9/3/2008

Chasing Pavements

Στο συρτάρι: λάιφ,σύντομαι-δηλώσεις — helion @ 12:07 πμ
http://www.youtube.com/watch?v=qz7vGW2_5c0

Ράδιο χέλι, λίγη Adele αφιέρωση σε όσους φιλ έμαθαν πως αξιοπρέπεια έχει και ο ηττημένος, αν έχει αγαπήσει αρκετά – και άλλες τινές του ατυχούς έρωτος ηρωικές παρηγοριές.

Παρεμπιπτόντως, καιρό είχα να ακούσω τέτοια σόουλ. Tο τοπικό ράδιο των επιτυχιών μας έχει ρίξει σε κώμα με τις μονότονες οιμωγές της Αλίσια, λες και άλλες δεν ερωτεύτηκαν ποτέ, έβερ, τελεία και παύλα.
Θενκς Μ*

2/2/2008

Φυσικό δάκρυ

Στο συρτάρι: θαύμα,λάιφ,σημειώσεις — helion @ 5:38 μμ
http://www.youtube.com/watch?v=RgGSNYentdo

Με βαρέθηκα με την μελαγχολία των τελευταίων ημερών και τις ανασκαφές διαφυγής στη νοσταλγία, κυρίως μέσω youtube. Ευτυχώς που εκεί βρέθηκε και το αντίδοτο: το ανευλαβές ψευδοποιητικό “Naturträne” της Νίνα ήρθε πάνω στην ώρα αυτό το χειμωνιάτικο απόγευμα και με έκανε να γελάσω όπως όταν το πρωτάκουσα στα 15 μου – αν και τις κορώνες δυστυχώς δεν τις πιάνω όλες πια.
Ρε γμτ. Πολύ φοβάμαι πως θα καταντήσω να μουρμουράω και γω πως ήταν καλύτερη η μουσική παλιά.

Υψηλής αισθαντικότητας στίχοι:
Wind bläst, meine Nase friert/ Und paar Auspuffrohre knattern/ Ach, da geht die Sonne unter: Rot, mit Gold – so muss das sein.
Αέρας φυσά, η μύτη μου κρυώνει/ και μερικές εξατμίσεις κροταλίζουν/ Αχχχ, εκεί δυει ο ήλιος: Κοκκινο με χρυσό – έτσι πρέπει να ‘ναι

31/1/2008

Πρόντιτζη

Στο συρτάρι: λάιφ — helion @ 9:32 μμ

*λαμψ*

Στο κατάστημα που συνόδευα τη Θεία, όταν δεν σκάλιζα χωμένη κάτω από τον μουσαμά κρυφά τις πούλιες από τις σκονισμένες άκαμπτες τουαλέτες, κατέπλησσα τις πωλήτριες παριστάνοντας τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη, τον Χερνάντο Κορτέζ ή την τρομερότερη προσωπικότητα όλων, τη Θεία αυτοπροσώπως.

Πέτυχα πριν λίγες ημέρες μια κυρία εκ του μπουκέτου των πωλητριών, ηλικιωμένη πια, χωρίς τα μίνι των σέβεντιζ και το μαλλί Κλειώ Δενάρδου. Με ρώτησε τι κάνω, τι απέγινα, που εργάζομαι. Όταν ανέμελη άρχισα να της αφηγούμαι, μπορεί και να μου φάνηκε αλλά ορκίζομαι πως με κοίταξε επιτιμητικά, απογοητευμένη από την συνηθισμένη εξέλιξή μου. Ουψ.

Εικόνα του Orson Lowell, από την εκφραστική εικονογράφηση του “The Bishop’s Carriage”, 1904.

29/12/2007

Έσο έτοιμη

Στο συρτάρι: εικόνες,λάιφ — helion @ 4:05 μμ

Και στη Δευτέρα Παρουσία πρέπει να πας κατάλληλα ντυμένος• πόσο μάλλον να αντικρύσεις με τον σωστό εξοπλισμό άλλη μια νέα χρονιά. Πατέντα ανθεκτική σε μπουγέλα, ψυχρολουσίες και γιαούρτια.

Κολλάζ ιδιοκατασκευή με κλοπιμαία από εδώ και εκεί και κάπου (τα φτεράκια), όπου ξεχνάω.

