Γερμανική λέξη από το tot (νεκρός) + schweigen (σιωπώ), εκμηδενίζω κάτι μη μιλώντας γι’ αυτό. Καταπληκτική, τουλάχιστον όσο και η αντίδραση της ελληνικής μπλογκοσφαίρας στα επεισόδια που έγιναν στα ΑΕΙ.

Ως ιδιοκτήτρια ενός περί ανέμων, ομφαλών και στο βάθος κήπος μπλογκ, δεν παραμυθιάστηκα ποτέ ιδιαίτερα με τα ιστολόγια και την απήχηση της κριτικής φωνής τους, όπως και δεν θεώρησα πως τα μπλογκς, το twitter ή το σμς, πέρα από την αίσθηση της *σύνδεσής* μας θα γίνουν περίπου το ανεξάρτητο όργανο της επερχόμενης επανάστασης – αλλά παρ’ όλο που δεν περίμενα πολλά, η εκκωφαντική σιωπή των σε άλλες περιπτώσεις ευφραδέστατων αριστερόστροφων ιστολογούντων με έχει απογοητεύσει.

Πως να το πάρω ότι το σύνολο σχεδόν των μπλογκς δεν έβγαλε κιχ για τα όσα συνέβησαν σε Θεσσαλονίκη, Αθήνα και Ρόδο; Ως αδιαφορία; Ως αμηχανία; Ως έλλειψη καθαρής κομματικής γραμμής ενώ περιμένουμε αύξηση ποσοστών; Μη και στενοχωρήσουμε τα παιδιά; Ως φόβο, μην πάει και δεν θεωρηθούμε αρκετά αριστεροί; Δεν έχω ιδέα. Μπορεί και απλά το θέμα να μην πόναει κανέναν, πέραν όσων έχουν άμεσα να κάνουν με τον χώρο. Αυτό που ξέρω είναι πως αν τα επεισόδια τα έκαναν τίποτα προφανή εθνίκια θα είχαμε ξεσηκώσει τον κόσμο όλο δικαίως, με ζήλο και θέρμη.

Στη φωτό ακτιβίστρια μπλόγκερ στο κόκκινο σαλονάκι της.
Καλά, όχι, είναι του Banksy, από την έκθεσή του Barely Legal.

Θα έπρεπε να γράψω κάτι για την Κίνα, αλλά δεν ξέρω ακόμα τι, πέρα από το ότι πήγα με άποψη και γύρισα με ερωτήματα. Γυρίζεις τον κόσμο και ο κόσμος γυρνά μετά για καιρό μέσα σου.

Οι φωτό μου είναι άτεχνη δευτερολογία στις αφαιρετικές του Michael Wolf, που θα μπορούσαν άνετα να είναι και στην Κίνα.

Update: Χα!

Ανήμερα 21η Απρίλη ανακάλυψα πως η database μου για κάποιον ανεξήγητο λόγο ξεχαρβαλώθηκε εντελώς και πως το μπλογκ αναδείκνυε μερικά πολύ διακοσμητικά στοιχεία χαλασμένης php. Μετά το restore μερικά ποστ χάθηκαν δια παντός. Αν και μου τα έστειλαν, δεν θα τα ξανακρεμάσω – αν κάτι άξιζε σε αυτά ήταν μερικά σχόλια επισκεπτών, τα οποία όμως χάθηκαν ανεπιστρεπτί • τα ρέστα, δε βαριέσαι. Εδώ ολόκληρη Nasa κατάφερε να χάσει τα πρώτα βήματα του ανθρώπου στο φεγγάρι, όσα τυπώνουμε με inkjet ξεθωριάζουν ραγδαία και κάθε αλλαγή μέσου αποθήκευσης επιφέρει μεγάλες απώλειες δεδομένων που απλώς δεν μεταγράφονται ποτέ. Παρεκτός και αν είναι φυλαγμένα στο Iron Mountain, ή τέλος πάντων το φροντίσεις ενεργά με συχνά μπάκαψ, δεν είναι μόνο τα έπεα, αλλά και τα βίντεα και τα φωτογραφημένα και τα γραπτά πτερόεντα, και δεν manet τίποτα.

