Πως το λέει αυτό ο Καμύ με το ανίκητο καλοκαίρι καταμεσής στο χειμώνα; Αυτό μου θύμισαν οι Detektivbyrån.

Κυριακή βράδυ στο νησί, έξω μαυρίλα και σιωπή και μέσα τα ίδια. Μετράμε μια βδομάδα μετά, και το θολό σχήμα στερεοποιείται και αναλύεται από τα ΜΜΕ σχηματικά σε:

α) ξεπερασμένους από τα γεγονότα ευγενείς αναρχικούς
β) τα γυμνάσια σε ταχύρρυθμο εκπαίδευση αντάρτικου πόλεων
γ) τα λούμπεν και τα κοινού ποινικού, γιατί κάποιος πρέπει να έσπασε και τα μη-πολυεθνικά καταστήματα
δ) τα μεταναστόπουλα για τις λεηλασίες, ένεκα που δεν έχουνε
Ε) άμα είσαι αριστερός, είχε και προβοκάτορες.

Ο,τι πείτε. Είμαι από επαρχία, τα βλέπω από μακριά μέσω twitter, tvxs και χτες νύχτα από το γουέμπκαμ της ζούγκλας, τι κατάντια. Οι μέρες που πέρασαν ακύρωσαν μερικές από τις σιωπηρές αυταπάτες μου: τσακώθηκα με φίλους, άνοιξαν χάσματα, άκουσα απίστευτα πράγματα από νέους ανθρώπους εξαιρετικής μόρφωσης («στο ψαχνό να τους ρίξουνε»). Με τρόμαξε η άβυσσος, η ακατανοησία, η άρνηση να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι το γιατί πρέπει να διαδηλώνεις. Βρέθηκα να εξηγώ και στην Κόρη ακόμη γιατί δεν έχει σημασία αν το παιδί ήταν στα Εξάρχεια ή όχι, έβριζε ή όχι, πως απλώς δεν πυροβολείς άοπλους ως αστυνομικός, παιδιά ή μεσήλικες, δεν έχει διαφορά. Την έβλεπα την επόμενη μέρα να κατεβάζει από το νετ εικόνες διαδηλωτών, κείμενα, σλόγκαν και να σώζει την σελίδα του νεκρού πριν την κατεβάσουν, στήνοντας σε ένα φόλντερ ένα μνημείο του. Βραχυκύκλωσα με τα μαρμαρωμένα στις καταστροφές ματ, που εκτονωνόταν θρασύδειλα μετά πατώντας άσχετα παιδιά διαδηλωτές στο λαιμό και με τις κιτς γελοιότητες της μυθοπλασίας από ανθρώπους που προσπαθούσαν να καβαλήσουν το ρεύμα: σλο-μόσιον με μουσική Σαββόπουλου, ανόητα ποιήματα, ξεδιάντροπους λαϊκισμούς περί Παπαφλέσσα ή Αθανάσιου Διάκου, θα σας γελάσω.

Όχι, δε βρήκα άκρη ακόμα, ούτε στέγη ιδεολογική, ούτε θεωρητικοποίηση ικανή να τα χωρέσει όλα αυτά.

Το μόνο που αισθάνομαι είναι πως το πολυδύναμο χάος που σήκωσε την άσχημη κεφαλή του είναι ένα χάος παιδί δικό μας νόθο, του οποίου κανείς δεν αναγνωρίζει την πατρότητα, άξιος σχιζοφρενής άρρεν απόγονος που θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλά, γιατί δε νομίζω αυτή η επαφή μας να ήταν η τελευταία. Και πως αυτή η κυβέρνηση το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να απεμπλέκεται σαν άντρας σε καυγά περί σχέσης και να πληρώνει κατόπιν καταστροφής αποζημιώσεις, λεφτά, γιατί όλα είναι μόνο θέμα χρημάτων ξέρετε, οι ζωές, το κατεστραμμένο κέντρο, το μαγαζί του καθενός, τα περσινά καμένα δάση, πάρε ευρώ και τι σε νοιάζει, πως κάνεις έτσι, να, πάρε! λες και τα αγαπούσες αυτά που έχασες, λες και έχει σημασία.

Αφαιρούμαι. Ένα παιδί γνωστό μου, ένας νέος άνθρωπος με παιδεία, νου και κρίση είναι αυτούς τους μήνες εύζωνας, σκοπιά στο Σύνταγμα. Αναρωτιέμαι αν φοβάται, και τι να σκέφτεται όλες αυτές τις νύχτες ως συμβολικός φρουρός της δημοκρατίας μας, αυτής που θα θέλαμε να είναι. Εκεί δίπλα του θα ήθελα να είμαι απόψε, να τον ρωτήσω.

