας από το μαγαζί απόρησα πρώτα με το τσούξιμο στα μάτια, πριν καταλάβω πως είχα απότομα και χωρίς ήχο πατήσει τα κλάματα.

Το νεκροταφείο ήταν κλειστό. Στη μεσημεριάτικη ζέστη κάναμε το γύρο και ανεβήκαμε σε ένα βουναλάκι κοφτερά μπάζα, κοιτάζοντας πάνω από την πέτρινη περίφραξη προς το μέρος του τάφου της, του κρυμμένου από τα χορταριασμένα μνήματα και τις σκιές. Βοήθησα τη μικρή να καβαλήσει τον τοίχο και πήγε μόνη της να αφήσει τα λουλούδια. Ο Σ. και γω μείναμε να κοιτάμε πάνω από τον τοίχο, προσπαθώντας να δει ο καθένας κάτι δικό του, να διακρίνουμε ανάμεσα στις πέτρες και τα σκονισμένα κυπαρίσσια το σημείο όπου η μαμά μου κάποτε βρέθηκε, αλλά δεν βρίσκεται πια, νομίζω.

Όταν επέστρεψε, τράβηξα με ευγνωμοσύνη την κόρη μου πίσω.