Σκεφτόμουν πως, αν τελικά έχανα όλα τα ποστ μου, θα λυπόμουν όχι για αυτό που είναι τα ίδια τα σκόρπια αυτά γραπτά, αλλά για ότι μου θυμίζουν. Α, τα αγαπημένα δεκανίκια της μνήμης. Αρχαία αφορμή γκρίνιας: Εκείνοι που θα τη μάθουν (την γραφή) θα πάψουν να ασκούν τη μνήμη τους και θα γίνουν επιλήσμονες. Θα επαναπαύονται στη γραφή, προκειμένου να ανακαλούν πράγματα διαμέσου εξωτερικών στοιχείων και όχι μέσα από εσωτερικές, δικές τους πηγές. Αυτό που έχεις ανακαλύψει είναι η συνταγή της ανάμνησης και όχι της μνήμης (Πλάτωνα Φαίδρος, απάντηση του Θαμμούζ στον Θευθ, εφευρέτη της γραφής).

Αποσπάσματα από τον Φαίδρο παρεμπιπτόντως έχω δει να χρησιμοποιούνται σε κείμενα σχετικά με την επαπειλούμενη απώλεια της προσωπικής μνήμης και γνώσης λόγω της όλο και συχνότερης και βολικής χρήσης των ηλεκτρονικών βοηθημάτων. Δεν το υποτιμώ ως κίνδυνο, το έχω βιώσει νοσταλγώντας πχ απελπισμένα σε αρχαιολογικό χώρο την πρόσβαση στο Google επειδή δεν μπορούσα, ντροπή!, να θυμηθώ έναν μύθο. Στην αποθήκη ωστόσο προχτές το μυαλό μου απέδειξε πως δεν είναι πάντα έτσι, δίνοντας ένα απίθανο ρεσιτάλ αναπαραγωγής άχρηστης για την επιβίωση καταγεγραμμένης λεπτομέρειας: «Το κόκκινο το φορούσες το 2003 όταν σου είπε πως έχεις παχύνει, αλλά δείχνεις νάις, και μετά φάγαμε. Το μαύρο στο Ντορέ το 2002 με τη Λίλα και την Έφη, όταν συναντήσαμε τον Νόο με τα σανδάλια του. Σε αυτό το παλτό κρύωνες όταν είχες βάλει τα κλάματα το Φλεβάρη πριν 300 χρόνια» Έχω 3 πισί, άπειρα σιντί, φλασάκια, προσφάτως και εξωτερικό δίσκο, λογκς, μπλογκ και ψηφιακές, αλλά λίγη ελεήμονα λησμονιά δε βλέπω να παίζει πριν το Αλτσχάιμερ.

Τα μάτια μου προσπαθούν να συλλάβουν το λοξό φως, τις βαθιές σκιές, το χλωρότατο πράσινο, την εξαιρετική ευκρίνεια που μαντεύω πίσω από το αστιγματικό πέπλο. Κάπως έτσι.

Στον ελαιώνα καταλαβαίνεις πως γίνεται να χαθείς για μια εικοσαετία στο νησί.

Ο αισθητικός τρόπος που βλέπουμε τη φύση είναι σε μεγάλο βαθμό νεώτερο φαινόμενο – σε ένα τοπίο όπως στη φωτό πριν από εκατό χρόνια πιθανώς να ήξερα να αναγνωρίσω όλα τα δέντρα, τη χρήση τους, τα όρια των ιδιοκτησιών και τα χούγια κάθε ιδιοκτήτη. Η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα να ζήσω σε άλλους αιώνες, τουλάχιστον όχι στο παρελθόν. Ασθένειες, φτώχεια, δεισιδαιμονίες, κοινωνική ανισότητα και περιορισμοί – σκέφτομαι εδώ στην πολυθρόνα μου στο δυτικό ημισφαίριο του 21ου τι σόι σκληροτράχηλοι άνθρωποι ήταν οι πρόγονοί μου που τα άντεξαν όλα αυτά; Μερικές φορές όμως αναρωτιέμαι, αν είχα γεννηθεί έναν αιώνα πίσω, αν θα με αποζημίωνε αυτή η ανέγγιχτη φυσική ομορφιά σχεδόν παντού για έναν πιθανώς πρόωρο θάνατο από, ξέρωγω, πονόδοντο;

(Προς επισκέπτες που φτάνουν εδώ μέσω press-gr, το οποίο με εκπληκτική προπέτεια αναδημοσίευσε το δελτίου τύπου περί ελέυθερης έκφρασης στο διαδίκτυο: καλώς ήρθατε, αλλά δεν προσφέρει τερπνά και διεγερτικά σκάνδαλα αυτό εδώ το μπλογκ – παρεκτός αν θεωρείτε (όπως και γω) σκάνδαλο τη σπατάλη χρόνου και bandwidth για ομφαλοσκοπήσεις και άσκοπες παρατηρήσεις. Προχωρήστε στο διάδρομο, αλλιώς καθήστε ενώ ξεκινώ με το παντελώς άσχετο, τ’ ορκίζομαι, ποστ μου.)