Επειδή δεν μου αρέσει να υποφέρω μόνη, ιδού ο διασημότερος βαρύτονος της σιξτοσέβεντιζ γερμανικής σκηνής, παρέα με τα γκερλς του ( δώστε βάση στην αυθόρμητη κίνηση του 0:55) σε ένα από τα αγαπημένα του είδη, το lets-drink-till-oblivion-song για κάτω από τη τέντα με τις μπύρες.

Ο δημοφιλέστατος Heino παρά τις μελίρρυτες προτροπές του για ένα ουίσκι ακόμα (¡καράμπα!) στην εύθυμη παρέα του, προτροπές τις οποίες συνήθως κρίνω αξιέπαινες και άμεσα εφαρμοστέες, μου φαίνεται κάπως απειλητικός, ίσως λόγω στερεότυπου. Όπως και να έχει το βίντεο μου προκαλεί οδοντοτριγμούς, αμήχανη δυσανεξία παρόμοια με κείνη που εμφανίζεται στην επαφή με τον τροχό του οδοντίατρου – και δεν μπορώ να σταματήσω να το βλέπω. Truly priceless :)

Λόγος Nο 1713 που λατρεύω το νετ – ανακαλύπτω πως δεν είμαι η μόνη που περπατάει στο δρόμο επαναλαμβάνοντας σαν μάντρα το όνομα Seetharaman Narayanan στο μυαλό μου. Ανώτερος του Khaled Mardam-Bey των ηρωικότερων και πιο επικοινωνιακών χρόνων μου. Σήμερα δεν άντεξα και τον γκουγκλάρισα, έχει και λακάκια, κιούτ.

It has been said that Seetharaman Narayanan has evolved to the point where he is more Lens Flare than man. He can bevel and emboss through the power of sheer thought. (Okelvin)

Μετά τα κοσμοϊστορικά της Τετάρτης έχω μείνει κάπως μετέωρη. Τον τελευταίο μήνα το κύριο χόμπυ μου ήταν να παρακολουθώ σα μανιακή πολλς, νέα και παραπολιτικά για τις αμερικάνικες εκλογές. Απ’ όταν νίκησε ο Βαλές ο Σπαθάτος και παραδέχτηκε την ήττα του σε μια απρόσμενης αξιοπρέπειας ομιλία ο ΜακΚέην, αισθάνομαι μια απότομη πτώση αδρεναλίνης – όχι τόσο βέβαια όσο αυτοί εδώ οι φλιμμένοι.

(enter φθόνος και θρήνος)

Πανηγύρισα όπως οι περισσότεροι, αλλά βλέποντας τους εορτασμούς και τα δάκρυα χαράς των Άλλων για τον νέο πρόεδρό Τους, αισθάνθηκα μια ξαφνική ζήλια. Όχι επειδή διεκδικώ κάτι παραπάνω από τον χαρισματικό πολιτικό-σταρ από το t-shirt που ήδη παράγγειλα. Απλώς οι άνθρωποι ζουν κάτι το οποίο έχουμε στερηθεί πολλά χρόνια: καλώς ή κακώς, αφελώς ή δικαιολογημένα πιστεύουν πως εξέλεξαν έναν άνθρωπο που θα κάνει τη διαφορά, θα φέρει την αλλαγή (στην Ελλάδα ένα σλόγκαν καμένο, καμένο), έχουν κάτι στο οποίο *ελπίζουν* όσο εμείς τσαλαβουτάμε στο τέλμα της παραίτησης σε όλα τα επίπεδα.

(enter άσκοπες ρητορικές ερωτήσεις)

Οράματα εγγύτερα υπάρχουν; Ένας (ή μία) Ομπαμόπουλος, Ομπαμάκης ή έστω Ομπαμίδης; Δε χρειάζεται να είναι ο Μεσσίας, απλώς ένας άνθρωπος έξυπνος, δραστήριος, ικανός και προοδευτικός – και να *πείθει*, γιατί οι νέες πολιτικές χρειάζονται και ένα πρόσωπο να τις εκφράζει και τις συμβολίζει. Γίνεται;

(enter γκρίνια και αποδοχή)

Μπα. Δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ έναν τέτοιο άνθρωπο να αναδύεται στην ελληνική πολιτική σκηνή, όπου όσοι νεαρότεροι σε ηλικία αναδεικνύονται από τα κόμματα είναι συνήθως κακέκτυπα των πολιτικών τους προστατών, ήδη κατεστραμμένα από τον κυνισμό των δοσοληψιών στις νεολαίες, μαλθακοί κακεντρεχείς μπούληδες με κοινωνικό όραμα μηδέν. Ομπάμιες.

Οκ, μου φαίνεται ξεφόρτωσα κάπως. Καλό Σαββατοκύριακο.