Δημοσίως και ταπεινά ζητώ συγγνώμη από τον schottkey που τον κατηγόρησα, η άσχετη, για έμφαση σε ενίοτε ελάσσονα μουσική. Αυτό που κρέμασε, αν και παλαιότερο, το ανακήρυξα στο κατ΄εξοχήν άσμα της φετεινής άνοιξης.
Αφιερωμένο στους φίλους που τριγύρισαν το Πάσχα στο νησί και γέμισαν τον χάρτη αυτών των ημερών με προγραμματισμένες ή / και τυχαίες συναντήσεις : την γλυκύτατη Theorema, τον στιβαρό Herr K, τον φίλο DimitrisTI, την αεικίνητη Evee και τους εντόπιους Papapete και τον απίστευτο τροβατόρε, που δεν είχα το λινκ του, αλλά ορίστε :)
Ο Μπάλλαρντ με γοήτεψε παλιά με το Drowned World, με εντυπωσίασε με την ιστορία του, όπως κινηματογραφήθηκε στο Empire of the Sun, αλλά τον αγάπησα διαβάζοντας το ελεγειακό Voices of Time. Ήταν ικανός να παράγει ανεξίτηλες εντυπώσεις: κόσμους που είτε αναχρονίζονται στην παλαιοζωική, είτε ξεκουρδίζονται σαν ρολόι, του οποίου το εκκρεμές χάνει σε ροπή ταλάντωσης ∙ εικόνες με πένθιμο, αινιγματικό συμβολισμό ∙ ήρωες που επιλέγουν την απομόνωση μπροστά στην καταστροφική εντροπία. Όταν απορρυθμίζεται το σύστημα, η πανοπλία του μοντερνισμού εγκαταλείπεται και παραμένει άδειο κέλυφος, ενώ οι πρωταγωνιστές χάνονται σε ένα μυστικιστικό ταξίδι αταβισμού.
Γεγονός είναι πως στα μάτια μου μια σπείρα, μια καυτή καλοκαιρινή μέρα, μια αδειασμένη πισίνα, ένα πλανητάριο απέκτησαν ένα άλλο επιπλέον νόημα ως πένθιμη παρήχηση, όχι ακριβώς ενός memento mori, αλλά ενός βιολογικού ντετερμινισμού παράφωνου με την ad astra εποχή, κατά την οποία περιγράφτηκαν από τον Μπάλλαρντ – στα βιβλία του το ζενίθ είναι ήδη παρελθόν και η μόνη δυνατή πορεία είναι προς την απώλεια.
Λυπήθηκα ειλικρινά που τον χάσαμε και αυτόν, όντως άλλη μια νίκη για τις φωνές του χρόνου και την εντροπία.
Ακουμπώ το τηλέφωνο στο τραπέζι. Ξαπλωμένη στον καναπέ με τα πόδια σηκωμένα δεν αισθάνομαι τίποτε, παρά το μούδιασμα της κούρασης. Μένω ακίνητη. Ο αέρας είναι ασάλευτος και ουδέτερος, δεν νοιώθω ούτε ζέστη ούτε δροσιά. Κανένας αχός τηλεόρασης, ραδιόφωνο, φωνή παιδιού, τίποτε δεν σπάει αυτή τη σπάνια σιωπή που ξεχύνεται σε σχεδόν απτά κύματα ξεχειλίζοντας από το σπίτι με τα ορθάνοικτα παράθυρα σε όλη τη γειτονιά κάτω.
Από το παράθυρο φαίνονται τα ελαφριά χρυσόγκριζα σύννεφα που χαμηλώνουν στη μεγάλη πλατεία ανάμεσα στα τείχη του φρουρίου και τις προσόψεις των σπιτιών σχεδόν σαν ταβάνι, ένα γιγάντιο σκηνικό κλειστό. Κάπου έξω, απροσδιόριστα, αρχίζει να βουίζει ήρεμα μια μηχανή, και, ενώ γλιστρώ σε μια νάρκη αθέλητη, μου φαίνεται πως είναι μια από τις μηχανές που κινούν αυτό το μεγάλο θέατρο, πως έχω πιάσει τον κόσμο άδειο, σε μια σπάνια στιγμή ανάμεσα σε δύο σκηνές, στην παύση ανάμεσα σε δύο ανάσες.