Περί Σηπίας

Πανούργος εστί την φύσιν η σηπία
των θηρατών κλέπτουσα την κακουργίαν.
Εμεί γαρ απόσφαγμα τοις ρείθροις μέλαν,
και λαμβάνει την όψιν ενδύσα γνόφον
και τέρπεται θηρώσα την σωτηρίαν
αλλά σκόπει μη ζώσαν εις χείρας λάβοις.

Η σηπία του Μανουήλ Φιλή (1275-1345) προέρχεται από το έργο «Του σοφoτάτου Φιλή, στίχοι ιαμβικοί περί ζώων ιδιότητος», που, όπως λεει και ο τίτλος του, περιγράφει σε στίχο ιαμβικό δωδεκασύλλαβο την όψη και τη συμπεριφορά των ζώων. Η εικόνα προέρχεται από μια έκδοση γαλλική του 18ου αιώνα, την οποία ψάρεψα από τη Βρετανική Βιβλιοθήκη, πριν κλείσει άστοργα την πόρτα της στους περιηγητές των ηλεκτρονικών της αρχείων. Τη συγκεκριμένη έκδοση συνυπογράφει ο Angelo Vergetio ως γραφέας, ενώ ενδεικτικό μου φαίνεται πως δεν κατάφερα να βρω ακόμη το όνομα της κόρης του, που το εικονογράφησε με τόση επιδεξιότητα.
Ελπίζω μια ημέρα να βρεθεί ένα ανάτυπο στα χέρια μου.

Και άλλο meme, ας όψεται ο φίλος Schottkey.
Παρακάτω οι όροι, με μια ελαφρά παραλλαγή:

1. Μπαίνεις στο wikipedia.
2. Αναζητάς την επιλογή “random article” (πάνω αριστερά). Πατάς μια φορά. Το λήμμα που θα βγει είναι το όνομα της μπάντας σου.
3. Πατάς άλλη μια φορά το “random article”. Το λήμμα που θα βγει είναι ο τίτλος του άλμπουμ της μπάντας σου.
4. Πατάς “random article” άλλες έντεκα φορές. Τα λήμματα που θα βγουν είναι το track list του άλμπουμ.
5. Πας στο “explore the last seven days” του Flickr. Η τρίτη εικόνα, ό,τι και να δείχνει, είναι το εξώφυλλο του άλμπουμ σου.

Λοιπόν, η helion productions © έχει την τιμή να παρουσιάσει σε πρώτη παγκόσμια τους The Last Poets ©, που στο παρθενικό τους άλμπουμ-αποκάλυψη με τίτλο Red Rose Forest © θυμίζουν έναν ηλεκτρονικό Cave, τον Philipp Glass σε ανήσυχη μέρα ή ακόμη έναν Joe Strummer με επιρροές Brian Eno και Aphex Twin (γλουπ). Φυσικά είναι όλοι τους παίδαροι με έναν επαναστατικό, ακαλλωπιστο τρόπο, αλλά πολύ σεμνά παιδιά, γι’ αυτό και δεν βγήκαν εξώφυλλο.

Τρακλίστινγκ:
1. Thad A. Eure
2. Danny Breaks
3. Constance of Toulouse
4. Baron Heneage
5. Powelliphanta Lignaria Johnstoni
6. Gschnaidt
7. Ícaro Passos de Oliveira – αυτό είναι τσίλλ άουτ
8. Einar Olav Skogholt
9. Destructotherapy – αυτό πάλι όχι.
10. Saint-Pierre Airport
11. The Last Time I Saw Maris

Oneiros (και συ για λόγους εκδίκησης), Σραόσα και Ρακάσα, και όποιος άλλος θέλει: η μουσική σκηνή αναμένει.

Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες. Γκουχ.
Mόλις σήμερα συνειδητοποίησα χάρη στην αναιδή λιακάδα έξω πως μπήκε ο Μάρτης. Τις τελευταίες εβδομάδες ανοίγω καινούργια βιβλία να διαβάσω και τα κλείνω μετά τις πρώτες 40 σελίδες, από έλλειψη ενδιαφέροντος. Κρατώ την ενημέρωση στο μίνιμουμ, η επικαιρότητα με απελπίζει και δήλωσα από τώρα στην Κόρη πως, όταν μεγαλώσω, σκοπεύω να γίνω μια από τις γριές με τον ανθρωποδιώχτη, αυτές που ταίζουν τις γάτες και τα περιστέρια. Γκρρρ.

Η κακομοιριά εκτείνεται παντού- τα κείμενα δεν στρώνουν, οι σάλτσες δεν δένουν και ούτε καν τα memes δεν μου κάθονται με τη μία, όπως αποδείχτηκε όταν πήγα να απαντήσω στην πρόσκληση του Όνειρου για το 123. Κοντά μου ήταν (και σκονιζόταν, μη νομίζετε) το «Dictionary of the Khazars» του Milorad Pavic. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη σελίδα αναγράφει μόνο έναν τίτλο The Green Book – Islamic sources on the Khazar question. Τζίφος.

Κοιτάμε παρακάτω, αριστερότερα συναντούμε ντάνα, με πάνω-πάνω δανεικό Fernando Pessoa σε αγγλική μετάφραση (γεια σου D.!). Στη σελίδα 123 το ποίημα «I devote my higher mind to the ardent» είναι ευγενές και υψηλόφρον, αλλά εξαντλείται οικονομικότατα σε μια μόνο φράση. Ο από κάτω Ουμπέρτο Έκο θα μας σώσει – πυκνός, λαλίστατος, δεν μπορεί. Και όντως: «Με το βήμα του κάβουρα», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ. 123, προτάσεις 6-8 και περί Μεγάλου Αδελφού η κουβέντα:

«… Είναι το Πανόπτικον του Μπένθαμ, όπου πλήθος φρουροί παρατηρούν, απαρατήρητοι και αόρατοι, έναν και μόνο καταδικασμένο. Αλλ’ αν στο μυθιστόρημα του Όργουελ ο Μεγάλος Αδελφός ήταν μια αλληγορία για τον Πατερούλη Στάλιν, σήμερα ο Μεγάλος Αδελφός που μας παρατηρεί δεν έχει πρόσωπο και δεν είναι ένας, είναι το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Όπως και η Εξουσία του Φουκώ, δεν είναι μια αναγνωρίσιμη οντότητα, αλλά είναι το σύνολο μιας σειράς κέντρων που δέχονται το παιχνίδι και αλληλοϋποστηρίζονται, σε σημείο ώστε, όποιος κατασκοπεύει από ένα κέντρο εξουσίας τους άλλους να ψωνίζουν σ’ ένα σούπερ μάρκετ, θα κατασκοπευτεί με τη σειρά του όταν θα πληρώνει το ξενοδοχείο με την πιστωτική του κάρτα.»

(Δεν μπορώ παρά να συνεχίσω με τις αποφθεγματικές προτάσεις, με τις οποίες κλείνει την παράγραφο: «Όταν η Εξουσία δεν έχει πια πρόσωπο, γίνεται ανίκητη. Ή τουλάχιστον, είναι δύσκολο να την ελέγξεις.»)

Πάλι θα λειτουργεί κάποιο σούπερστρινγκ τύχης και αναγκαιότητας στη γειτονιά. Μέσα στο κλίμα των ημερών είναι το απόσπασμα, και ας είναι από τις πιο κοινότοπες, σε σημείο μονοτονίας πια, αναφορές το οργουελικό 1984.

Paytime. To meme 123 κυκλοφορεί εδώ και κάμποσες ημέρες στο ελληνόφωνο νετ με τους εξής κανόνες:
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι

Οι ατυχείς στην περίπτωση αυτή είναι ο Schottkey (για λόγους εκδίκησης), ο Kuk (επειδή έτσι), η Ωραία Κοιμωμένη Μορ (ξύπνα, λέμε;), ο χόουμλεςς περιπλανώμενος πλέον Άλμπεριχ αν ακούει , και εις επιλαχών εκ των Σραοσορακάσηδων (επειδή ζηλεύω που κείνους τους πιάνει η άνοιξη).

Εικόνα: Ο Όργουελλ του Andy MacDonald από αυτή την ωραιότατη συλλογή, που αξίζει οπωσδήποτε μίαν επίσκεψη, και που τη βρήκα μέσω του Απαγορευμένου Πλανήτη.