(Προς επισκέπτες που φτάνουν εδώ μέσω press-gr, το οποίο με εκπληκτική προπέτεια αναδημοσίευσε το δελτίου τύπου περί ελέυθερης έκφρασης στο διαδίκτυο: καλώς ήρθατε, αλλά δεν προσφέρει τερπνά και διεγερτικά σκάνδαλα αυτό εδώ το μπλογκ – παρεκτός αν θεωρείτε (όπως και γω) σκάνδαλο τη σπατάλη χρόνου και bandwidth για ομφαλοσκοπήσεις και άσκοπες παρατηρήσεις. Προχωρήστε στο διάδρομο, αλλιώς καθήστε ενώ ξεκινώ με το παντελώς άσχετο, τ’ ορκίζομαι, ποστ μου.)

Περί Σηπίας

Πανούργος εστί την φύσιν η σηπία
των θηρατών κλέπτουσα την κακουργίαν.
Εμεί γαρ απόσφαγμα τοις ρείθροις μέλαν,
και λαμβάνει την όψιν ενδύσα γνόφον
και τέρπεται θηρώσα την σωτηρίαν
αλλά σκόπει μη ζώσαν εις χείρας λάβοις.

Η σηπία του Μανουήλ Φιλή (1275-1345) προέρχεται από το έργο «Του σοφoτάτου Φιλή, στίχοι ιαμβικοί περί ζώων ιδιότητος», που, όπως λεει και ο τίτλος του, περιγράφει σε στίχο ιαμβικό δωδεκασύλλαβο την όψη και τη συμπεριφορά των ζώων. Η εικόνα προέρχεται από μια έκδοση γαλλική του 18ου αιώνα, την οποία ψάρεψα από τη Βρετανική Βιβλιοθήκη, πριν κλείσει άστοργα την πόρτα της στους περιηγητές των ηλεκτρονικών της αρχείων. Τη συγκεκριμένη έκδοση συνυπογράφει ο Angelo Vergetio ως γραφέας, ενώ ενδεικτικό μου φαίνεται πως δεν κατάφερα να βρω ακόμη το όνομα της κόρης του, που το εικονογράφησε με τόση επιδεξιότητα.
Ελπίζω μια ημέρα να βρεθεί ένα ανάτυπο στα χέρια μου.