Σιωπηλά αρχίζει να πέφτει μια βροχή ψιλή, σα σκόνη, χρυσωμένη από το πλάγιο φως του ηλίου ενώ με παίρνει ο ύπνος.
Μου αρέσει! πολύ αυτή η πολυσυλλεκτική ακομπλεξάριστη ερμηνεία του ποιήματος The Raven του Πόε ∙ και τα πομπώδη κομμάτια, και οι λανθασμένες προφορές, και οι απαγγελίες σε άσχετο με την ατμόσφαιρα του ποιήματος καλοφωτισμένο περιβάλλον, και τα ερασιτεχνικά υποβλητικά εφέ αλλού. Ίσως επειδή οι άνθρωποι απολαμβάνουν αυτό που κάνουν, ή μόνο και μόνο επειδή το όλον δεν έχει καμία σχέση με έννοιες που με κάνουν και τρέχω, όπως «εκλαΐκευση της τέχνης» και «ποιητικές βραδιές». Αν δεν ήμουν τόσο κότα, θα ήθελα να κάνω κι’ εγώ μια προσπάθεια, για την τελική και δραματικότερη όλων στροφή, φυσικά.
Με τα ευτελίσματα του twitter και τα γυρίσματα του φέησμπουκ και στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία ξαστόχησα τα διακόσια χρόνια από την γέννηση του μαιτρ – 19 Ιανουαρίου 1809. Καιρός να μαζεύομαι πια.
Ωρα ήταν να τα βάλει ο Ομπάμα με τους *πραγματικούς κακούς*. Μέχρι και ο Sakis έχει βγει σε action figure, αλλά τι να το κάνεις, το πολύ να τον στήσεις στο σπιτάκι παρέα με την Μπάρμπι. Για να σε βάλουν απέναντι στον Darth όμως, ε, πρέπει να είσαι μάγκας. Mαζί με άλλα 3 εκατομμύρια πέσαμε ωσάν DoS attack για ένα σετ στο Gamu-Toys, που κράσαρε ένδοξα και απέσυρε προσωρινά τη σελίδα με το πολυπόθητο ζεύγος. Ένας προνοητικός έσωσε το περιεχόμενο εδώ, για παρηγοριά, μέχρι να βρεθούν τα κινεζικά εργοστάσια που θα βοηθήσουν να ανταπεξέλθει η εταιρία στις αυξημένες απαιτήσεις.
Άσχετο, αλλά πολύ θα ήθελα να ήξερα τι να σκέφτονται αυτοί οι κινέζοι εργάτες για τα προϊόντα που τους έρχονται για φασόν, και τι συμπεράσματα να βγάζουν για μας.
Δημοσίως και ταπεινά ζητώ συγγνώμη από τον schottkey που τον κατηγόρησα, η άσχετη, για έμφαση σε ενίοτε ελάσσονα μουσική. Αυτό που κρέμασε, αν και παλαιότερο, το ανακήρυξα στο κατ΄εξοχήν άσμα της φετεινής άνοιξης. 
Ο Μπάλλαρντ με γοήτεψε παλιά με το Drowned World, με εντυπωσίασε με την ιστορία του, όπως κινηματογραφήθηκε στο Empire of the Sun, αλλά τον αγάπησα διαβάζοντας το ελεγειακό Voices of Time. Ήταν ικανός να παράγει ανεξίτηλες εντυπώσεις: κόσμους που είτε αναχρονίζονται στην παλαιοζωική, είτε ξεκουρδίζονται σαν ρολόι, του οποίου το εκκρεμές χάνει σε ροπή ταλάντωσης ∙ εικόνες με πένθιμο, αινιγματικό συμβολισμό ∙ ήρωες που επιλέγουν την απομόνωση μπροστά στην καταστροφική εντροπία. Όταν απορρυθμίζεται το σύστημα, η πανοπλία του μοντερνισμού εγκαταλείπεται και παραμένει άδειο κέλυφος, ενώ οι πρωταγωνιστές χάνονται σε ένα μυστικιστικό ταξίδι αταβισμού. 
