φαλάσαρνα
Με αφορμή αυτό.
«Συγγνώμη, τα αποτσίγαρα αυτά είναι δικά σας;»
«Ναι, γιατί;»
«Θα τα μαζέψετε τώρα που φεύγετε, έτσι δεν είναι;»
«Όχι. Γιατί να τα μαζέψω;»
«Για να μη λερώνουμε την παραλία;»
«Ε, οι άλλοι γιατί τα αφήνουνε τότε»
Το κλισέ με αφήνει για λίγο άφωνη. Τον κόβω και αποφασίζω την εθνοκεντρική προσέγγιση: «Ναι, αλλά εμείς δεν είμαστε ξένοι.»
Εκείνος τις μάζεψε μεν, αλλά με επέπληξα μετά πολλάκις για τον χειρισμό, αφού βάζω στοίχημα πως οι περισσότερες γόπες είχαν πεταχτεί από ελληνικότατα χέρια. Καλύτερα να είχα πει καμία γαλιφιά του στυλ «ναι αλλά δεν παραδειγματιζόμαστε από τους χειρότερους, δίνουμε το καλό παράδειγμα». Δεν ξέρω. Δεν θα έκανα πάντως για πολιτικός∙ το απλό αυτό τεστ απέδειξε πως έχω ροπή προς τον ξέφρενο λαϊκισμό.
Άκου οι ξένοι. Κι’ εγώ τι είμαι δηλαδή. Τι θράσος :}
Το ποστ δεν στρέφεται κατά των συναδέλφων καπνιστών, δεν θα μπορούσε ποτέ: η γράφουσα είναι φουγάρο, ωστόσο εδώ και 24 έτη αποκομίζει περήφανα από την παραλία περισσότερες γόπες απ’ όσες παράγει.
Ψιτ, γραφούσα (κατά το γραμβούσα): μάταιο το βρίσκω, και μιλάω εκ πείρας. Νουθεσίες δεν παίρνει το μυαλό ορισμένων δυστυχώς (άσε που δεν είναι πάντα θέμα ξένων/ντόπιων ή ξένων/Ελλήνων ένιγουει). Οπότε η μόνη κατάληξη είναι το να μπλέκεις, να σιχτιρίζεις, να τσακώνεσαι, εν τέλει να πέφτεις στο επίπεδο του άλλου. Και τι μπορείς να κάνεις θα μου πεις.. Δεν ξέρω. Ίσως αν παραδειγματικά μάζευες τις γόπες του εσύ η ίδια από μπροστά του να είχε μεγαλύτερο impact..
Ακόμα δεν το’κοψες το ρημάδι; Πρέπει..
Α, κι ωραία φωτό, ε.
Σχόλιο by schottkey — 2/9/2008 @ 10:19 πμ
Το show, don’t tell είναι παλιά πρακτική αλλά εξασκώ γενικότερη γοποσυλλογή εκ πεποιθήσεως – όχι επιδεικτικά, παρά μόνο για δική μου ευχαρίστηση. Πάω και γω παραλία να ηρεμήσω, ε, όχι να κάνω τον γλάρο της διαφήμισης.
Ζήλεψα όσους (συνήθως άντρες) θα λύνανε το ζήτημα χωρίς περιττές ενοχές με συνοπτικές διαδικασίες τύπου «μάζεψέ τα ρε μλκ, έτσι κάνεις σπίτι σου;». Αλλά δεν μου φαίνεται λύση η αντιπαράθεση, και αυτό όχι μόνο επειδή δεν έχω τους μυες να υποστηρίξουν μια τέτοια διαπραγμάτευση.
Γιατί, κακά τα ψέματα, δεν πάνε και πολλά χρόνια απ όταν πετάγαμε όλοι μας αποτσίγαρα και άδεια πακέτα, καλαμάκια και ξυλάκια παγωτού ανέμελα σε παραλίες και δρόμους, κάπου κει στα 70ς και 80ς, όταν η φύση φαινόταν ικανή να καταπιεί και να απορροφήσει τα πάντα. Ως reformed απορριματορίπτις που το έκοψε νωρίς, ελπίζω πως ο καθένας που ρυπαίνει ανέμελα είναι ένας αυριανός φανατικός της καθαριότητας – ξέρω πως οι κόρες μου είναι ήδη και θρέφω παράλογες ελπίδες.
