From: info@helion.gr
Date: Τρίτη, 15 Ιουλίου 2008

Αγαπητέ κε Ν.,

Με τιμή
helion του Ασάρωτου Οίκου

Ψέμματα είπα. Ο βασικός λόγος που δεν απάντησα είναι πως από την ημέρα που έλαβα το πρώτο μέηλ του ανωτέρω κυρίου προσπαθώ να καθορίσω που ακριβώς βρίσκομαι στην κλίμακα του αριστερά ένα ως του δεξί δέκα ∙ κάτι κακά ξημερώματα ξυπνώ φασίστας και ως το βράδυ η @#$% η ζωή με κάνει αντικαθεστωτική, άλλες πάλι ξυπνώ χαρούμενη ανάρχα μέχρι το γραφείο να με επιστρέψει χίτλερ έτοιμο για αποτρίχωση μύστακος.

Αναρωτιέμαι πάντως πόσοι μπλόγκερ να απάντησαν αφελώς σε αυτό το μέηλ με συμπληρωμένο το .doc, προσφέροντας ταύτιση μπλογκ, ονόματος, πολιτικών ιδεών και εισοδήματος – και πως ένα “ανεξάρτητο σοσιαλιστικό περιοδικό” δεν αντιδρά πλέον αλλεργικά σε τέτοιου είδους συλλογή στοιχείων, όσο χρήσιμα εργαλεία και να είναι αυτά. Αφέλεια και αυτό;

Update: καλά που υπάρχουν άνθρωποι που δεν χρειάζονται δεύτερο μέηλ όπως εγώ για να δυσανασχετήσουν.

Τους παραπάνω κανόνες συνέγραψε λέει η αποστάτισσα αδελφή Corita για το Τμήμα Τεχνών του Immaculate Heart College, ή ίσως ο John Cage. Κάθε feelgood σετάκι μου προκαλεί καχυποψία (ιδίως αυτά σε πάουερποιντ), αλλά αυτό έχει ένα κάτι :)

Μέσω hi+low, το είδα και στο boingboing πάντως.

Γερμανική λέξη από το tot (νεκρός) + schweigen (σιωπώ), εκμηδενίζω κάτι μη μιλώντας γι’ αυτό. Καταπληκτική, τουλάχιστον όσο και η αντίδραση της ελληνικής μπλογκοσφαίρας στα επεισόδια που έγιναν στα ΑΕΙ.

Ως ιδιοκτήτρια ενός περί ανέμων, ομφαλών και στο βάθος κήπος μπλογκ, δεν παραμυθιάστηκα ποτέ ιδιαίτερα με τα ιστολόγια και την απήχηση της κριτικής φωνής τους, όπως και δεν θεώρησα πως τα μπλογκς, το twitter ή το σμς, πέρα από την αίσθηση της *σύνδεσής* μας θα γίνουν περίπου το ανεξάρτητο όργανο της επερχόμενης επανάστασης – αλλά παρ’ όλο που δεν περίμενα πολλά, η εκκωφαντική σιωπή των σε άλλες περιπτώσεις ευφραδέστατων αριστερόστροφων ιστολογούντων με έχει απογοητεύσει.

Πως να το πάρω ότι το σύνολο σχεδόν των μπλογκς δεν έβγαλε κιχ για τα όσα συνέβησαν σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Ρόδο; Ως αδιαφορία; Ως αμηχανία; Ως έλλειψη καθαρής κομματικής γραμμής ενώ περιμένουμε αύξηση ποσοστών; Μη και στενοχωρήσουμε τα παιδιά; Ως φόβο, μην πάει και δεν θεωρηθούμε αρκετά αριστεροί; Δεν έχω ιδέα. Μπορεί και απλά το θέμα να μην πόναει κανέναν, πέραν όσων έχουν άμεσα να κάνουν με τον χώρο. Αυτό που ξέρω είναι πως αν τα επεισόδια τα έκαναν τίποτα προφανή εθνίκια θα είχαμε ξεσηκώσει τον κόσμο όλο δικαίως, με ζήλο και θέρμη.

Στη φωτό ακτιβίστρια μπλόγκερ στο κόκκινο σαλονάκι της.
Καλά, όχι, είναι του Banksy, από την έκθεσή του Barely Legal.

Θα έπρεπε να γράψω κάτι για την Κίνα, αλλά δεν ξέρω ακόμα τι, πέρα από το ότι πήγα με άποψη και γύρισα με ερωτήματα. Γυρίζεις τον κόσμο και ο κόσμος γυρνά μετά για καιρό μέσα σου.

Οι φωτό μου είναι άτεχνη δευτερολογία στις αφαιρετικές του Michael Wolf, που θα μπορούσαν άνετα να είναι και στην Κίνα.

Update: Χα!

Δεν ξέρω αν έφταιγε ο πυρετός, αλλά αυτό το τραγούδι σε γλώσσα Μόρντορ μου άρεσε πολύ χτες. Και το μελαχροινό ξωτικό επίσης. Το ψήφισα 3 φορές πριν πέσω ξερή.

