από μακριά
Κυριακή βράδυ στο νησί, έξω μαυρίλα και σιωπή και μέσα τα ίδια. Μετράμε μια βδομάδα μετά, και το θολό σχήμα στερεοποιείται και αναλύεται από τα ΜΜΕ σχηματικά σε:
α) ξεπερασμένους από τα γεγονότα ευγενείς αναρχικούς
β) τα γυμνάσια σε ταχύρρυθμο εκπαίδευση αντάρτικου πόλεων
γ) τα λούμπεν και τα κοινού ποινικού, γιατί κάποιος πρέπει να έσπασε και τα μη-πολυεθνικά καταστήματα
δ) τα μεταναστόπουλα για τις λεηλασίες, ένεκα που δεν έχουνε
Ε) άμα είσαι αριστερός, είχε και προβοκάτορες.
Ο,τι πείτε. Είμαι από επαρχία, τα βλέπω από μακριά μέσω twitter, tvxs και χτες νύχτα από το γουέμπκαμ της ζούγκλας, τι κατάντια. Οι μέρες που πέρασαν ακύρωσαν μερικές από τις σιωπηρές αυταπάτες μου: τσακώθηκα με φίλους, άνοιξαν χάσματα, άκουσα απίστευτα πράγματα από νέους ανθρώπους εξαιρετικής μόρφωσης («στο ψαχνό να τους ρίξουνε»). Με τρόμαξε η άβυσσος, η ακατανοησία, η άρνηση να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι το γιατί πρέπει να διαδηλώνεις. Βρέθηκα να εξηγώ και στην Κόρη ακόμη γιατί δεν έχει σημασία αν το παιδί ήταν στα Εξάρχεια ή όχι, έβριζε ή όχι, πως απλώς δεν πυροβολείς άοπλους ως αστυνομικός, παιδιά ή μεσήλικες, δεν έχει διαφορά. Την έβλεπα την επόμενη μέρα να κατεβάζει από το νετ εικόνες διαδηλωτών, κείμενα, σλόγκαν και να σώζει την σελίδα του νεκρού πριν την κατεβάσουν, στήνοντας σε ένα φόλντερ ένα μνημείο του. Βραχυκύκλωσα με τα μαρμαρωμένα στις καταστροφές ματ, που εκτονωνόταν θρασύδειλα μετά πατώντας άσχετα παιδιά διαδηλωτές στο λαιμό και με τις κιτς γελοιότητες της μυθοπλασίας από ανθρώπους που προσπαθούσαν να καβαλήσουν το ρεύμα: σλο-μόσιον με μουσική Σαββόπουλου, ανόητα ποιήματα, ξεδιάντροπους λαϊκισμούς περί Παπαφλέσσα ή Αθανάσιου Διάκου, θα σας γελάσω.
Όχι, δε βρήκα άκρη ακόμα, ούτε στέγη ιδεολογική, ούτε θεωρητικοποίηση ικανή να τα χωρέσει όλα αυτά.
Το μόνο που αισθάνομαι είναι πως το πολυδύναμο χάος που σήκωσε την άσχημη κεφαλή του είναι ένα χάος παιδί δικό μας νόθο, του οποίου κανείς δεν αναγνωρίζει την πατρότητα, άξιος σχιζοφρενής άρρεν απόγονος που θα έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε καλά, γιατί δε νομίζω αυτή η επαφή μας να ήταν η τελευταία. Και πως αυτή η κυβέρνηση το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να απεμπλέκεται σαν άντρας σε καυγά περί σχέσης και να πληρώνει κατόπιν καταστροφής αποζημιώσεις, λεφτά, γιατί όλα είναι μόνο θέμα χρημάτων ξέρετε, οι ζωές, το κατεστραμμένο κέντρο, το μαγαζί του καθενός, τα περσινά καμένα δάση, πάρε ευρώ και τι σε νοιάζει, πως κάνεις έτσι, να, πάρε! λες και τα αγαπούσες αυτά που έχασες, λες και έχει σημασία.
Αφαιρούμαι. Ένα παιδί γνωστό μου, ένας νέος άνθρωπος με παιδεία, νου και κρίση είναι αυτούς τους μήνες εύζωνας, σκοπιά στο Σύνταγμα. Αναρωτιέμαι αν φοβάται, και τι να σκέφτεται όλες αυτές τις νύχτες ως συμβολικός φρουρός της δημοκρατίας μας, αυτής που θα θέλαμε να είναι. Εκεί δίπλα του θα ήθελα να είμαι απόψε, να τον ρωτήσω.
Φρανκεστάιν γίναμε και θα μας φάει το κατασκεύασμά μας. Καλά να πάθουμε.
Πόσοι κατεβήκαμε στη πορεία να δούμε με τα μάτια μας τι γίνεται; Όλοι τρέξαμε μέσα… Κάποια στιγμή οι μολότωφ θα πετιόνται μέσα στα σπίτια μας. Και τότε να δω τι θα γίνει.