Α, και θέμα αλλόφυλων/ιθαγενών όντως βέβαια δεν υπάρχει, η ανεμελιά κυκλοφορεί σε όλα τα χρώματα.
Και ναι, το κοψα 4 μηνες και το ξαναρχισα γιατι ήμουν δυστυχής. Η εγκεφαλική μου χημεία πρέπει να είναι πλήρως νικοτινοεξαρτώμενη πλέον.
Και θενκς*
Σχόλιο by helion — 2/9/2008 @ 10:37 πμ
(Προ ημερών…) Κουρεύουμε το γκαζόν. Εγώ που τη βαριέμαι τη μηχανή έχω αναλάβει να μεταφέρω το κομμένο χορτάρι στον πλησιέστερο κάδο, μέσα σε ένα τσουβάλι από λινάτσα που κάθε φορά αδειάζω και γεμίζω. Τιγκάρει ο κάδος, λοξοκοιτάζω τον διπλανό της ανακύκλωσης. Τον ανοίγω, είναι γεμάτος κανονικά σκουπίδια. Έχω το άλλοθι που χρειάζομαι κι έτσι τα επόμενα τσουβάλια τα αδειάζω πλέον εκεί. Ένα δεκάλεπτο μετά 25χρονη στέκεται στην εξώπορτα. «Εσείς αδειάσατε γκαζόν στον κάδο της ανακύκλωσης;». «Ναι, εγώ» με σκυμμένο κεφάλι. «Γιατί;». «Επειδή…» και προσπαθώ να δικαιολογηθώ. Εκείνη λέει, λέει, λέει, μου τα χώνει… Είμαι αδικαιολόγητη, δηλώνω ενοχή, εκείνη συνεχίζει, μπλα μπλα, το παρακάνει, της λέω «αρκετά». Δυσαρεστείται, συνεχίζει για να καταλήξει πως θα με καταγγείλει στον Δήμο. Φεύγει. Είμαι ράκος. Ωστόσο ούτε σκέψη να μεταφέρω το χορτάρι απ’ τον κάδο ανακύκλωσης σε σακούλες σκουπιδιών ή οτιδήποτε. Δεν θα το ξανακάνω.
(Χθες βράδυ…)Περπατάω στον δρόμο μου με κατεύθυνση προς τα ψιλικά για τσιγάρα κτλ. Ποδήλατο διασχίζει αντίθετα τον δρόμο, παιδάκι περνάει απέναντι, τρομάζει και κοντοστέκεται, φρενάρει το ποδήλατο, αναστάτωση, δεν χτυπάει κανένας. Οδηγός η 25χρονη του σκηνικού πριν. «Οδηγείτε ανάποδα στην οδό;». Ανεβαίνει στο ποδήλατό της και συνεχίζει αντίθετα. Την ακούω που φωνάζει: «Η μαλακία πάει σύννεφο…».
Σχόλιο by --- — 2/9/2008 @ 11:16 πμ
Χαχα! Να άλλος ένας λόγος που δν θα μπορούσα να γίνω πολιτικός – θα έπρεπε να είμαι συνεπώς αγία ώλ δε τάιμ (λέμε τώρα).
Δεν έχει νόημα να τσακίζεις τον άλλον με ένα εχθρικό μπαράζ πάντως, το πιθανότερο να έχεις το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό (παρεκτός κι’αν αυτό που επιθυμείς είναι να προβάλλεις το τρομακτικά righteous φωτοστέφανό σου).
Σχόλιο by helion — 2/9/2008 @ 11:47 πμ
Btw, όσο μαζεύαμε εσύ γόπες και εγώ χορτάρι, η συμμαθήτριά μας ΜακΚένζι (βλ. βίντεο) προετοιμαζόταν για τη νέα σχολική χρονιά. Πάλι τελευταίες θα είμαστε στην τάξη, μου φαίνεται…
Σχόλιο by --- — 2/9/2008 @ 1:24 μμ
Α, εγώ προπονούμαι στα βήματα αυτής εδώ. Cool :)
Σχόλιο by helion — 2/9/2008 @ 1:29 μμ
Με αρεζες! Και για την οικολογικη συνειδηση (αν και ενταξει αυτη καμωνονται πως την εχουνε πολλοι) αλλα κυριως για τον αυτοσαρκασμο και την αυτογνωσια. Ακομα δε βγηκαμε απο το αυτο- και θελουμε και παραλιες καθαρες. :)
Σχόλιο by Niemandsrose — 2/9/2008 @ 9:31 μμ
Η πορεία προς τη γνώση είναι μακρά, και μετά πεθαίνεις (δε με βλέπω να προλαβαίνω το singularity του Ray Kurzweil).