Aranıyor sahibi ruhumun
Tam yerine mi düştüm
Direniyor, direniyor, direniyor

Ανήμερα 21η Απρίλη ανακάλυψα πως η database μου για κάποιον ανεξήγητο λόγο ξεχαρβαλώθηκε εντελώς και πως το μπλογκ αναδείκνυε μερικά πολύ διακοσμητικά στοιχεία χαλασμένης php. Μετά το restore μερικά ποστ χάθηκαν δια παντός. Αν και μου τα έστειλαν, δεν θα τα ξανακρεμάσω – αν κάτι άξιζε σε αυτά ήταν μερικά σχόλια επισκεπτών, τα οποία όμως χάθηκαν ανεπιστρεπτί • τα ρέστα, δε βαριέσαι. Εδώ ολόκληρη Nasa κατάφερε να χάσει τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στο φεγγάρι, όσα τυπώνουμε με inkjet ξεθωριάζουν ραγδαία και κάθε αλλαγή μέσου αποθήκευσης επιφέρει μεγάλες απώλειες δεδομένων που απλώς δεν μεταγράφονται ποτέ. Παρεκτός και αν είναι φυλαγμένα στο Iron Mountain, ή τέλος πάντων το φροντίσεις ενεργά με συχνά μπάκαψ, δεν είναι μόνο τα έπεα, αλλά και τα βίντεα και τα φωτογραφημένα και τα γραπτά πτερόεντα, και δεν manet τίποτα.

Σκεφτόμουν πως, αν τελικά έχανα όλα τα ποστ μου, θα λυπόμουν όχι για αυτό που είναι τα ίδια τα σκόρπια αυτά γραπτά, αλλά για ότι μου θυμίζουν. Α, τα αγαπημένα δεκανίκια της μνήμης. Αρχαία αφορμή γκρίνιας: Εκείνοι που θα τη μάθουν (την γραφή) θα πάψουν να ασκούν τη μνήμη τους και θα γίνουν επιλήσμονες. Θα επαναπαύονται στη γραφή, προκειμένου να ανακαλούν πράγματα διαμέσου εξωτερικών στοιχείων και όχι μέσα από εσωτερικές, δικές τους πηγές. Αυτό που έχεις ανακαλύψει είναι η συνταγή της ανάμνησης και όχι της μνήμης (Πλάτωνα Φαίδρος, απάντηση του Θαμμούζ στον Θευθ, εφευρέτη της γραφής).

Αποσπάσματα από τον Φαίδρο παρεμπιπτόντως έχω δει να χρησιμοποιούνται σε κείμενα σχετικά με την επαπειλούμενη απώλεια της προσωπικής μνήμης και γνώσης λόγω της όλο και συχνότερης και βολικής χρήσης των ηλεκτρονικών βοηθημάτων. Δεν το υποτιμώ ως κίνδυνο, το έχω βιώσει νοσταλγώντας πχ απελπισμένα σε αρχαιολογικό χώρο την πρόσβαση στο Google επειδή δεν μπορούσα, ντροπή!, να θυμηθώ έναν μύθο. Στην αποθήκη ωστόσο προχτές το μυαλό μου απέδειξε πως δεν είναι πάντα έτσι, δίνοντας ένα απίθανο ρεσιτάλ αναπαραγωγής άχρηστης για την επιβίωση καταγεγραμμένης λεπτομέρειας: «Το κόκκινο το φορούσες το 2003 όταν σου είπε πως έχεις παχύνει, αλλά δείχνεις νάις, και μετά φάγαμε. Το μαύρο στο Ντορέ το 2002 με τη Λίλα και την Έφη, όταν συναντήσαμε τον Νόο με τα σανδάλια του. Σε αυτό το παλτό κρύωνες όταν είχες βάλει τα κλάματα το Φλεβάρη πριν 300 χρόνια» Έχω 3 πισί, άπειρα σιντί, φλασάκια, προσφάτως και εξωτερικό δίσκο, λογκς, μπλογκ και ψηφιακές, αλλά λίγη ελεήμονα λησμονιά δε βλέπω να παίζει πριν το Αλτσχάιμερ.

Τα μάτια μου προσπαθούν να συλλάβουν το λοξό φως, τις βαθιές σκιές, το χλωρότατο πράσινο, την εξαιρετική ευκρίνεια που μαντεύω πίσω από το αστιγματικό πέπλο. Κάπως έτσι.

Στον ελαιώνα καταλαβαίνεις πως γίνεται να χαθείς για μια εικοσαετία στο νησί.

Ο αισθητικός τρόπος που βλέπουμε τη φύση είναι σε μεγάλο βαθμό νεώτερο φαινόμενο – σε ένα τοπίο όπως στη φωτό πριν από εκατό χρόνια πιθανώς να ήξερα να αναγνωρίσω όλα τα δέντρα, τη χρήση τους, τα όρια των ιδιοκτησιών και τα χούγια κάθε ιδιοκτήτη. Η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα να ζήσω σε άλλους αιώνες, τουλάχιστον όχι στο παρελθόν. Ασθένειες, φτώχεια, δεισιδαιμονίες, κοινωνική ανισότητα και περιορισμοί – σκέφτομαι εδώ στην πολυθρόνα μου στο δυτικό ημισφαίριο του 21ου τι σόι σκληροτράχηλοι άνθρωποι ήταν οι πρόγονοί μου που τα άντεξαν όλα αυτά; Μερικές φορές όμως αναρωτιέμαι, αν είχα γεννηθεί έναν αιώνα πίσω, αν θα με αποζημίωνε αυτή η ανέγγιχτη φυσική ομορφιά σχεδόν παντού για έναν πιθανώς πρόωρο θάνατο από, ξέρωγω, πονόδοντο;