Τι μ’ ωφελούν οι άνοιξες. Γκουχ.
Mόλις σήμερα συνειδητοποίησα χάρη στην αναιδή λιακάδα έξω πως μπήκε ο Μάρτης. Τις τελευταίες εβδομάδες ανοίγω καινούργια βιβλία να διαβάσω και τα κλείνω μετά τις πρώτες 40 σελίδες, από έλλειψη ενδιαφέροντος. Κρατώ την ενημέρωση στο μίνιμουμ, η επικαιρότητα με απελπίζει και δήλωσα από τώρα στην Κόρη πως, όταν μεγαλώσω, σκοπεύω να γίνω μια από τις γριές με τον ανθρωποδιώχτη, αυτές που ταίζουν τις γάτες και τα περιστέρια. Γκρρρ.

Η κακομοιριά εκτείνεται παντού- τα κείμενα δεν στρώνουν, οι σάλτσες δεν δένουν και ούτε καν τα memes δεν μου κάθονται με τη μία, όπως αποδείχτηκε όταν πήγα να απαντήσω στην πρόσκληση του Όνειρου για το 123. Κοντά μου ήταν (και σκονιζόταν, μη νομίζετε) το «Dictionary of the Khazars» του Milorad Pavic. Δυστυχώς στη συγκεκριμένη σελίδα αναγράφει μόνο έναν τίτλο The Green Book – Islamic sources on the Khazar question. Τζίφος.

Κοιτάμε παρακάτω, αριστερότερα συναντούμε ντάνα, με πάνω-πάνω δανεικό Fernando Pessoa σε αγγλική μετάφραση (γεια σου D.!). Στη σελίδα 123 το ποίημα «I devote my higher mind to the ardent» είναι ευγενές και υψηλόφρον, αλλά εξαντλείται οικονομικότατα σε μια μόνο φράση. Ο από κάτω Ουμπέρτο Έκο θα μας σώσει – πυκνός, λαλίστατος, δεν μπορεί. Και όντως: «Με το βήμα του κάβουρα», Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, σελ. 123, προτάσεις 6-8 και περί Μεγάλου Αδελφού η κουβέντα:

«… Είναι το Πανόπτικον του Μπένθαμ, όπου πλήθος φρουροί παρατηρούν, απαρατήρητοι και αόρατοι, έναν και μόνο καταδικασμένο. Αλλ’ αν στο μυθιστόρημα του Όργουελ ο Μεγάλος Αδελφός ήταν μια αλληγορία για τον Πατερούλη Στάλιν, σήμερα ο Μεγάλος Αδελφός που μας παρατηρεί δεν έχει πρόσωπο και δεν είναι ένας, είναι το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας. Όπως και η Εξουσία του Φουκώ, δεν είναι μια αναγνωρίσιμη οντότητα, αλλά είναι το σύνολο μιας σειράς κέντρων που δέχονται το παιχνίδι και αλληλοϋποστηρίζονται, σε σημείο ώστε, όποιος κατασκοπεύει από ένα κέντρο εξουσίας τους άλλους να ψωνίζουν σ’ ένα σούπερ μάρκετ, θα κατασκοπευτεί με τη σειρά του όταν θα πληρώνει το ξενοδοχείο με την πιστωτική του κάρτα.»

(Δεν μπορώ παρά να συνεχίσω με τις αποφθεγματικές προτάσεις, με τις οποίες κλείνει την παράγραφο: «Όταν η Εξουσία δεν έχει πια πρόσωπο, γίνεται ανίκητη. Ή τουλάχιστον, είναι δύσκολο να την ελέγξεις.»)

Πάλι θα λειτουργεί κάποιο σούπερστρινγκ τύχης και αναγκαιότητας στη γειτονιά. Μέσα στο κλίμα των ημερών είναι το απόσπασμα, και ας είναι από τις πιο κοινότοπες, σε σημείο μονοτονίας πια, αναφορές το οργουελικό 1984.

Paytime. To meme 123 κυκλοφορεί εδώ και κάμποσες ημέρες στο ελληνόφωνο νετ με τους εξής κανόνες:
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι

Οι ατυχείς στην περίπτωση αυτή είναι ο Schottkey (για λόγους εκδίκησης), ο Kuk (επειδή έτσι), η Ωραία Κοιμωμένη Μορ (ξύπνα, λέμε;), ο χόουμλεςς περιπλανώμενος πλέον Άλμπεριχ αν ακούει , και εις επιλαχών εκ των Σραοσορακάσηδων (επειδή ζηλεύω που κείνους τους πιάνει η άνοιξη).

Εικόνα: Ο Όργουελλ του Andy MacDonald από αυτή την ωραιότατη συλλογή, που αξίζει οπωσδήποτε μίαν επίσκεψη, και που τη βρήκα μέσω του Απαγορευμένου Πλανήτη.