οκ, ξέρω πως είμαι θύμα. κόντεψα να εκραγώ από έκπληκτη περηφάνεια όταν ήρθε το εξάχρονο με την μπάλλα Γουίνι στα χέρια και τα τέσσερα βελάκια με βεντούζες καρφωμένα επάνω, και μου είπε μάτερ-οφ-φακτλι “Κοίτα μαμά, ο Σπούτνικ .”

όντως, ζου μου, είναι τέλειος

‘Οπως στα παλιά περιοδικά, ένα μυθιστόρημα σε συνέχειες.
Το θέμα όμως διόλου δεν θυμίζει Φαντάζιο η Οικογενειακό Θησαυρό:
κάθοδος στην παράδοξη κόλαση ενός stalker, στο Incubo di Beatrice.
‘Ελληνας συνμπλόγκερ εποίησεν.
‘Οπως και νάχει, διαβάζεται πολλά υποσχόμενο.

Εικόνα: Johann Heinrich Füssli – alias Henry Fuseli – , Nightmare

πολύς κόσμος. η ατμόσφαιρα πάλλεται απο το buy-buy-buy.

κάποιες στιγμές μοιάζουν στημένες: στο κόβεντ γκάρντεν λίγα μιλλισέκοντς απόλυτης ευτυχίας, ο πλανόδιος τενόρος πατά γερά στην κορόνα του o sole mio, ενώ απέναντι μου βγαίνει ακριβοθώρητος ο ήλιος, τυφλώνοντας με.

χάζεψα ένα μωρό – μάτια καθαρά καταπράσινα. η μητέρα επίσης, μόνο βλέμμα πιο κενό – και ράμματα στο κάτω χείλος. ίσως, αν δεν είχα δει τα πόστερ για την αντιμετώπιση της οικογενειακής βίας λίγο πριν, να μην σκεφτόμουν το χειρότερο.

τρεχάλα, δουλειά. λάφυρα: μια δερμάτινη κόκκινη καρδιά για τα κέρματα από το πορτομπέλο, που έσφυζε από ιταλούς τουρίστες, ένα κανοκιάλι και άνθρωποι που σπάνια έχω τη χαρά να βλέπω ρηλ λαϊφ – διαφ, λουκ, κατ, μαλ.

Η Αθήνα ήρεμη και γλυκειά. Άφιξη στο Bag End, στο νησί βρέχει

Well, I’m back

είπε η φρειδερίκη προχτές με πενηντάχρονη σιγουριά, τον χειμώνα ξεγυμνωνόμαστε, πετάμε τα περιττά, ξεκαθαρίζουμε, παίρνουμε νέες αποφάσεις.
εγώ πάλι κυρίως κοιμάμαι

Εικόνα: από τις μεταμορφώσεις της Asya Schween
(I’m a good girl. I will perish.)

			By a route obscure and lonely, Haunted by ill angels only, Where an Eidolon, named Night, On a black throne reigns upright, I have reached these lands but newly From an ultimate dim Thule – From a wild clime that lieth, sublime, Out of Space – out of Time. Edgar Allan Poe, “Dreamland,” 1844

όπως ο locus obscurus στις καλύτερες ιστορίες μυστηρίου, οι εικόνες που έφτασαν από τον τιτάνα ήταν ελάχιστες, θολές και με άφησαν με μια αίσθηση ανικανοποίητης περιέργειας. επίσης, είναι και το θέμα του δορυφόρου του Δία, της Ευρώπης – εχω υψηλές προσδοκίες για κει. πότε ξαναπάμε είπαμε;

Εικόνα: ESA/NASA/University of Arizona

Στο κινέζικο, πριν μου φέρουν τον λογαριασμό. Το fortune cookie λέει

Τι εννοεί. Τι είναι αυτά. Ζήτησα από την κοπέλλα να μου φέρει άλλο, πργμ που έκανε, έκπληκτη αλλά χαμογελαστή

I can live with that.
Συν Αθηνά και χείρα κίνει

…

Betty said she prayed today
For the sky to blow away
Or maybe stay
She wasn’t sure

For when she thought of summer rain
Calling for her mind again
She lost the pain
And stayed for more.

…

Oh, how they come and go

Από το River Man του Nick Drake (Five Leaves Left – 1969), τραγούδι της περσινής άνοιξης , καρφωμένο γερά πλέον σαν δείγμα κολεόπτερου επάνω δεξιά. Για γρήγορες συνδέσεις και μελαγχολικά γούστα.