Σχόλιο by Gkolfas — 15/12/2008 @ 4:34 πμ
Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο: ο άδικος θάνατος ενός παιδιού από το όπλο ενός ηλίθιου, ή η μεγα-σκύλευση του νεκρού από “συγκλονισμένους” πτωματοφάγους δημοσιογραφο-πολιτικο-αλήτες. Οσο για τις καταστροφές, αυτές τις βλέπουμε απαθείς και τις δικαιολογούμε ηθικά ως κοινωνία εδώ και χρόνια, δίνοντας ταυτόχρονα το κατάλληλο μάθημα στους νεότερους. Τώρα μας εκπλήσσουν; Υπάρχει λύση; Και βέβαια όχι, αφού οι βασικές συνιστώσες μιας λύσης δεν υπάρχουν και δεν πρόκειται να υπάρξουν στο ορατό μέλλον: α) Κατάλληλα πολιτικά αναστήματα (και όχι τρεμάμενοι νάνοι ή αδίστακτοι δημαγωγοί) και β) αλλαγή στη συνολική νοοτροπία αυτής της κοινωνίας (που μόνο η σωστή Παιδεία μπορεί να επιφέρει). Νομοτελειακά, φοβούμαι, τα πράματα θα γίνονται όλο και χειρότερα, μέχρι να επέλθει η αριστοτέλεια Κάθαρση. Με τις συνακολουθούσες πραγματικές καταστροφές.
Σχόλιο by Β.Ε. — 15/12/2008 @ 11:08 πμ
Τα γράφω και μου φαίνονται κοινοί τόποι, αλλά here goes: οι καιροί είναι δύσκολοι και θα ζορίσουν και άλλο, δεν υπάρχουν πια πολλές βεβαιότητες. Μέσα στη σύγχυση κρατάμε μάτια, αυτιά και καρδιά ανοικτά.
Σχόλιο by helion — 15/12/2008 @ 12:53 μμ
Carissima,
Αρχίζω από το τέλος, από τον ευζωνα. Οι εύζωνοι ως γνωστόν ανέκαθεν είτανε το καμάρι και εκπροσωπούσαν την λεβεντιά του τόπου.Πρίν λίγα χρόνια δηλαδή πριν την χειραφέτηση-απελευθέρωση της Ελληνίδας κόρης είχανε τεράστιο σουξέ με αλλοδαπές καλλονές. Κάθε βράδυ εγεύοντο και νέες συγκινήσεις .Οι εύζωνοι ποτέ δεν φοβούνται και ιδιαίτερα οι του Συντάγματος.Ελπίζω να στο επιβεβαιώσει και ο αγαπητός φίλος σου.
Εγώ χάος δεν γλέπω και το παιδί δεν είναι νόθο. Γέννημα και θρέμμα της εποχής και του τόπου φυσικά .
Διερωτόμαι γιατί ” ακυρώθηκαν μερικές σιωπηρές αυταπάτες σου” Τι νόμιζες ότι όλα μέλι γάλα;;
Με σύστημα νοσηρό που για χρόνια αυτοτροφοδοτείται με ασπιρίνες για τους πόνους ποσο θα βαστάξει;;
Οι νέοι ανθρωποφάγοι στην νήσον με την εξαιρετική μόρφωση, που επιθυμούν ” στο ψαχνό να τους ρίξουνε ”
είναι οπαδοί των “golden boys” εφυσηχασμένοι και ανιστόριτοι νάρκισοι, που τώρα φοβούνται και ζούν το δράμα τους εκεί που έτσι κι΄αλλιώς θα τους
χαλάσει το ισιο.
Κάθε κυριακή βράδυ εκεί έννοιωθα μαυρίλα και σιωπή.
Με ξάφνιασες που νοιώθεις έτσι και ” τσακώθηκες με φίλους (;;) και άνοιξες χάσματα”.
Εκανες πολύ καλά από μιά μεριά . Στην γενική επικρατούσα αναισθησία και νάρκωση τι περίμενες να βρείς;;; Σε ώρες που ο ποπός σφίγγει και απρόσμενα γεγονότα (;;) συμβαίνουν οπισθοχωρούν λακίζουν γιατί ξέρουνε οτι θα χάσουνε τουλάχιστον την ησυχία τους .
Στην πυρκαγιά πανικοβλήθηκαν. Το σάπιο δέντρο θα πέσει . Εσύ το ξέρεις καλά. Είναι θέμα χρόνου.
Μείνε ατάραχη. Δεν τελειώσαμε εδώ .Οτι επακολουθείσει θάναι η αρχή του νέου.Ετσι θέλω να πιστεύω.
Ισως η ιστορία επαναλαμβάνεται κάτω από νέες συνθήκες
Οποιος δεν βλέπει και δεν φορέσει τα γιαλυά του αλλοιθωρίζει.
Υμέτερος
Σχόλιο by unctor — 16/12/2008 @ 12:57 πμ
“Δεν ήρθε η ώρα να βγω σε σύνταξη”.
Σχόλιο by Valeria — 18/12/2008 @ 2:04 μμ