27/12/2007

Πως πέρασα τα Χριστούγεννα

Στο συρτάρι: γκρίνια,λάιφ,σημειώσεις — helion @ 4:14 μμ

Δεν είναι συγκροτημένο ποστ αυτό, απλά εξαερώνω λίγο το καζάνι των εορτών. Είναι πάλι η εποχή εκείνη του χρόνου όπου βρίσκομαι στο τραπέζι ως μετρίως αδαής να υπερασπίζομαι μετά την κατανάλωση της γαλοπούλας 15 επιστημονικά αντικείμενα ταυτόχρονα ενάντια στα φον-ντενικενικά και εσχάτως λιακοπουλικά ιδεολογήματα που καταλαμβάνουν τα ανήσυχα μυαλά των εξ αγχιστείας συγγενών. Φουσκωμένοι από το φαγητό και με σχεδόν το σύνολο του κυκλοφοριακού να έχει παραιτηθεί από την τροφοδοσία του εγκεφάλου λόγω της έκτακτης δυσπεπτικής συμφόρησης, είθισται ανελλιπώς με τον καφέ να ασχοληθούμε με τα Μεγάλα, ήτοι:

1. πολιτική (keywords Ζαχόπουλος, μη-δεξιά δεξιά, διαφθορά)
2. το μέλλον του πλανήτη
3. οι Έλληνες, αυτοί οι Ελ.

Με το τελευταίο αρχίζει το γλέντι και πασχίζω να αποκρούσω τους μύδρους: το κόλπο με τις ινδοευρωπαϊκές γλώσσες είναι γνωστό πως είναι απάτη, ε, τα ελληνικά, εκτός του ότι έχουν 9 δισεκατομμύρια λήμματα (αριθμός που έριξα στην κουβέντα για πλάκα και τον δέχτηκαν ασυζητητί), είναι ανώτερη, παλαιότερη και πλουσιότερη γλώσσα, η μητέρα πασών των λοιπών. Στη Χαβάη ρε συ έχουν μια λέξη που μοιάζει με ελληνική, δε θυμάται ποιά. Άρα, μας κοροϊδεύουν οι επιστήμονες; Φως φανάρι πως τα χαβανέζικα προέρχονται από τα ελληνικά. Το διάβασε στο Άωτον.

Υπερθεματίζει. Και γιατί η ανθρωπότητα να ξεκίνησε από την Αφρική, και όχι από την Ελλάδα, που είναι και πιο κοντά. Τι ξέρει ο Λήκυ που δεν το ξέρουμε εμείς δηλαδή. Αρχίζω να κακοχωνεύω. Γλωσσολογικά στοιχεία, η σημασία των παλαιολιθικών ευρημάτων, τα συμπεράσματα του RNA για την καταγωγή μας, όλα τα ρίχνω ημιμαθώς και ψιλοαπεγνωσμένα στην κουβέντα, όπου βυθίζονται χωρίς ίχνος. Όπως και το «αν σε ενδιαφέρουν τα θέματα αυτά γιατί δεν παίρνεις μερικά βιβλία από κάποιον που ασχολείται σοβαρά». Διότι οι ειδικοί, ποιοι ειδικοί, είναι όλοι τους εκπρόσωποι του επιστημονικού κατεστημένου, ενός μονολιθικού μορφώματος τύπου Μάτριξ, κοιμισμένοι αυτιστικοί με συλλογικές παραισθήσεις – αν δεν είναι καθαρά ξεπουλημένοι στο κονσόρτσιουμ της μίας ή της άλλης παγκόσμιας συνωμοσίας. Και πέφτουν τα σοβαρά επιχειρήματα: Ένας βρήκε ένα κάτι (sic) στην Αίγυπτο, που το κάτι έδειχνε καθαρά πως ήταν πολύ αρχαιότερο (από τι;), αλλά ένας άλλος, που είχε σχέσεις και με το Βατικάνο, του είπε πως θα του κόψει την επιδότηση αν δεν το επαναχρονολογήσει στα κοινώς αποδεκτά πλαίσια.

Η υπόδειξη πως δε γίνεται κουβέντα με όρους «ένας» και «κάτι» κάνει παρέα στα προηγούμενά μου σχόλια, εκεί στον πάτο. Όπως και το ότι «οι επιστήμονες», εκτός από το μόνο εξειδικευμένο εργαλείο που έχουμε για να ερευνήσουμε σοβαρά αυτά τα θέματα, δεν είναι καθόλου ενιαίο μπλοκ αλλά ζωντανή κοινότητα που ερίζει διαρκώς και ψάχνεται, και στο κάτω-κάτω της γραφής δε μπορείς να αμφισβητήσεις από τον καναπέ σου εργασία εκατονταετιών και τις ζωές που έφαγαν στις ανασκαφές και στις βιβλιοθήκες επειδή διάβασες κάτι σε ένα περιοδικό. Τζάμπα αγορεύω, με κοιτούν απλά προσβεβλημένα.

Πιάνω τα κλισέ υπερόπλα και χαϊδεύω την ταπεινωμένη εθνική αυτοπεποίθηση – δε σας φτάνει ρε-κο-μπλε-ξά-ρες που οι πρόγονοί σας δημιούργησαν το θεμέλιο του δυτικού πολιτισμού, θέλετε και τον αυστραλοπίθηκο δικό σας; Μετά τη συμβιβαστική βόμβα αυτή που, όσο να ‘ναι, έπιασε τόπο, πάω ευχαριστημένη να πιάσω μια κόλα. Και ακούω πίσω μου για την Κούφια Γη.

