Ένας φίλος με ρώτησε πρόσφατα γιατί έχει γίνει τόσο βαρετό το μπλογκ μου. Easy: αυτολογοκρισία, έλλειψη χρόνου και κυρίως, έλλειψη αποδέκτη. Και μερικές φορές κούραση- εξαντλείσαι να πετάς τα 2μπιτς σου σε έναν ωκεανό πληροφορίας, έχοντας πλήρη συναίσθηση της ασημαντότητάς και του τετριμμένου τους. Ο Καλύτερος που χρησιμοποίησε πλατφόρμα μπλογκ στο ελληνόφωνο νετ το έκλεισε, πέρασε στα επόμενα, σκέφτηκα να το κλείσω κι’ εγώ ηρωικά. Μπήκα/βγήκα από το Facebook στα γρήγορα, ξέφτισε τάχιστα η γοητεία του να βρίσκεις τους φίλους σου – μετά τι; Να ανταλλάσσεις pokes, vampire bites και Christmas countdowns με ανθρώπους με τους οποίους έχεις πιει, αγκαλιαστεί, σκοτωθεί, χαθεί και ξαναβρεθεί αμέτρητες φορές πάει λίγο.

Δεν ξέρω τι έχει το νετ να δώσει ακόμη σε μας που έχουμε κολλήσει ένσημα μπροστά στην οθόνη για πολλά χρόνια, εκτός από ενημέρωση, κάνα download και ένα εργασιακό αντικείμενο. Ξέρω όμως πως όταν ανέβασα 3 φωτό στο φέησμπουκ και όχι εδώ, όχι στον Οίκο μου, αισθάνθηκα πως κάνω απιστία. Επίσης, pathetic, άλλά ξέρω πως πάντα στα πάρτυ έφευγα τελευταία.

Two lovers kissing amongst the scream of midnight
Two lovers missing the tranquility of solitude
Getting a cab and travelling on buses
Reading the graffiti about slashed seat affairs –

That’s Entertainment.

*μέχρι να βρεις άλλο όχημα να επιστρέψεις, στάνταρ. You can check out any time you like, but κλπ κλπ.

Το να περπατάς με jet lag τη Shibuya του χαμένοι στη μετάφραση. Το Τόκιο είναι ωραίο μόνο τη νύχτα, ιδίως με τη βοήθεια ενός Yamazaki Single Malt ή ενός Σαντόρι. Δεν ψεύδονται οι ταινίες, η μοναξιά του ξενοδοχείου με θέα το Μπλέηντ Ράνερ έχει κάτι ψεύτικο και κινηματογραφικό, όπως και αυτή η πόλη όπου όλα είναι είτε καινούργια, είτε σαν, τα καθαρά ταξί πολλά, οι άνθρωποι εξωπραγματικά πρόθυμοι και οι προφυλακτήρες χρωμίου όλων των φορτηγών καλογυαλισμένοι.

Είναι αργά, το φωτάκι του φλας ανάβει συγχρονισμένο με τα κόκκινα φώτα των ουρανοξυστών του Shinjuku και το ρυθμό του mp3. Ο Μέγας Τέκτονας και Τρισμέγιστος Σκηνοθέτης επαναλαμβάνεται, και γω υποψιάζομαι πως από συνήθεια ψιλοαπολαμβάνω την εστέτ μελαγχολία μου. Αν και, όπως πάντα, ο ρυθμός είναι η ίδια μάντρα, το ίδιο συμπέρασμα: wish u were here.

Το λέγαμε πως είναι μπανιέρα: η Μεσόγειος και τα νησιά της. Θα βρείτε Μυτιλήνη, Αστυπάλαια, Μύκονο.

Δεν είναι Klee, είναι οι Τίγρης, Ώξος, Ινδός.

Η Κύπρος και τα σημαντικότερα λιμάνια της, εξαίσια συμπυκνωμένη σε κύβο.

Οι ασύλληπτου (αισθητικά σχεδόν μοντέρνου) μινιμαλισμού χάρτες του μεσαιωνικού αραβικού χειρογράφου Kitāb Gharāʾib (Βιβλίο των Αξιοπερίεργων) είναι μια καλή αφορμή να στοχαστεί κανείς πάνω στην πρόσληψη και στην απόδοση του κόσμου, την δική μας και των εκάστοτε άλλων.

Η ηλεκτρονική τους παρουσίαση από τη Βοδλιανή Βιβλιοθήκη είναι από τις καλύτερες που είχα έως τώρα την τύχη να συναντήσω online. Φωτογραφίες σε μέγεθος πρωτότυπου (όχι μίζερα και δυσδιάκριτα θάμπνεηλς), μεταφράσεις και σχολιασμός του αραβικού κειμένου με ποπ-αψ ανάλογα με την περιοχή που εξετάζει κανείς. Χλιδή για μάτια και πνεύμα.

