Σε αντίστιξη προς τον taflinel, που κοιτά από τα παράθυρα του χειμώνα με καρδιά κλίβανο, αυτός ο αίλουρος, στομωμένος από τον εγκλεισμό, δεν βλέπει πλέον πουθενά.

			Der Panther Im Jardin des Plantes, Paris Sein Blick ist vom Vorübergehn der Stäbe so müd geworden, dass er nichts mehr hält. Ihm ist, als ob es tausend Stäbe gäbe und hinter tausend Stäben keine Welt. Der weiche Gang geschmeidig starker Schritte, der sich im allerkleinsten Kreise dreht, ist wie ein Tanz von Kraft um eine Mitte, in der betäubt ein grosser Wille steht. Nur manchmal schiebt der Vorhang der Pupille sich lautlos auf–. Dann geht ein Bild hinein, geht durch der Glieder angespannte Stille– und hört im Herzen auf zu sein.

Ο Πάνθηρας
Jardin des Plantes, Paris

Το βλέμμα του από των σίδερων το πέρασμα
Τόσο απόκαμε που τίποτε πιά δεν κρατεί.
Λες και υπάρχουν σίδερα χίλια θαρρεί
Και πίσω από χίλια σίδερα κόσμος κανένας.

Των λυγερά ισχυρών βημάτων η απαλή περπατησιά
Που σε μικρότατο κύκλο όλο στρέφει
μοιάζει χορός ρωμαλέος γύρω από ένα κέντρο
όπου μια δυνατή θέληση σε νάρκη στέκει.

Μόνο κάποτε το παραπέτασμα της κόρης
σηκώνεται βουβά – τότε μια εικόνα εισχωρεί ,
Περνά απ’ των μελών την τεταμένη τη σιγή –
Και στην καρδιά μέσα τελειώνει.

To ποίημα είναι του Rainer Maria Rilke, η αδόκιμη μετάφραση δική μου, με σκέτη πληροφοριακή πέρι του περιεχομένου χρηστικότητα.

Ξέρω ότι θα προτιμούσατε να το αποφύγετε, αλλά ήρθε εκείνη η ώρα όπου ο τουρίστας επιστρέφοντας νιώθει την ακατανίκητη ανάγκη να δείξει τις φωτογραφίες που τράβηξε.
Χε

Διαβάζω για το πως προσπαθούν να συμβιβάσουν οι θρησκείες του κόσμου την εκάστοτε πίστη τους με την πρόσφατη φυσική καταστροφή. Αμφιβολίες, αμηχανία, παραίτηση στη σκοτεινή θεϊκή βούληση, στη θεομηνία. Ακούγοντας τυχαία σήμερα τον Τσάμικο του Χατζιδάκι – “κριτής κι αφέντης είν’ ο Θεός, και δραγουμάνος του ο λαός” – με εξέγειρε το αφελές του στίχου. Τι σόι κρίση, τι σόι αφέντης είναι αυτός, τι έννοιες ακατανόητες διερμηνεύει ο δραγουμάνος;

Είναι βράδυ στην Ελλάδα, και ο εντόπιος ραδιομαραθώνιος έως τώρα συγκέντρωσε 7.000.000 €. Ο κόσμος ανταποκρίνεται και δίνει.
Συνειδητοποίησα πως αν ο λαός ειναι δραγουμάνος, είναι η μοναδική φορά που χάρηκα τόσο μια μετάφραση – αυθαίρετη διασκευή.

*και συ μην είσαι καρμίρης, λέμε. δώσε και σώσε, είναι λυτρωτικό

**και μια κακία: ξέρω, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και pecunia non olet και όλα αυτά. σε μια περίπτωση όμως, ακούγοντας τα ονόματα στον κατάλογο των μέγιστων συνεισφορών, σκέφτεσαι πως μερικά χρήματα χρειάζονται ένα τσουνάμι για να ξεπλυθούν >:)

Μια φάλαινα διανύει ασυγχρώτιστες πορείες, δεν ακολουθεί τους κοινούς αποδημητικούς δρόμους, τραγουδά σε συχνότητα ασυνήθιστη.
Μυθικό μοναχικό πλάσμα, σε πλήρη αντίστιξη με τις ημέρες

(φωτό D. White)

(πάνω δεξιά) μέσω νετ ακούγεται σαν απο ραδιοφωνάκι, αλλά για αυτήν την εποχή δεν έχω να αφήσω τίποτα καλύτερο παρά ιδιότροπους Jethro Tull και το λαμπερό, χαρούμενα παγανιστικό Ring out great solstice bells.
Δε με νοιαζει που από προχτές μπήκαμε και επίσημα στο χειμώνα, η μακρύτερη νύχτα του χρόνου πέρασε.