Αργκ.
Σχόλιο by helion — 3/9/2008 @ 8:50 πμ
Hello.
Φοβερή φωτογραφία, επαγγελματική ακρίβεια.Στα Φαλάσαρνα έχει κοκκινωπό χαλικάκι, και κάτι σχετικό με αρχαιότητα που δεν θυμάμαι.
Το meme “κυρίες-που-κάνουν-συστάσεις” είναι ανθεκτικό & διαχρονικό, άσχετα αν ως προς το περιεχόμενο των συστάσεων παρατηρούμε μια μετατόπιση αντίστοιχη με τις αλλαγές στο κοινωνικό, ιδεολογικό κλπ πεδία.Μακάρι το παναρχαιο αυτό μιμήδιο να μεταλλαχθεί τελικά σε κάτι ευεργετικό για τη σωτηρία του πλανήτη.
Σχόλιο by alberich — 3/9/2008 @ 9:28 πμ
Ja, ja, έτσι βολεύεται κανείς στα παρήγορα κλισέ, ακολουθώντας ένα μακραίωνο αρχέτυπο όπως της Νουθετούσας Γραίας (with a twist, αλλιώς τι παιδιά του εικοστού θα ήμασταν). Φαντάζομαι πως στις κόρες πχ είναι τόσο μέηνστρημ και βαθειά εντυπωμένο το οικολογικό ζήτημα, που θα αποτελεί όντως μέρος της συντηρητικής παράδοσης προς διαιώνιση. Χτες η δεκατριάχρονη μάλωνε την εννιάχρονη πως χαλάει πολύ νερό για να πλύνει τα δαμάσκηνα, μένω συνεχώς κόκκαλο. Όχι πως είναι και τόσο γενικευμένο το φαινόμενο ακόμη – ο ογδοηκονταετής γείτων κ. Παύλος (όχι ο αλβανοφάγος, ο άλλος, ο ιππότης της καθαριότητας) άκουσε τον εξάψαλμο όταν τόλμησε να πει σε κάτι λυκειόπαιδες να μην πετάνε κάτω τα λαδωμένα χαρτιά από τα σουβλάκια.
Παρεμπιπτόντως, δεν ξέρω αν στους παλαιότερους η έννοια του χώρου προς προστασία περιλαμβάνει και φυσικές τοποθεσίες, ή περιορίζεται μόνο στο πλαίσιο του οργανωμένου αστικού περιβάλλοντος. Επίσης, ενδεχομένως να υπάρχει και η αναστροφή αυτού σε νεότερες ηλικίες, δλδ νέοι που δεν θα τους περνούσε από το μυαλό να αφήσουν πλαστικά μπουκάλια σε μια παραλία, ωστόσο εκτονώνουν τον θυμό τους στους κοινόχρηστους χώρους και σε αρχιτεκτονικές εξουσίας (μάι αςς δλδ, κυρίως σε κάτι δύσμοιρα ερείπια και μίζερα σχολεία). Συνήθως βέβαια υπάρχει τεκμηριωμένα αδιαφορία και για τα δύο.
Προσωπικά δεν ξέρω κατά πόσο θα καταφέρνω να τηρώ σοφή ψυχραιμία ως ζωντανό αρχέτυπο: ένας λόγος που αντιπαθώ τις αντιπαραθέσεις είναι πως λειτουργώ σε 2 modes μόνον, νορμάλ και berserker. Μάλλον θα κλίνω προς το κλισέ της στρίγγλας μισάνθρωπου με τις μηνύσεις.
Δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα κόκκινη η άμμος στη Φαλάσσαρνα, μήπως είναι κάτι σε τοπικό φαινόμενο, ή αλλού εντελώς – αρχαιότητες έχει πάντως κοντά, θα το ερευνήσω.
Ευχαριστώ για το κομπλιμαν για τη φωτό (ευτυχώς το γουεμπ συγχωρεί πολλά ελαττώματα με τις μικρές αναλύσεις)
Πολλά έγραψα, ουφ :)
Σχόλιο by helion — 3/9/2008 @ 11:58 πμ
Respect!
Αψογος χειρισμός!
Και το κυριότερο… μίλησες!
Σχόλιο by philos — 3/9/2008 @ 1:02 μμ
Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο μπαλέτο (sic). Οι ξένοι αποτελούν μικρό ποσοστό για τον απλούστατο λόγο ότι δεν καπνίζουν. Όσο για την γαϊδουριά, άνθρωπος που του λες παρακαλώ πάρτε τα σκουπίδια στον κάδο (που βρίσκεται δέκα μέτρα παρακάτω από το πεύκο που έχει αράξει έξω ακριβώς από την περίφραξή σου) και τελικά στα κρεμάει (σε σακουλίτσα, νοικοκυρεμένα) στην περίφραξη επιδεικτικά και φεύγει τί κάνεις; Ή τον άλλο που, την σακουλίτσα (είπαμε νοικοκυρεμένα) την μεταφέρει σφυρίζοντας προς τον (ίδιο) κάδο, φιρουλί φιρουλά, κοιτάει γύρω γύρω και μετά τα πετάει στο διπλανό ποταμάκι μέσα στις καλαμιές (δέκα μέτρα από τον κάδο προς άλλη κατεύθυνση όμως όλα κι όλα). Αυτός ο κάδος πια…
Σχόλιο by Valeria — 3/9/2008 @ 2:57 μμ
«Ε, οι άλλοι γιατί τα αφήνουνε τότε»
Απάντηση: «γιατί είναι κάφροι σαν και σένα»
Game, set, match.
Σχόλιο by Korfas di gkreit — 3/9/2008 @ 5:15 μμ
@ophilos, αψογος δεν ήταν, αυτό λέω, αλλά θενκς για τον αγωνιστικό χαιρετισμό.
@Βαλέρια, θα την είχα σπάσει την περίφραξη με επανειλημμένα χτυπήματα της κεφαλής μου επ’ αυτής. Μετά φόρας. Δώσε ένα κομμάτι του κάδου για ανάλυση, φαίνεται να περιέχει κάποιο ισχυρό αντισκουπιδικό.
(ασχ: Δηλαδή γύρισες κιόλας;)
@κόρφιοτ, χαχα! Ιδού ο λόγος που η σταντ απ κόμεντυ δεν έχει πολλές γυναίκες. Θα ήμουν ακόμα εκεί σκεπτόμενη αν έκανα καλά που χρησιμοποίησα τη λέξη Kaffir, ή μήπως δεν ήταν αρκούντως πολιτικά ορθό.
Σχόλιο by helion — 3/9/2008 @ 7:25 μμ
Άσε καλύτερα, θα σε πάνε μέσα από ό,τι φαίνεται αν τους πεις κάφρους “the unlawful, intentional and serious violation of the dignity of another” (W.A. Joubert, 1981; The Law of South Africa, VI, p251-254)”. Μπορείς σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως ο γιος μου στο νηπιαγωγείο, να χρησιμοποιήσεις πχ μια εντελώς άσχετη λέξη αλλά με το σχετικό ύφος “νιε νιε νιενιε νιε είσαι σπαράγγι, είσαι σπαράγγι”.
Σχόλιο by Valeria — 4/9/2008 @ 8:01 πμ
Για όσους αγαπάμε τη φύση, τις παραλίες και το ελεύθερο κάμπινγκ μία είναι η λύση για τους τραγικούς μικροαστούς που δεν το εισπράττουν το μήνυμα με το καλό : ΞΥΛΟ. Και τότε ο κάθε κάγκουρας θα μάθει πως είναι να κάνεις τη φύση σαν το μυαλό και την κοινωνία σου.
Σχόλιο by inlovewithlife — 4/9/2008 @ 12:49 μμ