όπου απλώς ζηλεύω.
Μετά τα κοσμοϊστορικά της Τετάρτης έχω μείνει κάπως μετέωρη. Τον τελευταίο μήνα το κύριο χόμπυ μου ήταν να παρακολουθώ σα μανιακή πολλς, νέα και παραπολιτικά για τις αμερικάνικες εκλογές. Απ’ όταν νίκησε ο Βαλές ο Σπαθάτος και παραδέχτηκε την ήττα του σε μια απρόσμενης αξιοπρέπειας ομιλία ο ΜακΚέην, αισθάνομαι μια απότομη πτώση αδρεναλίνης – όχι τόσο βέβαια όσο αυτοί εδώ οι φλιμμένοι.
(enter φθόνος και θρήνος)
Πανηγύρισα όπως οι περισσότεροι, αλλά βλέποντας τους εορτασμούς και τα δάκρυα χαράς των Άλλων για τον νέο πρόεδρό Τους, αισθάνθηκα μια ξαφνική ζήλια. Όχι επειδή διεκδικώ κάτι παραπάνω από τον χαρισματικό πολιτικό-σταρ από το t-shirt που ήδη παράγγειλα. Απλώς οι άνθρωποι ζουν κάτι το οποίο έχουμε στερηθεί πολλά χρόνια: καλώς ή κακώς, αφελώς ή δικαιολογημένα πιστεύουν πως εξέλεξαν έναν άνθρωπο που θα κάνει τη διαφορά, θα φέρει την αλλαγή (στην Ελλάδα ένα σλόγκαν καμένο, καμένο), έχουν κάτι στο οποίο *ελπίζουν* όσο εμείς τσαλαβουτάμε στο τέλμα της παραίτησης σε όλα τα επίπεδα.
(enter άσκοπες ρητορικές ερωτήσεις)
Οράματα εγγύτερα υπάρχουν; Ένας (ή μία) Ομπαμόπουλος, Ομπαμάκης ή έστω Ομπαμίδης; Δε χρειάζεται να είναι ο Μεσσίας, απλώς ένας άνθρωπος έξυπνος, δραστήριος, ικανός και προοδευτικός – και να *πείθει*, γιατί οι νέες πολιτικές χρειάζονται και ένα πρόσωπο να τις εκφράζει και τις συμβολίζει. Γίνεται;
(enter γκρίνια και αποδοχή)
Μπα. Δεν μπορώ εύκολα να φανταστώ έναν τέτοιο άνθρωπο να αναδύεται στην ελληνική πολιτική σκηνή, όπου όσοι νεαρότεροι σε ηλικία αναδεικνύονται από τα κόμματα είναι συνήθως κακέκτυπα των πολιτικών τους προστατών, ήδη κατεστραμμένα από τον κυνισμό των δοσοληψιών στις νεολαίες, μαλθακοί κακεντρεχείς μπούληδες με κοινωνικό όραμα μηδέν. Ομπάμιες.
Οκ, μου φαίνεται ξεφόρτωσα κάπως. Καλό Σαββατοκύριακο.
Ν’ αγιάσ’ το στόμα σ’, ρε.
Σχόλιο by Sraosha — 7/11/2008 @ 6:24 μμ
Δε λες να βάλεις μυαλό, ε; Ως πότε θα αιθεροβατείς πια;
Σχόλιο by dystropoppygus — 9/11/2008 @ 1:10 μμ
Ώπα Μεγάλε Κυνίζοντα Ρεαλιστή! Αφού ξέρεις πως τη στιγμή που θα παρατήσουμε το Φάντασυ we might as well curl up and die :)
Σχόλιο by helion — 10/11/2008 @ 10:33 πμ
ΟΜΠΑΜΙΕΣ! respect.
Σχόλιο by Valeria — 10/11/2008 @ 11:08 πμ
Παρακαλώ περιμένετε. Το όραμά σας προωθείται…
Το θέλετε σε πακέτο;
Σχόλιο by Gkolfas — 17/11/2008 @ 9:43 μμ
Ακριβώς όπως το ‘πες. Και νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος από την εγχώρια κριτική που ασκείται στον Ομπάμα, προέρχεται από ανθρώπους που φθονούν αυτό που απέκτησαν ξαφνικά οι Αμερικάνοι. Την ελπίδα.
“Στο βάθος τον ζηλεύουμε αυτόν που ρεζιλεύουμε”
Σχόλιο by Elias — 17/11/2008 @ 11:09 μμ
Γκόλφα, όχι, συμπιεσμένο να το ανζίπ στο κατάλληλο νταιρέκτορυ
Ηλία, σκεφτόμουν πως συνήθως το να αναρτάς ένα Ζητείται Ελπίς είναι ανοικτή πρόσκληση για κάθε επίδοξο λαοπλάνο και αρκετά επικίνδυνη υπόθεση – αν δεν ήμασταν πλέον τόσο μαθημένοι στα μεγάλα λόγια, κυνικοί και καχύποπτοι.
Σχόλιο by helion — 18/11/2008 @ 10:17 πμ
παιδια, ο ομπαμα ειναι ΚΑΙ καπνιστης! σκιρτησα!
Σχόλιο by ονουφριος — 20/11/2008 @ 9:22 πμ
ο Ομπαμα την εχει μεγαλη! Επιτελους αλλη μια μειονοτητα δικαιωνεται!
Σχόλιο by poimin — 20/11/2008 @ 5:29 μμ
άσε που είναι και παναθηναϊκός.
Σχόλιο by helion — 20/11/2008 @ 11:13 μμ