Όσοι ανησυχούν για το Large Hadron Collider και μήπως το μέλλον του πλανήτη εξελιχθεί όπως η αρχή του αγαπημένου μου Υπερίωνα (εγώ ανησύχησα, ως φαν της ε.φ. είμαι το καταλληλότερο θύμα για τέτοια σενάρια και ακόμα θυμάμαι τον αντίστοιχο πανικό για τα πειράματα στο Brookhaven το 99), μπορούν να παρακολουθούν τις βασικές εξελίξεις στο εξαιρετικά ενημερωμένο has the large hadron collider destroyed the world yet.com.

Δεν πολυβρίζω συνήθως, αλλά ανευρέθη νέο δυσπρόφερτο όνομα του Prince: είναι το “Εκείνος ο μαλάκας που μηνύει νήπια“. Η πέτρα του σκανδάλου εδώ.
Ο κόσμος πάει κατά διαόλου.

Eλπίζω θερμά στην θριαμβευτική δικαίωση της Στέφανι, μια και φιλοδοξούμε στο άμεσο μέλλον να ανεβάσουμε με τις Κόρες μια εκτέλεση (κυριολεκτικά) του Μποχήμιαν Ράψοντυ των Κουήν. Bismillah!

Με αφορμή αυτό.

«Συγγνώμη, τα αποτσίγαρα αυτά είναι δικά σας;»
«Ναι, γιατί;»
«Θα τα μαζέψετε τώρα που φεύγετε, έτσι δεν είναι;»
«Όχι. Γιατί να τα μαζέψω;»
«Για να μη λερώνουμε την παραλία;»
«Ε, οι άλλοι γιατί τα αφήνουνε τότε»
Το κλισέ με αφήνει για λίγο άφωνη. Τον κόβω και αποφασίζω την εθνοκεντρική προσέγγιση: «Ναι, αλλά εμείς δεν είμαστε ξένοι.»

Εκείνος τις μάζεψε μεν, αλλά με επέπληξα μετά πολλάκις για τον χειρισμό, αφού βάζω στοίχημα πως οι περισσότερες γόπες είχαν πεταχτεί από ελληνικότατα χέρια. Καλύτερα να είχα πει καμία γαλιφιά του στυλ «ναι αλλά δεν παραδειγματιζόμαστε από τους χειρότερους, δίνουμε το καλό παράδειγμα». Δεν ξέρω. Δεν θα έκανα πάντως για πολιτικός∙ το απλό αυτό τεστ απέδειξε πως έχω ροπή προς τον ξέφρενο λαϊκισμό.

Άκου οι ξένοι. Κι’ εγώ τι είμαι δηλαδή. Τι θράσος :}

Το ποστ δεν στρέφεται κατά των συναδέλφων καπνιστών, δεν θα μπορούσε ποτέ: η γράφουσα είναι φουγάρο, ωστόσο εδώ και 24 έτη αποκομίζει περήφανα από την παραλία περισσότερες γόπες απ’ όσες παράγει.

Το να εγκαταλείπεις το νησί καλοκαιριάτικα ταξιδεύοντας κόντρα στα εισερχόμενα μπουλούκια δεν είναι ιδιοτροπία, είναι αναγκαίος ξενιτεμός. Δεν αντέχεις εδώ, παρεκτός και αν έχεις ανάγκη στενής, ιδρωμένης και ξέπνοης ανθρώπινης επαφής στα καντούνια με τον συνάνθρωπό σου. Καλύτερο το στρίμωγμα στις παλιές πόλεις των άλλων, που ενέχει και τη χαρά του κατακτητή.

15 ημέρες στον αντίποδα, με ρακές, πανηγύρια, κάθε λογής πιτάκια, μαντινάδες, μαλεβιζιώτες, μονές με παραδείσιους κήπους. Επίσης πιστόλια, τουφέκια, τον Πασχάλη, καλάσνικωφ (με αυτήν ακριβώς την κλιμάκωση), εκλείψεις, μουσεία, γαμοπίλαφα, στάκα, θάλασσα, ξεραϊλα και πέτρα, πέτρα και πέτρα. Ωραία ήτανε.

Αύριο πρώτη του μήνα. Τα κεφάλια μέσα και do the hustle.

Το βίντεο από την γνωστή αμφιλεγόμενη όσο και θεαματική πρωτοβουλία του Byron Garcia στην φυλακή Cebu στις Φιλιππίνες.

Αχ, ώρα να διακοπεύσω και γω, πριν μου φύγει το καλοκαίρι. Σε όσους παραμείνουν στις επάλξεις, γενναίοι και μάγκες στο κάλεσμα των εργασιακών υποχρεώσεων Αύγουστο μήνα, αφιερώνω τους υπερήρωες του Mother Jones.

Καλόν Αύγουστο σε όλους, χωρίς τα περσινά.

Ενώ οι κούκλες με τα παλτά που φορούν τα κορίτσια πάνω από τα μαύρα συνολάκια του μουσουλμανισμού λιώνουν στη λάβρα της Μέσης Οδού, παραπέρα το παζάρι με τα διάφανα γκλίττερ υφάσματα της Ανατολής φαίνεται να απευθύνεται κυρίως σε τουρίστες και ορθόδοξους παπάδες.

Στην Πρίγκηπο, ο αγώνας για το μεροκάματο ενώνει Χριστό, Αλλάχ και τον πανταχού παρόντα Κεμάλ. Μα πανταχού. Ολούθε. Με κάθε ευκαιρία, φωτογραφία με ταιριαστή στην περίσταση πόζα και φόντο, σε χρυσό ως προτομή, σε υφαντό ώς χαλάκι, στις κούπες του καφέ με χαμηλωμένο πηγούνι και γαλανό βλέμμα, σαν γόης ταινίας του τριάντα.

Αυτό που με στενοχώρησε στην Κωνσταντινούπολη δεν είχε να κάνει με τις ερειπωμένες βίλες ενός παρελθόντος που μοιάζει με παραμύθι και τις έρημες εκκλησιές με καλυμμένα τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, λες και από τα πρόσωπα να εκπορευόταν θανάσιμος κίνδυνος, έλεος πια. Αλύτρωτα μου φάνηκαν τα μαλλιά των γυναικών κάτω από τις μαντήλες που όλο και πληθαίνουν στους δρόμους και ενοχλητική μια αμοιβαία καχυποψία που φαντάστηκα, ή όντως ήταν εκεί.

Αν έχετε φίλους ή συγγενείς προγραμματιστές, μηχανικούς λογισμικού, ΙΤ σπέσιαλιστς, ξάδελφο που κατασκευάζει ιστοσελίδες ή γενικά κάποιον που να υποφέρει πάνω από ένα πισί για να βγάλει το ψωμί του, γρήγορα, προλαβαίνετε ακόμη να του ευχηθείτε.

Μια κοινωνική προσφορά του Οίκου.