Άναστεναγμ.

Το δράμα είναι πως δεν πρόκειται για τίποτα ηλίθιους, είναι άνθρωποι ενήλικες, τίμιοι μέχρις αηδίας, ανήσυχοι, που ξέρω και συμπαθώ χρόνια. Άνθρωποι τους οποίους έχουν εγκαταλείψει οι εναιωρούμενοι στη στρατόσφαιρα επιστήμονες στα χέρια του κάθε λογής Πλεύρη και Λιακόπουλου, διότι σιγά μην ασχοληθούν οι πεφωτισμένοι με αυτά τα υποκείμενα και τα ψευδοεπιστημονικές τους αερολογίες. Ψιτ. Nature abhors a vacuum, που έλεγε και ο Αριστοτέλης (αν και πιθανώς όχι στα αγγλικά). Όσο εσείς δεν ασχολείστε, ασχολούνται εδώ και χρόνια, κερδοσκοπούν και κατακυριεύουν τα πνεύματα άλλοι. Η παιδεία δεν σταματά στις αίθουσες, είναι διαρκής μάχη, την οποία βαριέστε να δώσετε. Εγώ δε σας ξαναϋπερασπίζομαι, ψοφίμια.

Τουλάχιστον ως το Πάσχα.


Εικόνα: Τμήμα του “Νεκρή φύση με πουλερικά και φρούτα”, Abraham van Beyeren, γύρω στο 1680.

16/10/2007

Στο συρτάρι: λάιφ,σημειώσεις — helion @ 8:01 μμ

spinner down

Το να περπατάς με jet lag τη Shibuya του χαμένοι στη μετάφραση. Το Τόκιο είναι ωραίο μόνο τη νύχτα, ιδίως με τη βοήθεια ενός Yamazaki Single Malt ή ενός Σαντόρι. Δεν ψεύδονται οι ταινίες, η μοναξιά του ξενοδοχείου με θέα το Μπλέηντ Ράνερ έχει κάτι ψεύτικο και κινηματογραφικό, όπως και αυτή η πόλη όπου όλα είναι είτε καινούργια, είτε σαν, τα καθαρά ταξί πολλά, οι άνθρωποι εξωπραγματικά πρόθυμοι και οι προφυλακτήρες χρωμίου όλων των φορτηγών καλογυαλισμένοι.

Είναι αργά, το φωτάκι του φλας ανάβει συγχρονισμένο με τα κόκκινα φώτα των ουρανοξυστών του Shinjuku και το ρυθμό του mp3. Ο Μέγας Τέκτονας και Τρισμέγιστος Σκηνοθέτης επαναλαμβάνεται, και γω υποψιάζομαι πως από συνήθεια ψιλοαπολαμβάνω την εστέτ μελαγχολία μου. Αν και, όπως πάντα, ο ρυθμός είναι η ίδια μάντρα, το ίδιο συμπέρασμα: wish u were here.

29/8/2007

Και τώρα τι.

Στο συρτάρι: λάιφ,σημειώσεις — helion @ 10:58 μμ

Μπορεί να μην έχει άδικο ο Δήμου, αλλά πάρα ταύτα πήγα στην τοπική συγκέντρωση – πέρα από το στρατηγικό όφελος υπάρχει και η πιεστική ανάγκη αντίδρασης.

Βρήκα καμιά σαρανταριά «πολίτες», συμπαθητικές φάτσες, αμήχανα κοιταζόμαστε μέχρι να βρούμε ο καθένας έναν γνωστό να πιάσουμε κουβέντα. Τα καφέ στο Λιστόν παραδίπλα γεμάτα. Τα παιδάκια άναβαν κεριά και το άρωμα του αντικουνουπικού απλώθηκε στο Πεντοφάναρο. Σταθήκαμε ήσυχα περίπου δύο ώρες. Πέρασε ο Δήμαρχος, κάτι τοπικά στελέχη, και όταν κατά τις 9, και ενώ είχε πλέον σχεδόν διαλυθεί η μάζωξη, εμφανίστηκε και η Βουλευτής (με απαστράπτοντα εμπριμέ) αποφάσισα να φύγω.

Πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που να μπορεί να κάνει κανείς
. Ιδίως όταν είναι βέβαιο πως ακόμη και όταν σβήσει η τελευταία φωτιά δεν θα έχουμε τελειώσει και κάθε μελλοντικό καλοκαίρι θα είναι ύψιστου κινδύνου.

« Προηγούμενη σελίδαΕπόμενη σελίδα »

Powered by WordPress