You are a Social Liberal λέει (70% permissive) and an Economic Liberal (18% permissive). You are best described as a Socialist (18e/70s).

Μεγαλώνουμε, εκλογές έρχονται, ξαναέλεγξα μετά από 2 χρόνια σε τεστ πολιτικές χοληστερίνες και τριγλυκερίδια ως πρόχειρο διαγώνισμα φρονημάτων. Δεν περίμενα τέτοιο φίτνες – κάτι απαντήσεις υπερ κρατικού παρεμβατισμού με έκαναν να ψιλοανησυχώ για τον προοδευτισμό μου, αλλά πάλι μόνο ακροαριστερή δε μ’ έβγαλε. Όπως και το 80 % των χρηστών του web, μου φαίνεται.

Ωραία είμαστε μεταξύ μας, μια συναίνεση, μια ατμόσφαιρα, αλλά αναρωτιέμαι που βρίσκονται όλοι οι δεξιοί – έξω στον ήλιο και πίνουν καφέ; Ο τόπος πάει κατά διαόλου. :p

Το αμερικανοστραφές και light The Politics Test.

Μπορεί να μην έχει άδικο ο Δήμου, αλλά πάρα ταύτα πήγα στην τοπική συγκέντρωση – πέρα από το στρατηγικό όφελος υπάρχει και η πιεστική ανάγκη αντίδρασης.

Βρήκα καμιά σαρανταριά «πολίτες», συμπαθητικές φάτσες, αμήχανα κοιταζόμαστε μέχρι να βρούμε ο καθένας έναν γνωστό να πιάσουμε κουβέντα. Τα καφέ στο Λιστόν παραδίπλα γεμάτα. Τα παιδάκια άναβαν κεριά και το άρωμα του αντικουνουπικού απλώθηκε στο Πεντοφάναρο. Σταθήκαμε ήσυχα περίπου δύο ώρες. Πέρασε ο Δήμαρχος, κάτι τοπικά στελέχη, και όταν κατά τις 9, και ενώ είχε πλέον σχεδόν διαλυθεί η μάζωξη, εμφανίστηκε και η Βουλευτής (με απαστράπτοντα εμπριμέ) αποφάσισα να φύγω.

Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να κάνει κανείς. Ιδίως όταν είναι βέβαιο πως ακόμη και όταν σβήσει η τελευταία φωτιά δεν θα έχουμε τελειώσει και κάθε μελλοντικό καλοκαίρι θα είναι ύψιστου κινδύνου.

Όπως τα γκάτζετ που περιγράφουν τη διάθεσή σου σήμερα: Seascape with Machine Gunfire του Marc Dennis.
Mέσω Giornale Nuovo. Κήγουωρντς θέρος, θερίζω, Ξέρξης, USS Indianapolis, φαινόμενο θερμοκηπίου και άλλα ασυνάρτητα, όλα μαζί.

… και για όλους όσοι αντιμετώπισαν ασυνειδησία, αναξιοπρέπεια και αναλγησία όταν ήταν ευάλωτοι. Τα ξέρουμε από δικούς μας ανθρώπους και θα τα βιώσουμε αυτοπροσώπως – και αν δεν είναι ο κανόνας, γιατί μοιάζει αναπόφευκτο;

Απ’ όσα πρόλαβα να διαβάσω, κρατάω την κινητοποίηση των παιδιών, τη συζήτηση στου Κουκ αλλά, κυρίως, τα λόγια που έγραψε πριν δυο μέρες ο Αστέρης: “Η χαμένη αξία της Ελλάδας είναι το φιλότιμο, ο συνεκτικός ιστός μιάς μυθικής ελληνικής κοινωνίας που ξέρουμε μόνο από τις αφηγήσεις των μεγαλυτέρων· κι η απτή απουσία του σε κάθε έκφανση της ιδιωτικής και δημόσιας ζωής στη χώρα μας είναι που κάνει έννοιες όπως η παιδεία, η υγεία και η δικαιοσύνη να φαντάζουν κενά γράμματα. Ακόμα κι αν ευτυχήσουμε κάποτε να δούμε καλύτερους πολιτικούς, όμως, για να “αλλάξουν τα πράγματα” χρειάζονται καλύτεροι πολίτες.”

Εικόνα: ακτινογραφία λουλουδιού, κλεμμένο κατά πως πρέπει.